Φαεσφόρος Αίνος

Με ειλικρινή αισθήματα ταπείνωσης αλλά και χαράς θα ήθελα να μοιρασθώ με τους φίλους και αναγνώστες αυτού του ιστολογίου την έκδοση και κυκλοφορία της πρώτης μου ποιητικής συλλογής, με τον τίτλο «Φαεσφόρος Αίνος». Ένα τραγούδι που φέρνει φως σε όλους μας. Στο παρόν Ημερολόγιο έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς ποιήματά μου, όπως επίσης έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά και εφημερίδες. Όμως τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες για την έκδοση της πρώτης αυτόνομης έκδοσης, η οποία μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο ως ποιητική ανθολογία, αφού περιέχει ποιήματα από διάφορες εποχές και από μικρές συλλογές. Η ύλη διαιρείται στα εξής μέρη: Προεικονίσεις, ...εν αποδημία, Τα τρέχοντα, Γλωσσάρια και Μεταφράσεις.
 

 

Για προσωπικούς λόγους επέλεξα να χρησιμοποιήσω ψευδώνυμο, το Τάσος Βυζάντιος. Ίσως κάποια στιγμή εξηγήσω περισσότερα. Η έκδοση έγινε από το νεόδμητο Εκδοτικό Οίκο «Ούτις», που έχει έδρα την Αθήνα. Η εκδότρια Περσεφόνη Γιαννέλου, Φιλόλογος και Διδάκτωρ της Ιστορίας, είχε την ευθύνη για την φιλολογική επιμέλεια και τις διορθώσεις. Η εργασία, η προσφορά και η φιλία της είναι ανεκτίμητα στοιχεία στην όλη αυτή διαδικασία και παραμένω ευγνώμων για τις συμβουλές, τις ιδέες, το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη της. Το εξώφυλλο είναι έργο της αγαπητής φίλης ζωγράφου Αθηνάς Μπετίνη, την οποία ευχαριστώ από μέσης καρδίας για την γενναιοδωρία και την αγάπη της. Το ISBN του βιβλίου είναι: 978-960-91959-4-2. Ο «Αίνος» είναι αφιερωμένος «Στη Βιργινία, κεντήστρα των ονείρων μου». Εκείνη ξέρει...

Ένα ελάχιστο δείγμα, που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό της έκδοσης, είναι το παρακάτω:


ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Το γραφείο μου είναι γεμάτο με βιβλία ιστορίας
και έγγραφα από μια θητεία
σε χώρο που μπορεί να ορισθεί
ως... μια άλλη Ελλάδα.
Όταν αναχωρώ απ’ αυτό
αφήνω τον υπολογιστή ανοιχτό
με μια εικονική παράσταση κασσετόφωνου
στη γαλάζια οθόνη
απ’ όπου ξεχύνονται ήχοι μελωδικοί
που γεμίζουν το γραφείο
και διαχέονται παντού.

Στο γυρισμό μου η μουσική έχει παύσει
όμως, σαν καθήσω στην πολυθρόνα
και κοιτάξω γύρω
το βλέμμα μου γεμίζει με σκόρπιες νότες
κολλημένες σαν τα γλυκύτερά μας αισθήματα
γύρω μου και μέσα μου.

Όταν αναχωρώ απ’ το γραφείο μου
η μουσική μένει μόνη της
και μελαγχολεί
όμως παράγει τον καλύτερο εαυτό της
έτσι ώστε, όταν γυρίσω,
να εισέλθω σε... χώρα άλλη
όπου οι νόμοι και οι προφήτες
υπακούουν στη λογική τη δική της.

Το ίδιο κάνω κι εγώ
και την παρακαλώ να ξαναρχίσει
το εύηχο παραμύθι της
που μ’ αρέσει ν’ αφήνω πάντα ν’ ακούγεται
ως το τέλος.

Όταν αναχωρώ απ’ το γραφείο μου
η μουσική μένει εκεί.

Λονδίνο, Αύγουστος 2000