Εις μνήμην...

Δημητρίου Νικ. Σαλαπάτα

2.2.1953 - 27.6.2009

Το μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο έγραφε: «Είμαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω ότι ο πατέρας μου είναι πολύ σοβαρά. Όταν μπορέσεις να μιλήσουμε». Απίστευτο. Δυστυχώς όμως αληθινό. Οι επόμενες ώρες ήταν δραματικές. Μεταξύ διάφορων υποχρεώσεών μου κατάφερα να έχω αμέτρητες τηλεφωνικές επικοινωνίες με την Πατρίδα, για να μπορέσω να καταλάβω την ακριβή κατάσταση της υγείας του αγαπημένου μου ασθενούς. Τα μηνύματα αποκαρδιωτικά. Κάθε φορά που άκουγα το τηλέφωνο να κουδουνίζει είχα έντονο εκνευρισμό, φοβούμενος ότι θα ακούσω εκείνο που... δεν ήθελα να ακούσω. Τελικά αποφάσισα, χωρίς πολλή ορθολογική σκέψη, έτσι απλά συναισθηματικά, να κλείσω εισιτήριο για την επόμενη ημέρα. Είχα και πολλά να κανονίσω. Το πρόγραμμά μου για τις επόμενες ημέρες ήταν βαρύτατο. Άρχισα να ακυρώνω ραντεβού, να αναβάλω άλλα. Έκανα γρήγορη αίτηση για έκτακτη άδεια. Η Προϊσταμένη μου Αρχή δέχθηκε τα επιχειρήματά μου και έδειξε κατανόηση ανταποκρινόμενη θετικά. Μου ευχήθηκε τα καλύτερα και δέχθηκε να στείλει αναπληρωτή στη θέση μου για λίγες ημέρες. Ετοιμάσθηκα γρήγορα - γρήγορα. Λίγα ρούχα, βιβλία, κι ένα πνεύμα χαρμολύπης στην ψυχή.

Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής αναχώρησε από το αεροδρόμιο του Λονδίνου ασφυκτικά γεμάτο, κυρίως με τουρίστες. Φθάσαμε Παρασκευή βράδυ, 26η Ιουνίου, στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Με περίμενε ταξί. Το μήνυμα ήταν: «...μπορεί να μην τον προλάβεις». Όσο πλησίαζα στο αγαπημένο μου χωριό, τόσο πιο απίστευτος μου φαινόταν ο σκοπός της ξαφνικής μου επίσκεψης. Το ταξί με οδήγησε στο πατρικό μου σπίτι στις 1.30, το πρωΐ του Σαββάτου. Αμέσως τηλεφωνήσαμε στο σπίτι του ασθενούς. Ήταν ξάγρυπνος. Κάτι σαν να περίμενε. Μπορούσα να τον επισκεφθώ. Ήταν καλύτερα να τον δώ εκείνη τη στιγμή, έστω και στη μέση της νύχτας. Μέχρι το πρωΐ... κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι επρόκειτο να συμβεί. Με υποδέχθηκαν η αγαπημένη του κόρη Δήμητρα και η αφοσιωμένη σύζυγός του Ευφροσύνη. Ευγενικές και καταδεκτικές, με μια ήρεμη θλίψη στα μάτια. Με οδήγησαν στην κρεβατοκάμαρα. Βρήκα τον αγαπημένο μου Μήτσο σε εγρήγορση. Ανέπνεε με την βοήθεια οξυγόνου. Σήκωσε το χέρι του ψηλά να με χαιρετήσει.

Πάντα με υποδεχόταν με πλέρια εγκαρδιότητα. Ήταν θείος μου, πρώτος εξάδελφος του πατέρα μου. Επειδή όμως ήταν πολύ νεώτερος από όλα τα πρώτα εξαδέλφια και πολύ κοντά στη δική μου ηλικία, είχαμε σχεδόν μεγαλώσει μαζί. Μας συνέδεαν πολλά. Πετάξαμε αετούς μαζί, ανταλλάξαμε άπειρες σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις, μοιρασθήκαμε συναισθήματα και ιδέες, κι επίσης με έμαθε να οδηγώ αυτοκίνητο. Οι προσφορές του και η συνεχής -πάντα ευγενική- παρουσία του στη ζωή μου δεν μπορούν να περιγραφούν εύκολα με ανθρώπινες λέξεις, ούτε να συμπεριληφθούν σε μια σύντομη αναφορά. Θα μείνουν όμως πάντα στην ψυχή μου, ως πολύτιμο κομμάτι του προσωπικού μου πνευματικού θησαυρού.

Εκείνο το πρωϊνό του Σαββάτου, μέσα στην ήσυχη και ζεστή νύχτα, έμεινα για λίγη ώρα μαζί του, συνομιλήσαμε (με κάποια δυσκολία), επικοινωνήσαμε, περισσότερο με τα μάτια και την ψυχή, παρά με τα λόγια. Του μίλησα απλά και φυσικά, όπως συνηθίζαμε πάντα να μιλάμε μεταξύ μας. Αυθόρμητα και ταπεινά σκέφθηκα να του αναφέρω και την είδηση για την έκδοση της πρώτης ποιητικής μου συλλογής -ξέρω ότι χάρηκε- και του υποσχέθηκα να του την προσφέρω το επόμενο πρωΐ, με προσωπική αφιέρωση. Ύστερα έφυγα, με «μια γεύση τρικυμίας στα χείλη», δίνοντας ραντεβού μαζί του για το πρωΐ.

Ο Ιερέας του χωριού, Πρωτοπρ. Γεώργιος Μητροσύλης, έφθασε ενωρίς τις πρωϊνές ώρες και του προσέφερε την Θεία Κοινωνία. Μετάλαβε ταπεινά και με πνεύμα γνήσιας μετάνοιας. Είχε ασκηθεί στη χριστιανική ζωή παιδιόθεν. Οι προσκυνηματικές επισκέψεις του στον Άγιον Όρος επίσης, συνέβαλαν καθοριστικά στην περαιτέρω πνευματική καλλιέργειά του.

Μετά από μια κουραστική κι εφιαλτική νύχτα ξύπνησα το πρωΐ, έχοντας στην ψυχή μια αίσθηση συγκρατημένης αισιοδοξίας. Ετοιμάσθηκα, πήρα έναν «Φαεσφόρο Αίνο» κι έγραψα μια γλυκειά και απολύτως ειλικρινή προσωπική αφιέρωση. Χωρίς άλλη σκέψη, άλλωστε αυτός ήταν ο μόνος λόγος του ταξιδιού μου, σηκώθηκα και πήγα στο σπίτι του Μήτσου. Βρήκα τα άλλα δύο παιδιά του, το Νίκο και το Σπύρο, σε κατάσταση αξιοπρεπούς αγωνίας και πραγματικής ανησυχίας για την κατάσταση της υγείας του αγαπημένου τους πατέρα. Ο Ιερέας είχε έλθει ενωρίτερα και αμέσως μετά την αναχώρησή του ο Μήτσος είχε βυθιστεί μέσα στην αγγελική του προετοιμασία για τη μεγάλη γενέθλια στιγμή του, τη μετάβασή του στη χώρα της αιώνιας Βασιλείας. Σε λίγες ώρες, το απόγευμα του Σαββάτου, 27η Ιουνίου, η καθάρια ψυχή του πέταξε -σαν γλυκόλαλο πουλάκι- στους καταγάλανους ουρανούς, σε μια πορεία προς τις αιώνιες μονές, πορεία ένωσης με τον Δημιουργό.

Η οικογένεια, οι συγγενείς, οι αμέτρητοι φίλοι, οι συγχωριανοί, οι συνάδελφοί του, ήταν όλοι παρόντες στην πάνδημη κηδεία του, που τελέσθηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μέρμπακα, την Κυριακή 28η Ιουνίου το μεσημέρι. Ο εκπρόσωπος του ΟΑΕΔ, τις Σχολές του οποίου -στην Τίρυνθα- διηύθυνε ο Μήτσος τα τελευταία χρόνια, με μεγάλη αφοσίωση, ακέραιο επαγγελματισμό και αναγνωρισμένη επιτυχία, ομίλησε με θερμά λόγια για τον εκλιπόντα και την πολύτιμη προσφορά του στον Οργανισμό. Με ακόμα πιο εγκάρδια λόγια, σε ιδιαίτερα προσωπικό τόνο, περιέγραψε ο Εφημέριος του χωριού την προσωπικότητα, το ήθος, καθώς και τις πολυποίκιλες και γενναιόδωρες προσφορές του θανόντος προς την Ενορία και τις εκκλησίες της γενέτειράς του, αλλά και προς τα μοναστήρια και τις σκήτες του Αγιωνύμου Όρους.

Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα. Η φιλόξενη γη του ιστορικού χωριού μας δέχθηκε το πληγωμένο από την ασθένεια σώμα ενός εξαίσιου τέκνου του, ελευθερωμένο πια από κάθε πόνο, αγωνία, θλίψη και στεναγμό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης Πατρίδας που σκέπασε αυτή την ξεχωριστή και πολυτάλαντη ανθρώπινη μορφή κι ο Άγιος Θεός μας ας σταλάξει παρηγοριά στις ψυχές των πενθούντων μελών της εξαίρετης οικογένειάς του.

Του αξίζει σίγουρα να του αφιερώσουμε τους παρακάτω στίχους:

ΙΚΕΣΙΑ

.....Εις μνήμην
.....Δημητρίου Νικ. Σαλαπάτα
Καμπάνα θρηνητική
σιγανή και απαλή
συνοδεύει την ικεσία
τον άρχοντα νανουρίζει.

Τα συναισθήματα
όξος κεκραμένο
λυχνάρι βιοτής
ζυγαριά ανάσας πικραμένης.

Οι αποστάσεις
φτερούγες ανοιχτές
στον ουρανό της αιωνιότητας
μετρούν χρώματα θαλασσινά.

Η ματζουράνα φούντωσε
χύθηκε κι ο καφές
η ψυχή γαλήνεψε
θεραπεύτηκε οριστικά η πληγή
.....εις τους αιώνας!

...............Μέρμπακα, 28η Ιουνίου 2009