Εἰς τιμὴν καὶ μνήμην

ἤ, Μαρκέλου Μοναχοῦ Καρακαλλινοῦ, Μνημόσυνο

Τὸ περιοδικὸ ΠΑΡΙΑΝΑ, ποὺ με κόπους πολλοὺς καὶ ἀγωνία διευθύνει ὁ καλὸς φίλος, ὁ κύριος Νίκος Χρ. Ἀλιπράντης, πρόσεξα πὼς μὲ περισσὴ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ τίμησε τὸν μακαριστὸ Γέροντα Μάρκελλο μοναχὸ, ἀδελφὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Καρακάλλου. Καὶ πολὺ ὀρθῶς ἔπραξε ἀφοῦ ὁ ἐν λόγω Γέροντας ὑπῆρξε ἔνας ἀπὸ τοὺς συνεχιστὲς τῆς φιλοκαλικῆς παραδόσεως, τὴν ὁποία θεοφιλῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως βίωσε καὶ ἐδίδαξε ὁ ὁσιακῶς διαπλεύσας τοῦ βίου τὴν θάλασσαν, Γέρων Ἰωσήφ ὀ Ἡσυχαστὴς, βλαστὸς τῆς ἁγιοτόκου καὶ καθαγιασμένης νήσου Πάρου. Δὲν εἶναι δὲ τυχαῖο ποὺ ὁ π. Μάρκελλος ἔγραψε καὶ εἰδικὴ μελετη γιὰ τὸν ἐν λόγω Γέροντα, ὡς πνευματικὸς ἔγγονός του καὶ «ταῖς ἴχνεσιν ἐκείνου πορευόμενος», τὴν ὁποία καὶ μνημονεύει στὸ περικαλλὲς βιβλίο του γιὰ τὸν Πάριο Γέροντα Ἰωσήφ, ὁ κύριος Νίκος. Πρόκειται γιὰ τὸ βιβλίο «Πνευματικαὶ ἐμπειρίαι τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ», ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2005, τὸ ὁποῖο στὸ τέλος τοῦ Ἐπιλόγου, στὴ σελ. 209 φέρει τὴν ὑπογραφῆ «Ἀναξία χείρ Μαρκέλλου Μοναχοῦ, Καρακαλληνοῦ» (Νίκος Χρ. Ἀλιπράντης, Γέρων Ἰωσήφ ὀ Ἡσυχαστὴς, σελ. 144-45).

Ὡστόσο, ἐπιθυμώντας νὰ καταθέσω κάποιες ἄγνωστες τοῦ μακαριστοῦ  Γέροντα Μαρκέλλου αὐτόγραφες σελίδες ἀπὸ χειρόγραφο φυλλάδιο τὸ ὁποῖο μοῦ εἶχε ἀποστείλλει ἐδῶ καὶ καιρὸ, παρουσιάζω ἀπὸ τὴ φιλόξενη τούτη γωνιὰ, κάποια ἀποσπάσματα, «εἰς τιμὴν καὶ μνήμην»τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος καὶ καλοῦ φίλου. Τὰ κείμενα τὰ ὑπογράφει μὲ τὸν γνωστὸ ἀπὸ τὰ δημοσιεύματὰ του τρόπο: «χοϊκὴ χεὶρ ἁμαρτωλοῦ μοναχοῦ μ.» ἤ, «ἕνα ἐρημοπούλι» κ.λ.π. Σὲ ὄλα δὲ τὰ κείμενα ἔχει κατατεθεῖ τὸ περίσσευμα τῆς καρδίας του, ὁ θεῖος ἔρως καὶ ἡ λυρικὴ διἀθεση ποὺ γεννᾶται ἀπὸ τὴν προσέγγιση τῶν μεγαλείων τοῦ Θεοῦ.  Ὀφείλω δὲ νὰ πῶ ὅτι τὸν π. Μάρκελλο τὸν κατὰ κόσμο Ἰωάννη Παπαργύρη, Δάσκαλο, τὸν γνώρισα στὸ χωριό μου, τὸ Κλῆμα, ὅπου δίδαξε γιἂ λίγα χρόνια, πρὶν ἀναχωρήσει γιὰ τὸ Ὄρος. Αὐτὸ δὲ ποὺ κράτησα ἀπό κεῖνον ἦταν ἡ σεμνότητα, τὸ ἦθος καὶ ἡ ἀγάπη του στὰ παιδιά. Μάλιστα, πολλὰ εἶναι τὰ παιδιά - μαθητές του, ποὺ μέχρι σήμερα μιλᾶνε μὲ τέτοιο σεβασμό, ποὺ ἐντυπωσιάζει. Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἐπεκτείνω περισσότερο τὸ λόγο μου, γιατὶ ἄν κάτι ἀξίζει ἐδῶ εἶναι ὁ αὐτούσιος / πηγαῖος λόγος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα, ἀπὸ τὸν ὀποῖο καὶ ἐρανίζομαι τὰ παρακάτω.

Tὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τοῦ Κλήματος, ὅπου δίδαξε ὁ π. Μάρκελλος

«Μικρὰ πετράδια ἀπὸ τὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.



Εὐρίσκομαι εὶς τὴν μακρινὴ - κοντινὴ μου ἔρημο, εἰς τὸ γνωστὸ μου ἐρημοκκλῆσι. Ὅλα ἐδῶ γύρω εἶναι πολὺ λιτὰ. Μιὰ λαμπάδα καίει μπροστὰ εἰς τοὺς Ἁγίους. Εὐωδιαστὸ θυμίαμα ἀνεβαίνει εἰς τὸν οὐρανὸ.

Στέκομαι καὶ ἐγὼ σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ κάνω τὶς μετάνοιες μου. Προσπαθῶ να τελειώσω τὸν κανόνα μου. Ξεκουράζομαι λίγο καὶ παρατηρῶ τοὺς Ἁγίους στὸ Τέμπλο. Βλέπω τὸ φωτοστέφανο ποὺ τούς περιβάλλει καὶ διαλογίζομαι πὼς ὅλη ἡ ὡραιότης τῆς ψυχῆς εὑρίσκεται μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ φωτοστέφανο.

Τὸ φῶς αὐτὸ ποὺ περιβάλλει τὴν κεφαλὴν κάθε Ἁγίου εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἐκφράζεται μ᾿ αὐτὸ τὸ φῶς... Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ φωτοστέφανο ὑπάρχει μόνο φῶς καὶ τίποτε ἄλλο. Αὐτὴ τὴν ἁπλότητα ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ φῶς δίνει μιὰ ἀνέκφραστη ὡραιότητα· μιὰ ὑπέροχη ἁγνότητα, διὀτι ὁ χῶρος αὐτὸς δὲν κατέχεται ἀπὸ τίποτε ἄλλο. Δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ καμμιὰ σκιὰ, κανένας μολυσμὸς. Ὑπάρχει μόνο φῶς καὶ τίποτε ἄλλο.

........................................................................................................

Βλέπω τοὺς Ἀγίους, τὸν Ἅγιο Χριστοφόρο καὶ τὸν Ἅγιο Τρύφωνα -εἰς αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους τιμᾶται τὸ ἐξωκκλῆσι αὐτὸ- καὶ ἐλέγχομαι. Ἡ ἔρημος χαρίζει πένθος καὶ μετάνοια. Ἡ προσευχὴ ἀναβλύζει ἀπὸ μόνη της, διότι ἡ ψυχὴ δὲν προσβάλλεται ἀπὸ λογισμοὺς, αἰσθάνεται ἔντονη τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ σπεύδει ὁρμητικὰ καὶ ἀγαπητικὰ πρὸς Αὐτὸν...



Ἀπὸ τὸν τόπο αὐτὸ, ἀγαπητὴ μου ψυχὴ, εὔχομαι καὶ γιὰ ἐσένα καὶ γιὰ κάθε ἄλλη θλιβομένη ψυχὴ καὶ τοῦ θείου ἐλέους ἐπιδεομένη, καὶ παρακαλῶ τὸν Ἅγιον Θεὸν νὰ αὐξάνη τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς σου, διὰ νὰ γίνης μέτοχος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.



Ἀλλὰ τὶ δῶρο θέλεις νὰ σοῦ ἀποστεἰλω ἀπὸ τὸν τόπο αὐτὸν τῆς μετανοίας; Τὸ φῶς τῆς λαμπάδας; Τὸ εὐωδιαστὸ θυμίαμα; ἤ τὸν κόπο τῆς μετάνοιας;

20 Ἰουλίου 2002. Τοῦ ἐνδόξου  Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου.

Ἕνα ἐρημοπούλι μ.»

Γιὰ τὴν ἀντιγραφὴ π. Κ.Ν.Κ.