Ε΄ Κυριακή των Νηστειών

«ΟΣ ΕΑΝ ΘΕΛΗ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΜΕΓΑΣ ΕΝ ΥΜΙΝ,
ΕΣΤΑΙ ΥΜΩΝ ΔΙΑΚΟΝΟΣ»

Βρισκόμαστε ήδη στο πέμπτο σκαλοπάτι της Μεγ. Σαρακοστής, στην Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών. Η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας παρακολουθεί προσεκτικά τα βήματα του Ιδρυτή και Ευεργέτη της Κ.η.Ι.Χ., ο οποίος μαζί με τους Αγίους Μαθητές Του «ήσαν εν τη οδώ αναβαίνοντες εις Ιεροσόλυμα».

Η πορεία αυτή δεν ήταν ευχάριστη και απολαυστική. Δεν ήταν πορεία που θα τους οδηγούσε σε χαρές και σε κοσμική αναγνώριση του θεϊκού μεγαλείου Του. Ήταν πορεία οδύνης και στεναγμών, όπου «ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και τοις γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσι, και εμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν». Η σπουδαιότητα της πορείας αυτής βέβαια δεν βρίσκεται μόνο στην εκούσια θυσία, τις λεπτομέρειες της οποίας θα βιώσουμε λειτουργικά όλοι οι αφοσιωμένοι χριστιανοί σε λίγες ημέρες, αλλά αποκαλύπτεται περισσότερο και καθαρώτερα στην αμέσως επόμενη φράση: «και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται».

Είναι αλήθεια πως πάντοτε η Ορθοδοξία στηρίζει την πίστη και την χριστιανική ζωή των μελών της πάνω σ’ αυτή την μεγάλη αλήθεια, στην Ανάσταση του Κυρίου. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το απόγειο της δόξας της Θεανθρώπου, είναι η Ιθάκη των χριστιανών. Στο πραγματικό αυτό γεγονός στηρίζεται η πίστη των Ορθοδόξων. Για τούτο και η Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται Εκκλησία της Αναστάσεως.

Ο Κύριος μας μάλιστα, παρότι πορεύεται εκούσια προς το Πάθος, και γνωρίζοντας ακριβώς τι πρόκειται να βιώσει σε λίγες ημέρες, δεν παύει να σκέπτεται και να φροντίζει για την πνευματική κατάσταση και την ενίσχυση των Μαθητών Του. Αυτή την ύστατη ώρα της θυσίας και της αυτοπροσφοράς, ευκαιρίας δοθείσης (όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζήτησαν πρωτοκαθεδρία στη Βασιλεία των Ουρανών), Εκείνος τους σύναξε όλους γύρω Του και τους δίδαξε την πραγματικά χριστιανική στάση στις διανθρώπινες σχέσεις.

«Εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας θα είναι υπηρέτης σας, και εκείνος που θέλει να είναι μεταξύ σας πρώτος, θα είναι δούλος όλων», τους είπε. Λόγια ιερά, σκέψεις ανώτερες, που δύσκολα μπορεί να συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους. Όμως οι χριστιανοί δεν είμαστε κοινοί θνητοί, είμαστε κεκλημένοι να υπηρετήσουμε τον Μεγάλο Ποιητή «ορατών τε πάντων και αοράτων», τον «Θεό των θεών και τον Κύριο των κυρίων». Έτσι, δεν μπορούμε πια να ζούμε χοϊκά και να κουβαλάμε πάνω μας τη μυρωδιά της γης. Έχουμε υποχρέωση συνεχώς να αναβαθμιζόμαστε, να ανεβαίνουμε στα πνευματικά σκαλοπάτια και να αποκτούμε θέα του ακτίστου Φωτός.

Το «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» δεν αφορά μόνο τον Κύριο και τους Μαθητές Του, δεν αναφέρεται μόνο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά αφορά όλους τους χριστιανούς, όλων των εποχών και τάξεων. Και σ’ αυτή την πορεία προς την ατομική μας θυσία και προσφορά, η οποία θα έχει βέβαια ως επακόλουθο και την προσωπική εμπειρία της λαμπροφόρου Αναστάσεως, έχουμε υποχρέωση να είμαστε διάκονοι, να θεραπεύουμε τον πόνο του διπλανού μας και να υπηρετούμε τους ιερούς σκοπούς της χριστιανικής ζωής και κοινωνίας. Να είμαστε κοντά και δίπλα με τους συνανθρώπους μας, πάσχοντες και υποφέροντες μαζί τους, για να δείξουμε με την προσωπική μας βιοτή ότι ενστερνιζόμαστε το παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και έτσι να δώσουμε γνήσια μαρτυρία χριστιανικής πίστεως και αγάπης προς όλους.

Αμήν.

π. Α.Δ.Σ.