Αγγλικά ποιήματα του Ηλία Κεφάλα

Πριν από λίγους μήνες υποδέχθηκα με ευγνωμοσύνη τα αγγλικά ποιήματα του αγαπητού ομότεχνου φίλου και σπουδαίου ποιητή Ηλία Κεφάλα. Ξεκίνησα αμέσως να τα μελετώ και να κρατώ σημειώσεις. Κάποιες αλλαγές όμως στο γραφείο μου την εποχή εκείνη έκαναν έτσι ώστε το βιβλίο να εξαφανισθεί. Τελικά το ανακάλυψα πάλι πρόσφατα και έρχομαι σήμερα καθηκόντως να το παρουσιάσω από το ταπεινό αυτό ιστολόγιο.

Είναι τα ποιήματα με τίτλο «Celestial and Earthly Poems», που έχουν μεταφραστεί στην αγγλική από τον ποιητή και μεταφραστή Yannis Goumas. Εκδόθηκαν τον Ιούνιο 2015 στην Αθήνα από τις Εκδ. Γαβριηλίδη. Το βιβλίο, με ISBN 978-960-576-366-4, αριθμεί 64 σελίδες.

Μέσα από τη μελέτη των ποιημάτων αυτών διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά πως ο Ηλίας Κεφάλας μας παρέχει απλόχερα -με την ιδιαίτερη προσωπική γραφή του- όμορφα στολίδια της ελληνικής φύσης και πραγματικότητας, όπως βουνά, προσωποποιημένα δένδρα που τραγουδούν, βροχή, κεραυνό, φεγγάρι, χιόνι κ.ά., δίνοντας την αίσθηση πως ζει κυριολεκτικά στην ύπαιθρο, ενώ την ίδια ώρα μας καθιστά κοινωνούς της ευαισθησίας και του ενδιαφέροντος του για πιο βαθιά και ανθρώπινα θέματα, όπως η μοναξιά, ο σκεπτικισμός και η συνύπαρξη.

Η μετάφραση, γενικά θα λέγαμε πως είναι σίγουρα μια άλλη δημιουργία, η οποία οφείλει -με πιστότητα στο πρωτότυπο- να δώσει στον αναγνώστη έναν πλήρως οικείο και κατανοητό λόγο, που να μπορεί να τον δονεί και να τον «λυτρώνει» συναισθηματικά. Κι ο Yannis Goumas τα κατάφερε εν προκειμένω μια χαρά, με την πρώτης τάξεως μετάφρασή του στην αγγλική, που οι ίδιοι οι Άγγλοι θα ονόμαζαν -όπως συνηθίζουν- «Rolls-Royce English»!

Πολλές φράσεις στα ποιήματα αυτά διακρίνονται για το δυναμισμό τους. Ας ξεχωρίσουμε τουλάχιστον δύο:

-         «Wherever I happen to be I feel sky-full» (σελ. 9)

-         «I’m writing because I’m not alone» (σελ. 12)

Και για να κοινωνήσουμε λίγο από την ποιητική σκέψη του Ηλία Κεφάλα, θαυμάζοντας ταυτόχρονα την λυρική απόδοσή της στην αγγλική, ας διαβάσουμε τα δυο παρακάτω ποιήματα:

ALONE IN THE YARD AT NIGHT

No one phones anymore

No one remembers us

The trees either talk to themselves

Or remain pensively silent

It’s midnight

Whoever is afraid won’t go to bed

What a restless night this is!

The mowed grass in the yard

Confides in smells of the past

The house is thirsty and calls for water

EFFUSION

Motionless I am helped to get away

Under the transparent leafage -

What a delusive illusion

That I’m supposedly attached to everywhere

O brook-cum-unruly child

You keep on stealing my thoughts

Charging with sorrow

The river