«Σημεῖον» Γεράσιμου Λουκάτου

Λάβαμε την τελευταία ποιητική συλλογή του εξαίρετου ποιητή Γεράσιμου Λουκάτου, με τον γενικό τίτλο «Σημεῖον», και με πολλή χαρά κάνουμε εδώ ένα ταπεινό αφιέρωμα, αφού τον ευχαριστήσουμε κατ’ αρχάς για την εγκάρδια αφιέρωση.

Ο Γεράσιμος Λουκάτος κατάγεται από το Ληξούρι της Κεφαλονιάς αλλά γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει εκδόσει συνολικά πέντε ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά και τσεχικά.

Το παρόν βιβλίο, που αφιερώνεται στη μνήμη του George Spentzos, αποτελείται από 56 σελίδες. Tυπώθηκε τον Δεκέμβριο του 2011, για λογαριασμό της Εκδοτικής Εταιρείας «οὔτις». Την επιμέλεια της έκδοσης είχε η Δρ. Περσεφόνη Γιαννέλου. Η ιδέα του εξωφύλλου ανήκει στην Αθηνά Μπετίνι - Καπράρα. Το εξώφυλλο σχεδίασε η Μάνια Φραγκέτη. Το ISBN είναι: 978-960-91959-3-5.

Η εν λόγω συλλογή, στην οποία χρησιμοποιείται το πολυτονικό σύστημα γραφής, είναι κατ’ ουσίαν μια τριλογία, διαιρούμενη σε τμήματα Α΄, Β΄ και Γ΄, με άτιτλα ποιήματα που διαπραγματεύονται μια ευρεία θεματολογία, που άπτεται διαφόρων ουσιαστικών εννοιών της ζωής και της σκέψης.

Κατ’ αρχάς, τα εργαλεία της ποιητικής παραγωγής δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο τον ταλαντούχο δημιουργό μας. Έτσι, οι «λέξεις», η «γραφή», τα «άστεγα φωνήεντα» και τα «άηχα λόγια» διαποτίζουν τη σκέψη και τις σελίδες του βιβλίου του.

Οι «δρόμοι που βάδισε για το καλό», η πορεία και το ταξίδι της ζωής του ανθρώπου μέσα στο χρόνο και τα όρια της ζωής και του θανάτου συνταράζουν και συγκλονίζουν τον ποιητή και τον κάνουν να αναφωνεί, με φιλοσοφικό στόμφο και νόημα, «όλα ο χρόνος που γερνά μας τα μαθαίνει»!

Οι έννοιες της δικαιοσύνης και της ελευθερίας αισθάνεται να τον απασχολούν και να τον ενδιαφέρουν προσωπικά. Ο λόγος του λυρικός («Δικαιοσύνη θεία / ό,τι εσύ εξόρισες για να προικίσεις το φως / προίκα του σκότους μην ορίσεις») αλλά και αρκετά επαναστατικός («Ελευθερία / βλέμμα που κοιτά τον καπνό των εικόνων / τη γλώσσα, που σηκώνει ένα σύννεφο σκόνης / να κρύψει τα κυνηγημένα της λόγια / το στόμα που μάχεται / για τους γενναίους νεκρούς / αυτούς που έφυγαν, κι αυτούς που θα ’ρθουν»).

Σημείο της κεντρικής του θεματολογίας παραμένει πάντα το «φως»! Επιθυμεί διακαώς την άρση των σκιών και την εξαφάνιση του σκότους: «Να ραγίσει το φως / να φανεί το μαύρο μέταλλο / λάλημα πετεινού να σχίσει τη νύχτα / να φωτίσει η ζωή βαθιά ως το θάνατο».

Ο σκοπός του ποιητή τελικά είναι να κερδίσει ως ευλογία την έμπνευση, η οποία θα προσφέρει ως δώρο το ποίημα:

«Όταν ο άνθρωπος τον άνθρωπο ψάχνει

κι η έρημος πλησιάζει,
φιλαρμονική πένθιμη
κατέβα βαθειά μέσα σου
και μείνε ακίνητος στο σκοτάδι
να δεις τις λέξεις
να σκάβουν τον ουρανό
να στάξει σαν δάκρυ του Θεού,
το ποίημα».