Χιόνι και...

Το πρόσφατο χιόνι μας άσπρισε όντως τις ημέρες και τις ώρες μας. Μας έδωσε μια ώθηση προς τα άνω. Πάντως, η αλήθεια είναι πως σχεδόν πάντα λειώνει χωρίς να αφήνει φυσικό ίχνος πίσω του. Όμως το αποτύπωμά του στην ψυχή παραμένει πάντα βαρύ, ουσιαστικό, επίκαιρο...

Η ιερή σκεπή το δέχεται αλλά και το αποτινάζει απαλά χωρίς ενοχές, όπως κάνουμε κι εμείς όταν το βλέπουμε να καλοκάθεται στους ώμους μας. Τα σκαλοπάτια βέβαια το αντέχουν, έτσι για να μας υπενθυμίζουν ότι η όποια άνοδος είναι πάντα στρωμένη με δυσκολίες και χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια και προσοχή.

Η παρουσία του χιονιού μας δίνει και μια απόδειξη του ίχνους. Πολλές φορές στη ζωή επιθυμούμε να κρύβουμε κάποια πράγματα, ακόμα και την ίδια την παρουσία μας από κάποιον χώρο. Όμως το χιόνι φανερώνει (άλλοι θα έλεγαν «προδίδει») την εμφάνιση, όσο ανάλαφρη κι αν είναι.

Άξιον εστί να αναφέρουμε ότι οι ένδοξες γλάστρες του βυζαντινού κήπου μας υποδέχθηκαν φιλικά και φιλόξενα το χιόνι, παραχωρώντας του τόπο να αναπαυθεί στην αγκαλιά τους· κάποτε βέβαια εξαφανίζοντας όποια άλλη φυτική ύπαρξη, αλλά είναι κι αυτό μέσα στο πλαίσιο του αδήριτου κύκλου της ζωής!

Τα φυτά όμως και τα δένδρα έχουν την τιμητική τους με την έλευση του χιονιού, αφού νυφο-χιονοστολίζονται. Αποκτούν δε μια τέτοια εικόνα, που νομίζει κανείς ότι μπορεί και να αλλάζουν ταυτότητα, ίσως και όνομα. Γίνονται αγνώριστα! Θάλεγε κανείς πως ίσως γι’ αυτό η χιονόπτωση να είναι η γιορτή του καρναβαλιού τους!

Οι νυφάδες του χιονιού όμως δεν θα μπορούσαν να αναπαυθούν περισσότερο και καλύτερα παρά σε κάποιο... κάθισμα ή παγκάκι. Το καλοκαίρι που θα κάθομαι εκεί πίνοντας το φραπέ μου θα αισθάνομαι τη δροσιά του χιονιού...

Κι ας μην ξεχνούμε πως το χιόνι έχει τη δύναμη και την εξουσία να κρύβει αλλά και να εκτοπίζει δια παντός κάθε μαυρίλα και ασχήμια του κόσμου και του αιώνα μας!