Ὄχι, δέν ὑπάρχει ἀπαραίτητα μοναξιά...

Μέσα στή σιωπή πού  ἀναπαύεται σ᾿ αὐτό τό χῶρο, χῶρο περιούσιο, φορτισμένο μέ ἱστορική καί συναισθηματική Μνήμη, ξετυλίγεται τό νῆμα τοῦ Χρόνου τό ἀόρατο καί ἀφήνει νά διαφανεῖ, γιά μιά στιγμή μονάχα, τό μεγαλεῖο πού στάθηκε τό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς ένθουσιαστικῆς πορείας αύτοῦ τοῦ καθαγιασμένου τόπου. Γιατί ἀναμφίβολα, μέσα στήν ἀτέρμονη ἀπoθήκη τοῦ Χρόνου, συνυπάρχουν τά Πρόσωπα πού στελεχώνουν τό Χῶρο, τά γεγονότα πού αἰωροῦνται καί φυσικά αὐτό πού ὀνομάζεται ἱστορία καί ξυπνάει μέσα μας τή συνείδηση τῆς ρίζας καί τῆς βιοτῆς.

Σκοπελίτικο ξωκκλήσι

Γιά εἰκοστή  ἑβδόμη χρoνιά συλλαβίζεις, σ᾿ αὐτό τό λιτό τό πανηγύρι τῆς μικρῆς συν-ενοριακῆς κοινότητας τῶν Τριῶν Ἰεραρχῶν καί τῆς Ἀγίας Βαρβάρας, τά σημάδια πού ἄφησαν ὅλοι οἱ πρό ἐσοῦ πορευόμενοι... Ἀφουγκράζεσαι τά βήματά τους πού ἀντηχοῦν μέσα στόν πυθμένα τοῦ Χρόνου καί δέ μπορεῖς νά τά προσδιορίσεις, τίνος εἶναι, κι ὕστερα ἀνοίγεσαι μέσα στήν ψυχή σου διαλέγοντας τά μονοπάτια ἐκεῖνα, μέ τήν ἐλπίδα νά συναντήσεις τούς διαχρονικούς συνεορταστές σου, ὅσους ἄφησαν τό ἐκτύπωμά τους στό βεβαιωμένο χτές τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς τους.  

Πορευόμενοι καί προπορευόμενοι ἀκολουθοῦν τό ἴδιο δρομολόγιο· περνοῦν τό ἴδιο κατώφλι καί εἰσοδεύουν στό Χῶρο, εἰσπνέουν τήν εὐωδία πού ἀποπνέουν τῶν αἰώνων τά φίλτρα καί ἀνοίγουν τήν ψυχή τους στό κεφάλαιο τῆς ζωῆς: τήν ἀναζήτηση τῆς σωτηρἰας, τῆς αἰωνιότητος, τῆς προσέγγισης στό Θεῖο. Κι αὐτό εἶναι πού φέρνει τήν εἰρήνη, πού σηματοδοτεῖ τή ζωή καί νοηματοδοτεῖ τήν ὑπαρξή μας σ᾿ αὐτόν τό βίο.

Κάνοντας τὸ σταυρὸ σου περπατᾶς πάνω στὰ βήματα τοῦ χτὲς· ἀκριβῶς στὰ σημεία ποὺ πάτησαν οἱ προκάτοχοι. Γιατὶ δὲν ὑπάρχει περιθώριο νὰ σταθεῖς κάπου διαφορετικὰ. Εἶναι σά να τοὺς περιφρονεῖς, τοὺς διαγράφεις, ἀφήνοντας τὰ χνάρια τους νὰ σβύσουν μέσα στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

π. Κων. Ν. Καλλιανός