Πύλη εξόδου

Μια τέτοια πύλη αναζητούμε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι των πόλεων. Παρότι μας αρέσει, ή τουλάχιστον έχουμε συνηθίσει την πόλη, τη βουή, την πολυκοσμία, αλλά και τα πολλά καλά που μας προσφέρει μια σύγχρονη μεγαλούπολη, όπως δυνατότητες εργασίας, εκπαίδευσης και διασκέδασης, κάποτε μας έρχεται μια τάση φυγής, απομόνωσης, απομάκρυνσης και αποζητούμε τη μοναξιά, το χαλαρό περπάτημα στην παραλία, ή σε έναν αγρό. Επίσης, νοσταλγούμε τις γνώριμες μυρωδιές της δικής μας, της «ιδιαίτερης» Πατρίδας, εκεί που μας περιμένει η μάνα, ο πατέρας, το πατρικό σπίτι, το χώμα το αγιασμένο που μας χαρακτηρίζει.

Τότε είναι, λοιπόν, που ψάχνουμε απεγνωσμένα την πύλη, ψάχνουμε από που θα βγούμε... Από την αγωνία μας κάποτε δυσκολευόμαστε να βρούμε την έξοδο. Όταν όμως την ανακαλύπτουμε την απολαμβάνουμε, την θεωρούμε μέρος της χαράς της αναχώρησης και του ταξιδιού.

Θυμάμαι όταν είμασταν μικροί που βλέπαμε σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές για το ταξίδι στο χρόνο, το οποίο γινόταν κατορθωτό αφού ο πρωταγωνιστής περνούσε από μια μυστική πύλη, η οποία οδηγούσε τον ταξιδιώτη σε άλλη εποχή. Η προσμονή ήταν βέβαια να μεταφερθεί κανείς σε κάποια καλύτερη, πιο υγιή και ευχάριστη πραγματικότητα απ’ αυτήν που βίωνε στην παρούσα κατάστασή του. Η πύλη, ή δίοδος, εκείνη, ήταν το μεγάλο μυστικό, ήταν το πιο συμβολικό και σπουδαίο σημείο πάνω στον πλανήτη, για όσους επιθυμούσαν την έξοδο...

Εν προκειμένω αναφέρομαι στο Πρακτορείο των Λεωφορείων στον Κηφισσό, απ’ όπου και οι φωτογραφίες. Η καρδιά μου κτυπάει γοργά όταν μπαίνω εκεί. Τρέχω να «βγάλω» εισιτήριο. Ρωτάω για την ώρα αναχώρησης του λεωφορείου. Θέλω να φεύγει -ει δυνατόν- αμέσως. Δεν μπορεί το ταξίδι μου να περιμένει. Μια εσωτερική δόνηση, ένα μυστηριακός καρδιακός σεισμός, με συνοδεύει. Θα φύγω... Όταν κάποτε έχω χρόνο πίνω ένα καφέ στα καφενεία των περαστικών. Ακόμη και ο πίνακας στον τοίχο δείχνει την τσιμεντούπολη που αφήνω πίσω και επισημαίνει, με το φως που πέφτει στο κέντρο του, το πνίξιμο που κάποτε φέρνει στην ψυχή. Έτσι η τυπική αναχώρηση μεταμορφώνεται σε κάτι πιο σημαντικό, σε απογείωση και αναφαίρετη χαρά, που θα μείνει μαζί μου μέχρι την επιστροφή...

Α.Δ.Σ.