Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο του 2006, κατά το μεσημέρι, ευρισκόμενος στο πατρικό μας σπίτι, σκέφθηκα να ρωτήσω τον πατέρα μου να μου μιλήσει λίγο για την μητέρα του. Να τι μου είπε:
Η μητέρα του ονομάζονταν Γεωργία. Δεν την θυμάται καθόλου γιατί, ενώ ο ίδιος γεννήθηκε το 1933, εκείνη ασθένησε σοβαρά και νοσηλεύθηκε κατ’ αρχάς στο νοσοκομείο «Δαναός» του Άργους, μεταξύ των ετών 1937 - 1939, και κατόπιν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα» στη Νέα Ιωνία στην Αθήνα, όπου έμεινε εκεί νοσηλευόμενη κατά τα έτη 1939 - 1941.
Την Καθαρά Δευτέρα του 1941 απεβίωσε στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Όλα τα χρόνια της νοσηλείας της δεν την είχε επισκεφθεί στα προαναφερθέντα νοσοκομεία, ούτε μία φορά. Μάλλον το ίδιο ίσχυε και για τον πατέρα του.
Πάντως, όταν απεβίωσε έμαθαν αμέσως την άσχημη είδηση. Για λόγους πρακτικούς (λόγω της Γερμανικής Κατοχής και της γενικώς επικρατούσης ανέχειας) δεν ήταν δυνατόν να φροντίσουν για την κηδεία της. Όμως οι συγγενείς και οι γείτονες μαζεύτηκαν στο σπίτι (στο ίδιο σπίτι που τώρα άκουγα τον πατέρα μου να περιγράφει τα τραγικά αυτά γεγονότα), άπλωσαν σε ένα ντιβάνι μια αλλαξιά ρούχα της θανούσης και την έκλαψαν και την μοιρολόγησαν, όπως ήταν το έθιμο.
Ο ενταφιασμός της έγινε κάπου στην Αθήνα. Κανείς δεν γνωρίζει που ακριβώς. Το 1944 ειδοποιήθηκε η οικογένεια να πάνε στην Αθήνα να παραλάβουν τα οστά της. Ούτε τότε κατάφεραν να πάνε...
Η μητέρα του ονομάζονταν Γεωργία. Δεν την θυμάται καθόλου γιατί, ενώ ο ίδιος γεννήθηκε το 1933, εκείνη ασθένησε σοβαρά και νοσηλεύθηκε κατ’ αρχάς στο νοσοκομείο «Δαναός» του Άργους, μεταξύ των ετών 1937 - 1939, και κατόπιν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα» στη Νέα Ιωνία στην Αθήνα, όπου έμεινε εκεί νοσηλευόμενη κατά τα έτη 1939 - 1941.
Την Καθαρά Δευτέρα του 1941 απεβίωσε στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Όλα τα χρόνια της νοσηλείας της δεν την είχε επισκεφθεί στα προαναφερθέντα νοσοκομεία, ούτε μία φορά. Μάλλον το ίδιο ίσχυε και για τον πατέρα του.
Πάντως, όταν απεβίωσε έμαθαν αμέσως την άσχημη είδηση. Για λόγους πρακτικούς (λόγω της Γερμανικής Κατοχής και της γενικώς επικρατούσης ανέχειας) δεν ήταν δυνατόν να φροντίσουν για την κηδεία της. Όμως οι συγγενείς και οι γείτονες μαζεύτηκαν στο σπίτι (στο ίδιο σπίτι που τώρα άκουγα τον πατέρα μου να περιγράφει τα τραγικά αυτά γεγονότα), άπλωσαν σε ένα ντιβάνι μια αλλαξιά ρούχα της θανούσης και την έκλαψαν και την μοιρολόγησαν, όπως ήταν το έθιμο.
Ο ενταφιασμός της έγινε κάπου στην Αθήνα. Κανείς δεν γνωρίζει που ακριβώς. Το 1944 ειδοποιήθηκε η οικογένεια να πάνε στην Αθήνα να παραλάβουν τα οστά της. Ούτε τότε κατάφεραν να πάνε...
... γλυκιά η γιαγιά Γεωργία..
ReplyDeleteΗ ζωή μας είναι "άρρηκτα δεμένη" με τέτοιες μορφές.. τέτοιους ανθρώπους.. όλοι έχουμε μια άλλη δική μας ιστορία..
@ roadartist,
ReplyDeleteΌπως το λές...
Κάθε οικογένεια έχει μια συγκλονιστική ιστορία να διηγηθεί. Ιδιαίτερα εμείς οι Νεοέλληνες που περάσαμε από Κατοχή, ανέχεια, χούντα, διωγμούς κ.ά.
Αυτά μας στιγματίζουν και μας χαρακτηρίζουν.
τραγική φιγούρα, ιστορία και ακόμη τραγικότερο τέλος... ούτε δραματική ταινία να ήταν
ReplyDeleteΕκλαψα για τη γιαγιά Γεωργία, σκεφτόμενη τις αμέτρητες φορές που μόνη, παντέρημη και χωρίς ένα χάδι, λόγω της επικρατούσης τότε κατάστασης, "έφυγε" παραπονεμένη...
Εις μνήμην της γιαγιάς Γεωργίας.
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ReplyDeleteΉταν τέτοιες μέρες που έφυγε. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια (68 τον αριθμό), αλλά η μνήμη της στη ζωή της οικογένειας παραμένει ζωντανή και ζεστή.
Rest in Peace!
Δεν πέθανες!
ReplyDeleteΑδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…
Όταν τους λησμονάνε»
(Κώστας Ουράνης)
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ReplyDeleteΕίσαι γλυκύτατη.
Σ' ευχαριστώ.