«Χαίρε Λιβύη οσία»

Σάββατο της Τυρινής σήμερα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας επιτελεί την ιερά μνήμη «πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων οσίων και θεοφόρων πατέρων ημών».

Στον Εσπερινό χθες βράδυ ψάλλαμε το Στιχηρό Προσόμοιο:

«Χαίρε Αίγυπτε πιστή, χαίρε Λιβύη οσία, χαίρε Θηβαΐς εκλεκτή, χαίρε πας τόπος, και πόλις και χώρα, η τους πολίτας θρέψασα, της Βασιλείας των Ουρανών, και τούτους εν εγκρατεία, και πόνοις αυξήσασα, και των επιθυμιών, τελείους άνδρας τω Θεώ, αναδείξασα. Ούτοι, φωστήρες των ψυχών ημών ανεφάνησαν, οι αυτοί των θαυμάτων τη αίγλη, και των έργων τοις τέρασιν, εξέλαμψαν νοητώς, εις τα πέρατα άπαντα. Αυτοίς βοήσωμεν· Πατέρες παμμακάριστοι, πρεσβεύσατε, του σωθήναι ημάς».

Μόλις ψάλλαμε το παραπάνω έκανα κάποιες απλές σκέψεις:

Ο τόπος που έθρεψε Οσίους Πατέρες και Μητέρες, η Λιβύη, και που προσωποποιούμενος χαρακτηρίζεται «όσιος», έγινε σήμερα πεδίο μάχης, αντιπαλότητας, ανθρώπινου πόνου και φυσικής καταστροφής. Πολλές φορές αποδίδουμε το κακό αυτό στους άλλους, σήμερα στους μουσουλμάνους, χθες στους Εβραίους, αύριο σε κάποιους άλλους. Αξίζει όμως κάποτε να δούμε τις δικές μας ευθύνες, κι ο καθένας μας να κάνει μια αναγκαία ενδοσκόπηση, με στόχο την ανακάλυψη της εσωτερικής μαυρίλας, η οποία θα αποκαλύψει τις ενοχές μας κι αυτές με τη σειρά τους θα μας οδηγήσουν στη μετάνοια, που σημαίνει δηλαδή στην αλλαγή του τρόπου σκέψης και δράσης στη ζωή μας.

Εμείς βέβαια είμαστε μακριά, θάλεγε κανείς. Τοπικά μπορεί, τροπικά όμως; Η αλήθεια είναι πως πνευματικά είμαστε όλοι συνδεδεμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι. Κι ο τόπος αγιάζεται και προσωποποιείται σύμφωνα με τη δική μας άσκηση, το δικό μας πόνο, τη δική μας επιθυμία για άνοδο στη κλίμακα των αρετών.

Μακάρι η Λιβύη να γίνει και πάλι οσία, που σημαίνει βασικά ειρηνική, και μακάρι κι εμείς να μεταμορφώσουμε τον δικό μας τόπο, όπου βρίσκεται ο καθένας, σε χώρο ζωής, φωτός και σωτηρίας. Αμήν.

π. Α.Δ.Σ.