Πανηγύρεων σύναξις

…ἤ, τῶν τριανταπέντε χρόνων τὸ ἀσίγαστο δρομολόγιο

Στὸν φιλόξενο ἀδελφὸ π. Ἀναστάσιο, εὐχετήριο γιὰ εὐλογημένη Πανήγυρι τοῦ Ἁγίου μας

Δὲν συνηθίζω νὰ διανθίζω τὸ λόγο μου μὲ πομπώδεις φράσεις ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ λίγο-πολὺ ντύνουν τὶς λέξεις μὲ ἠθοποιητισμό. Ὅμως δὲν μπορῶ τούτη τὴν ὥρα, τὴν ὄντως κορυφάια τοῦ ἱερατικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ καθόλου βίου μου, νὰ μὴν ἐκφράσω τὶς ἄπειρες εὐχαριστίες μου στὸ θέλημά Του, στὴν ἀνοχή Του, στὴν ἄπειρη συγκατάβασή Του, ποὺ δαψιλῶς μοῦ χάρισε, στὴν ὄχι καὶ εὐκαταφρόνητο χρονικὴ διαδρομὴ τῶν τριανταπέντε χρόνων ἱερατικῆς διακονίας. Μιᾶς διακονίας διανθισμένης μὲ ποικίλα χρώματα καὶ ρυθμοὺς. Μιᾶς διαδρομῆς μὲ ἐτήσιους σταθμοὺς τὶς μεγάλες γιορτές, ἀλλὰ κορυφαίους τὴς πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου τὴ φωτεινὴ καὶ πάντα φορτισμένη ἀπὸ συγκινήσεις καὶ βιώματα: ἀρνητικὰ καὶ θετικὰ βιώματα, ποὺ πάμπολλες φορὲς πλήγωναν, ἀφοῦ συμπεριφορὲς καὶ ἐνέργειες τῶν πιστῶν πάσχιζαν νὰ συννεφιάσουν τὴ λαμπρότητα τῆς γιορτῆς. Κι ἐσὺ νὰ εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ ὑπομένεις καὶ νὰ εὔχεσαι νὰ παρέλθει ἡ μίζερη τούτη κατάσταση καὶ ν᾿ ἀνθίσει τὸ χαμόγελο τὸ γιορτινὸ στὰ χείλη καὶ στὶς καρδιὲς τῶν πανηγυριστῶν. 

Κοιτάζω πίσω μου καὶ βλέπω μέσα στὴ στοιβάδα τῶν τριανταπέντε χρόνων πρόσωπα νέα ποὺ σήμερα τὰ σημάδεψαν τὰ γηρατιά, πρόσωπα γερόντων ἀγαθῶν ποὺ ταξίδεψαν γιὰ τὴν αἰωνιότητα, μικρὰ παιδιὰ ποὺ βάφτισα καὶ τώρα ἔχουν οἰκογένεια καὶ σκέφτομαι ὅτι τὸ δρομολόγιό μου ὅλο καὶ σιμώνει στὸ τέρμα του. Γιατὶ λιγοστὸς εἶναι ὁ καιρὸς ποὺ ἀπόμεινε. Καὶ μιλῶ γιὰ τὸν καιρὸ τῆς δημιουργικῆς προσφορᾶς, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὰ σοφὰ λεγόμενα τοῦ ἱ. Ψαλμωδοῦ, «...τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων. Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος...». (Ψαλμ. 89, 9-10).

Ὅμως, καθὼς ἀνοίγει τὶς πύλες της ἡ τριακοστή πέμπτη πανήγυρις  τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχὴ ξαναγυρίζει στὴν πρώτη ἐκείνη χρονιά, τότε ποὺ μαζεύονταν ἀπό τὴ γειτονιὰ οἱ γιαγιάδες μὲ τὶς φουστάνες τὶς ντόπιες καὶ τὰ μαντήλια δεμένα στὸ λαιμό, γιὰ νὰ χαρίσουν λίγη ἀπό τὴ δυναμή τους  ὥστε νὰ εὐπρεπιστεῖ ὁ ναός. Καὶ δὲ φεύγει ἀπὸ τὴ μνήμη ὁ λόγος τους: «Ἔχουμε τὸν παπποῦ», δηλ. εἶχε τὸ πανηγύρι του ὁ παπποῦς Ἅγιός τους κι ἔπρεπε καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ τὸ τιμήσουν. Τῆς προσφορᾶς ἐργασίας. Φυσικὰ ὁ Ἅγιος δὲν πρόφτασε νὰ γίνει παπποῦς. Μαρτύρησε πολὺ νέος. Ὡστόσο στὶς συνειδήσεις αὐτῶν τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ μακάριων ἀνθρώπων ἦταν ὁ παπποῦς, ὁ πνευματικός τους πρόγονος, ὁ ἀρχηγὸς τῆς φαμίλιας τους, τῆς οἰκογένειας τῆς πνευματικῆς, τῆς ἐνορίας τους...

Χρόνια πολλά.

π. K.N. Kαλλιανός