Ἡ ἄχραντη σιωπὴ τῆς θερινῆς τῆς Νύχτας

Στὴν Ἀρετή, στὸ Βαγγέλη, στὸν Παναγιώτη, στὴν Ἑλένη, θερινὸς χαιρετισμός

Τώρα τὸ θέρος, ὅσοι ἔχουν τὸ μεγάλο προνόμιο νὰ καταφεύγουν σὲ ἥρεμους καὶ μακρὰν τοῦ θορύβου καὶ τῆς «βοῆς τῶν γεγονότων» τόπους, τότε ὁ Θεὸς τοὺς δωρίζει πολύτιμα δῶρα τῆς Ἀγάπης Του καὶ τοὺς ἀναπαύει μὲ προνομιακὸ τρόπο:  Ἐκεῖνον δηλαδή,  τῆς ἐμβιωμένης σιωπῆς ποὺ συνδράμει τὴν ψυχὴ ὥστε νὰ ἀποτοξινωθεῖ ἀπὸ τὶς ποικίλες τῆς καθημερινότητος ἰοβόλες ἐπιθέσεις,  οἱ ὁποῖες  τὴν πληγώνουν καί, περισσότερο, τὴν ἀρρωσταίνουν. Μὲ πρῶτο ἐπιθετικὸ ἐχθρὸ τὸ ἄγχος, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπώθηση πολλῶν καὶ ποικίλων ἐναντιώσεων, ποὺ ἐπιφέρουν ἕνα σωρὸ φθορὲς καὶ διαταράξεις στὸν ψυχισμό μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ διακοπές, ὡς καιρὸς ἀνασυγκρότησης καὶ προγραμματισμοῦ, εἶναι μιὰ περιούσια περίοδος ποὺ ξαποσταίνει τὸ  εἶναι καὶ συνάμα τὸ θεραπεύει ἐπουλώνοντας πληγὲς ποὺ ἡ σκληρὴ καθημερινότητα ἀφήνει πάνω μας. Ἔτσι οἱ διακοπὲς καθίστανται μιὰ ἀναρρωτικὴ ἀναμφίβολα περίοδος, ποὺ τὴν χρειάζεται ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀρκεῖ νὰ ἀξιοποιεῖ τὶς μέρες αὐτὲς «μὲ σύνεσιν» κι ὄχι νὰ τὶς χαλαλίζει σὲ φθοροποιὲς ἐνέργειες καὶ δαστηριότητες, π.χ. ξενύχτια μὲ κραιπάλες, κουραστικὲς ἡμερήσιες περιπέτειες, χωρὶς προγραμματισμὸ καὶ ἀνάπαυση.

Δὲ γνωρίζω πόσοι ἔχουν σταθεῖ δίπλα στὴν ἀκλοθαλασσιὰ κάποια θερινὴ κι ἥσυχη νύχτα. Ν᾿ ἀνασαίνουν τὴν εὐωδιὰ τῆς θάλασσας καὶ ν᾿ ἀφουγκράζονται τὸν ἥσυχο κυμματισμό της ποὺ φτάνει ἴσαμε ἔξω καὶ μοιάζει μὲ ἀργὸ φυλλομέτρημα βιβλίου. Κι εἶναι ὄντως ἕνα φυλλομέτρημα τοῦ βίου αὐτὲς οἱ στιγμὲς σιμὰ στήν ἀκροθαλασσιὰ μὲ τὴ μοναξιὰ τῆς θερινῆς νύχτας ὡς ἄλλο ἔνδυμα τῆς γυμνῆς  ψυχῆς. Μιὰ αὐτοανάλυση θὰ τὴν ἔλεγα, πού, δυστυχῶς, λίγοι  τὴν ἀποζητοῦν ἤ τὴν ἐπιχειροῦν, γιατὶ τὰ γραναζια τοῦ ἔναγχου βίου δὲ σταματᾶνε, μήτε στὶς διακοπές. Βλέπεις ἡ πόλη, ἡ καθημερινότητα, ἡ σκληρότητα τῶν καιρῶν μας κατευθύνουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ δρόμους ἀνησυχίας καὶ σὲ ἀναζητήσεις πρόχειρης ψυχαγωγίας κι ὄχι θεραπείας τοῦ πληγωμένου ψυχισμοῦ. Κι αὐτὸ ἴσως εἶναι καὶ σημεῖο τῶν καιρῶν μας:  Τὸ ὅτι δὲν προλαβαίνουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ σήμερα, οἱ ἐγκλωβισμένοι στὴν καταιγίδα τῶν εἰκόνων, νὰ κοιτάξουν καὶ τὴ δικιά τους είκόνα. Κάτι δηλαδή ποὺ μὲ γεναιαδωρία προσφέρει ἡ σιωπὴ τῆς θερινῆς τῆς Νύχτας...

π. K.N. Kαλλιανός

Καλοκαίρι 2015