Αποχαιρετώντας τα πάτρια

Αίσθηση χαρμολύπης και πάλι. Όπως πάντα σε ανάλογη περίπτωση.

Μια «γεύση τρικυμίας στα χείλη» και η καρδιά να χτυπάει δυνατά.

Μετά από δυόμιση εβδομάδες στην Πατρίδα αφήσαμε τα αγιασμένα χώματα και επιστρέψαμε στον τόπο της άσκησης και διακονίας.

Οι στιγμές του αποχωρισμού έχουν πάντα ένα ειδικό βάρος και καταγράφονται έντονα στο «σκληρό δίσκο» της προσωπικής μας μνημοσύνης.

Όμως, Πατρίδα εκεί, πατρίδα κι εδώ!

Η πτήση μας μια από τις καλύτερες. Μπράβο στην Ολυμπιακή, στον άξιο κυβερνήτη και το υπέροχο πλήρωμα.

Το αεροπλάνο ασφυκτικά γεμάτο. Χαρήκαμε που συνταξιδέψαμε και με αρκετούς φίλους, όλως τυχαίως.

Το πέταγμα είναι βέβαια πάντοτε πλούσια πηγή έμπνευσης και γνώσης των εσώτερων δωμάτων της καρδιάς. Εξ ου και το παρακάτω:

AΝΑΘΗΜΑ

Κομπολόϊ ερυθρόμορφο
.....από την λιθόκτιστη Καππαδοκία
κρυμμένο κάτω
από το στενό κάθισμα
του ολύμπιου αποδημητικού πτηνού

ακούμπησε τολμηρά
.....αν και αθόρυβα
στη βαθυγάλανη λωρίδα
της μεταχαλκηδόνιας
θαλασσογραφίας

τις χάντρες του
αφήνοντας
.....για πάντα
.....ανάθημα μαρτυρίας βαρύτιμο
στο βυθό του πνιγμένου λυγμού.

...............Εν πτήσει, 3 Σεπτεμβρίου 2010