Δεν σταματούν ποτέ να το φωνάζουν

Όσο ο καιρός της Αναστάσιμης χαράς, του κενού μνημείου και της τρανής Αγγελικής αναγγελίας κυλά, τόσο τα σημεία στίξης που την συνοδεύουν αρχίζουν να ατονούν και να παραμορφώνονται… Εκείνο το υπέροχο θαυμαστικό που τόνιζε το χαρμόσυνο άγγελμα της Νίκης της ζωής αρχίζει και από εμφατικό της συντριβής του θανάτου, λίγο–λίγο ξεθωριάζει και την θέση του παίρνει ένα ερωτηματικό… Άλλοτε βιαστικό, άλλοτε σβησμένο χωρίς ψυχή και τόλμη… μυρωμένη… Χριστός Ανέστη! λες ως της Αναλήψεως και για πάντα… και ακούς ένα Καλημέρα δυνατό και ένα άτονο και άπονο Αληθώς απλά για να μην σου χαλάσουν το όνειρο και το… χούι, που τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα: Καλά τόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε; Δεν τα χουμε πει;… Τα είπαμε μα τα λέμε και θα τα ξαναπούμε… μπας και κατανοήσουμε το τι λέμε και τι προσμένουμε σε τούτη εδώ τη ζήση…

Και θα αναρωτιούνται κάποιοι που διαβάζουν τούτες τις γραμμές και θα κουνάνε το κεφάλι τους  απογοητευμένοι, συμπνεόμενοι  και νιώθοντας τον… πόνο του γράφοντος που υπερασπίζεται ζεόντως τα Όσια και τα Ιερά… Μα και αυτός ο ίδιος κάποτε το ίδιο ξέψυχος και άτονος ήταν… Σαν παιδί στις παρυφές ενός καλοκαιριού τότε στην αίθουσα ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών… Μαζί και με άλλους περιμέναμε τρία απογεύματα την εβδομάδα  να φανεί ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο από τα υπόλοιπα…

Θεούσα την λέγαμε!!! Μήπως και σήμερα έτσι δεν θα την παρασημοφορούν; Τέλη του Μάη  τότε ήταν και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα -πάντα καθυστερούσε λίγο, τότε πίστευα επειδή έμενε μακριά- έμπαινε μέσα στην τάξη και κοιτάζοντάς μας όλους έλεγε: Χριστός Ανέστη! Και εμείς σπεύδαμε να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας και να ονειδίσουμε την μακαριότητά της… Και είχε τόσα θαυμαστικά η φωνή της… εύηχα, καθάρια, ανόθευτα, αγνά… Της το χρώσταγα για πολλούς καιρούς εκείνο το Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας και ο Θεός μας! Εκείνο το Αληθώς που δεν άκουσε ποτέ της από τα δικά μας περιφρονητικά χείλη… όλων ημών των φυσιολογικών και εντός εποχής παιδιών, των χωρίς συμπλέγματα και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που θα μας έκαναν ακοινώνητους περιθωριοποιημένους και αποσυναγώγους… Την έλεγαν Αθανασία… Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα εκείνο το ευλογημένο πλάσμα… Την έχω ακόμα στ αυτιά μου την φωνή της και όλα τα θαυμαστικά που την χρωμάτιζαν… Αθανασία αδελφή μου! Αληθώς Ανέστη! Συγχώρα την ατολμία και την ολέθρια άγνοια… Άξια πληγών και τα δύο...

Αμέτρητοι είναι του συναξαριού οι ήρωες, που πριν η φωτεινή δεσμίδα του Ουρανού αγκαλιάσει τα καταπονημένα ξέψυχα σώματα, τα γδαρμένα, ματωμένα τα τόσο πληγωμένα, ψέλισαν το δικό τους αλλιώτικο νυν απολύεις. Χριστός Ανέστη φώναξαν και παρέδωσαν το πνεύμα. Γονατίζει η ψυχή μου μπροστά στο συναξάρι... Ο Άγιος Παναγιώτης ο Ιεροσολημίτης και ο Άγιος Αχμέτ ξεψυχούν ψέλνοντας τον αναστάσιμο παιάνα… Και πόσοι ακόμα… Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, που έλεγε συνέχεια Χριστός Ανέστη χαρά μου… Δεν γνωρίζει χρόνο τούτος ο χαιρετισμός… Δεν γνωρίζει εποχή… Δεν τον σκεπάζει τίποτα. Ούτε η πωρωμένη αφροσύνη, ούτε η σκληρόκαρδη άγνοια, ούτε του διαβόλου τα σκεπάσματα και η σκόνη, απ’ της αμαρτίας το στροβίλισμα… Στέλνει χαρά και ελπίδα παντού, όταν τούτον τον χαιρετισμό τον προφέρουν άδολα χείλη και ανυπόκριτες καρδιές… Ωλιγώθησαν είναι η αλήθεια αυτά… Εκλέλοιπεν όσιος… σαν τους φοίνικες που ένας-ένας ξεραίνονται και αποτέμνονται, αφού αρχίζουν να εκλείπουν σχεδόν ολότελα και οι δίκαιοι… Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…

Μέχρι όμως να ξεραθεί κι ο τελευταίος φοίνικας θα υπάρχουν οι δια Κύριον  χαρούμενοι τρελοί που όλο με το Χριστός  Ανέστη θα μας χαιρετούν…

Νώντας Σκοπετέας