Στο Κάρδιφ, την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Ουαλίας ζήσαμε για έξι χρόνια (1987-1993). Ήταν μια όμορφη εποχή, μεταβατική βέβαια, από πολλές πλευρές.
Εμάς οπωσδήποτε μας αφορούσε κυρίως η Ελληνική Κοινότητα, την οποία διακονούσαμε εκεί και γι’ αυτό είχαμε δώσει σ’ αυτήν το κύριο βάρος του ενδιαφέροντός μας.
Όμως θυμάμαι με νοσταλγία ότι η πόλη γύρω μας άλλαζε με γοργότατους ρυθμούς. Το κέντρο της όμορφης αυτής πρωτεύουσας, αλλά και το λιμάνι (στο οποίο θα αφιερώσουμε μια άλλη ανάρτηση) κάθε ημέρα που περνούσε άλλαζαν και ανανεώνονταν συνεχώς.
Επισκεφθήκαμε το Κάρδιφ πρόσφατα, μετά από πολλά χρόνια, και η εικόνα που αντικρύσαμε ήταν φανταστική. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας.
Πολλά κτήρια, δρόμοι κ.λ.π. είχαν γίνει καινούργια. Ένας ανανεωτικός άνεμος αλλαγής είχε δώσει μια νέα πνοή, μια νέα εικόνα στο κέντρο της πόλης.
Πάντως διαπιστώσαμε με χαρά ότι εκείνοι που σχεδίασαν και πραγματοποίησαν την ανακαίνιση του κέντρου του Κάρδιφ διατήρησαν πολλά στοιχεία της ιστορίας του (όπως Ναούς, αγάλματα, παραδοσιακά κτήρια) και εμπλούτισαν το χώρο με άλλα νέα, που προφανώς ήταν απαραίτητα για την λειτουργικότητα της πόλης, «παντρεύοντας» έτσι -κατά κάποιον τρόπο- το παλιό με το καινούργιο. Είναι κι αυτό μια τέχνη. Και βέβαια χρειάζεται τρόπος και ευαισθησία για να επιτευχθεί. Οι Ουαλοί είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά και τους αξίζει ένα μεγάλο ΕΥΓΕ!
No comments:
Post a Comment