Ἐπέτειος...

Στ᾿ ἀλήθεια, διάβηκαν δυὸ χρόνια ἀπὸ κεῖνο τὸ βροχερὸ καὶ παγωμένο ἀπόβραδο τῆς ἑπομένης ἡμέρας τῆς Πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου. Δυὸ χρόνια ἀπό τότε ποὺ ἀναχώρησε ἡ Μάνα καὶ πορεύτηκε πιὰ στὸν  Κόσμο τὸν ἀληθινό, τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Κόσμο, σιμὰ  στοὺς δικούς της ἀνθρώπους. Τοὺς Κεκοιμημένους ἀνθρώπους της.

Κλειστὸ τὸ σπίτι, ἀπό τὶς 26 Αὐγούστου τοῦ 2011 τὸ τραγικὸ ἐκεῖνο βράδυ, ὅπου μὲ δυσκολία ἄφησε τὸ λατρεμένο της τὸ Κλήμα καὶ περισσότερο τὸ σπίτι της ποὺ τ᾿ ἀγαποῦσε, τὸ λάτρευε κυριολεκτικά, μαζὶ μὲ τὸν κῆπο της. Γιατὶ ἦταν ὅλος της ὁ κόσμος αὐτὸ τὸ «οἰκίας περιβάλλον», ποὺ τὴν ἀνάπαυε, τὴ γέμιζε, τῆς χρωμάτιζε τὴ ζωή. Ἐπειδὴ δὲν τὴν ἔνοιαξε ποτὲ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τὸ σπίτι της, ὅπου ἔζησε 86 χρόνια. Χρόνια πασπαλισμένα μὲ τὴ γλυκόπικρη γεύση τοῦ χρόνου, ποὺ κάποτε εἶναι σκοτεινὸς καὶ φαρμακωμένος καὶ ἄλλες φορὲς χαριτωμένος καὶ φωτεινός.

Ὄχι, δὲν τὸ θέλησε ποτέ της ν’ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τὸ χῶρο της, ὅπως ἐκεῖνοι οἱ παλιοὶ οἱ μοναχοί, ποὺ ὅταν τοὺς ρωτοῦσαν τὶ κάνουν ἀπαντοῦσαν: «Τὸν χῶρο φυλάττω». Καὶ πράγματι, τὸ χῶρο φύλασσε, κι ἀργότερα, ὅταν οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ της μετακόμισαν στὸ νέο παραθαλάσσιο οἰκισμὸ μὲ τὶς ἀνέσεις καὶ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ ἔχει ἕνας συγκροτημένος οίκισμὸς - τουριστικὸ θέρετρο, ἐκείνη ἀπόμεινε στὸ σπίτι της, στὸ παλιό της χωριό, σιμὰ στὶς μνῆμες της, στὶς σκιὲς τῶν προγόνων της, τὶς γεμᾶτες παρουσία καὶ φῶς γωνιὲς τοῦ σπιτιοῦ καὶ τοῦ χωριοῦ της. Γιατὶ τῆς ἦταν ἀδιανόητο νὰ πάει κάπου ὅπου δὲν θἄχε τίποτε νὰ ξαναδεῖ, νὰ ξαναζήσει, ἕστω καὶ μέσα στὸ σύθαμπο τοῦ περασμένου καιροῦ.

Ρομαντισμός νὰ ἦταν αὐτὸ ποὺ βίωνε;  Ἀσφαλῶς,ὄχι. Γιατὶ δὲν ἤξερε ἀπ᾿ αὐτά. Δὲν ἤξερε καὶ δὲν τὴν ἔνοιαζαν αὐτὲς οἰ ἀναλύσεις ἤ οἱ προσωνυμίες, ἐπειδὴ ἐκείνη βίωνε πάντα ἕνα πράγμα: νὰ φροντίζει τὸ χῶρος της καὶ νὰ τὸν γεμίζει μὲ εἰκόνες, πρόσωπα, γεγονότα τοῦ χτὲς, ποὺ τὴ συντρόφευαν καὶ ἤξερε πὼς κάποια μέρα, ὅταν θὰ ἔφευγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν, ὅλ᾿ αὐτὰ θὰ τὴν ἀκολουθοῦσαν, ἀφήνοντας πίσως τους τὴ σιωπὴ καὶ τὸ κενό. Ὅπως αὐτὸ ποὺ ξανάζησα σήμερα, καθὼς βρέθηκα ἐκεῖ καὶ τὸ μόνο ποὺ εἶδα ἦταν τὸ ἄδειο σκαμνί της, ἡ σβυσμένη σόμπα καὶ μισοτελειωμένο ἐργόχειρο...

Δυὸ χρόνια πέρασαν καὶ νομίζεις ὅτι ἦταν χθὲς ἤ καὶ προχθὲς ἀκόμα...

Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου 2014

π. Κων. Ν. Καλλιανός