Πενήντα χρόνια, λοιπόν!

(Μνήμη ἱερή, Ἀπριλίου 6 τοῦ σωτηρίου ἔτους 1969...)

Ὑπάρχουν κάποιες ἡμερομηνίες μὲ τὶς χρονολογίες τους μαζί, ποὺ δὲν εἶναι διόλου εὔκολο νὰ λησμονηθοῦν, γιατὶ εἶναι ἀπὸ τὶς πλέον ὁριακὲς τοῦ βίου, ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικές. Κι εἶναι αὐτὲς οἱ ἡμερομηνίες ἱερὰ τοῦ Χρόνου ἐκτυπώματα πάνω στὸν ἐπίγειο βίο, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὰ σκεπάσει ἡ στάχτη τῆς λήθης. Ἀπομένουν, λοιπόν, ζωνταντὲς μαρτυρίες ὅλ᾿ αὐτά. Μαρτυρίες φωτεινές, ποὺ διακρατοῦν πυκνὰ νοήματα, τὰ ὁποῖα καὶ τὰ κουβαλᾶς πάντοτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔχεις μπροστά σου: δεῖκτες πορείας ἐπώδυνης κάποτε.

Ἀπὸ τὰ πλέον κορυφαία γεγονότα ποὺ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἶναι κι ἐκεῖνα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἀπουσία προσφιλῶν του προσώπων. Προσώπων ποὺ ἀναχωροῦν γιὰ τὸ μεγάλο τους ταξίδι ποὺ δὲν ἔχει ἐπιστροφή. Ὅπως ὁ πατέρας, ποὺ ἀναχώρησε ἐδῶ καὶ πενήντα χρόνια, κάποια Κυριακὴ τῶν Βαΐων τοῦ σωτηρίου ἔους 1969... Κι ὄχι σιμὰ στοὺς δικούς του ἀνθρώπους, ἀλλὰ κάπου μακρυά, «εἰς τὴν ξένην», ποὺ λέγανε οἱ παλιοί. Κι ἀπό τότε, ὅταν σιμώνει ἡ 6^η Ἀπριλίου, τότε μαζεύεται μέσα σου ἄφατη συγκίνηση, ποὺ τὴν ἀνεβάζει ἡ πικρὴ ἡ μνήμη, μαζὶ μὲ εἰκόνες φαρμακωμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τὸν περίμεναν νὰ ἐπιστρέψει. Κι ἦταν 52 χρονῶν μονάχα...

Ἀνάβεις κερί καὶ προσεύχεσαι: «’Εν σκηναῖς ἀγίων ἀνάπαυσον, Κύριε...». Ἀμήν.

π. K.N. Kαλλιανός