Ὁ ἰός κατά τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρ

ἤ, «Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»

Στὸν πανσέβαστο ἀδελφὸ καὶ συλλειτουργό, π. Νικόδημο Εὐσταθίου, Πρωτοσύγκελλο τῆς θεοσώστου Μητροπόλεώς μας Χαλκίδος, Ἱστιαίας καὶ Βορείων Σποράδων, ταπεινὸς ἑόρτιος χαιρετισμός

Δὲ νομίζω ὅτι ἐντελῶς τυχαῖα μᾶς παραχώρησε ὁ Θεὸς τὴ μεγίστη δοκιμασία τοῦ ἐγκλείστου βίου μας, μετὰ ἀπὸ τὴν ἰσχυρὴ ἐπίθεση τοῦ ἰοῦ τοῦ COVID-19, ποὺ κατέκλυσε τὴν οἰκουμένη. Ὁπωσδήποτε -πρέπει, ἄλλωστε, νὰ τὸ παραδεχτοῦμε- ὅτι κι ἐμεῖς εἴμαστε ὑπεύθυνοι, ἀφοῦ ἀρνηθήκαμε πρωτίστως τὴν παρουσία Του στὴ ζωή μας καὶ στὰ ἐν αὐτῇ δρώμενά μας. Κι ἀκόμη, ἐπειδὴ δὲν κρατήσαμε τὴν ὑποσχεσί μας: Γιατί,  πραγματικά ξέρουμε τό, «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; (Ψαλμ. 138, 7), ὅμως... ποιὰ στ᾿ ἀλήθεια εἶναι ἡ συμπεριφορά, ἡ πολιτεία μας, ἡ σχέση μας μὲ τὸ Θεό;  Τὸ σκεφτήκαμε ἄραγε αὐτό, ἤ μήπως μέσα στὴν καθημερινότητα, ποὺ ζοῦμε καὶ τυρβάζουμε περὶ πολλῶν, τὰ λησμονήσαμε ὅλα,  βάζοντας ἄλλους στόχους στὴ ζωή μας; Μὲ λίγα λόγια ἐμβιώσαμε οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὁμολόγησε, γιὰ νὰ καταλάβουμε, πόσο μᾶς νοιάζεται ὁ Θεός. Δηλαδή, συνειδητοποιήσαμε τὴ θεϊκὴ ὁμολογία ὅτι, «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν...» (Ἰω. 3, 16)... Καὶ τὸν ἀγάπησε τὸν Κόσμο, γιατὶ ὁ Ἴδιος τὸν δημιούργησε «καλὰ λίαν» (Γεν. 1, 31) -ἄσχετα πὼς τὸν κατάντησε ὁ ἄνθρωπος  στὸ διάβα τοῦ βίου μας- χωρὶς νὰ καταδεχτεῖ νὰ ὑποταχτεῖ  μὲ ἀπόλυτη ἀσφάλεια τὸ θέλημά Του. Ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ μονάχα ἡ ἀγάπη Του γιὰ τὰ ὅσα δημιούργησε. Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη  τοῦ Θεοῦ φαίνεται πολὺ καθαρὰ στὴν ὅλη Του συμπεριφορὰ ἀπέναντι στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Κόσμο. Ποὺ γιὰ νὰ τὸ καταλάβει κανεὶς θὰ πρέπει μὲ προσοχὴ νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἐμβαθύνει στὸν Ψαλμὸ τὸν λεγόμενο «Προοιμιακό» (ψαλμ. 103). Γιατὶ μὲ αὐτὸν ἀρχίζει ἡ κάθε νέα ἡμέρα, ἡ κάθε νέα ἐλπίδα καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωή. «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον... ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας». Μὲ λίγα λόγια ζωγραφίζεται ὅλος ὁ ἡμερήσιος ἔγκοπος βίος τοῦ καθενός μας, ποὺ ὡστόσο δὲν ἀπομένει ξένος ἀπὸ τὴν ἔγνοια Του.

Κορυφώνεται ὄντως ἡ ὅλη μας προσμονὴ καὶ ἡ πνευματικὴ ἀγωνία μὲ τὰ τῆς προετοιμασίας μας γύρω ἀπὸ τὰ εἰσόδια τῆς Μ. Ἑβδομάδος. Ὅμως ἐφέτος θὰ παρακολουθοῦμε τὸν Νυμφίο Χριστὸ στὴν ἀναβασή Του στὸ σωτήριο Πάθος ἤ θὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε; Χρόνια τώρα ἀκοῦμε τὸ τροπάριο «ἀκολουθήσωμεν αὐτῷ» κι ὅμως συγκινούμαστε μονάχα ἀπὸ τὴ μελωδία καὶ τὸ πόσο ὄμορφα θὰ τὸ πεῖ ὁ ψάλτης Καὶ τίποτε παραπάνω. Κι ὅμως... Αὐτό, ὅπως κι ἄλλα, πολλὰ τροπάρια δὲ γράφτηκαν νὰ τέρπουν μόνο τὴν ἀκοὴ καὶ νὰ μᾶς δημιουργοῦν μιὰ πρόχειρη κατάνυξη, ἀλλὰ «πρὸς σωτηρίαν καὶ ὠφέλειαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Τὸ ἐκούσιο Πάθος Του, δηλαδή, κι οἱ ὅσοι πιστοὶ «συνακολουθήσωμεν αὐτῷ», ἄς κοιτάξουμε ἐπιμελῶς ν’ ἀνακαλύψουμε τὸ μήνυμα ποὺ μᾶς χαρίζουν οἱ πανάγιες αὐτὲς ἡμέρες.  Γιατὶ  οἱ ἅγιες αὐτὲς  ἡμέρες τῆς Μεγαλοβδομάδος κάποιο μήνυμα, μήνυμα μυστικὸ εἶχαν καὶ πάντα θὰ ἔχουν νὰ μᾶς ἀνακοινώσουν. Μὲ τὴν προϋπόθεση νὰ τὸ βιώσουμε, νὰ τὸ ἐκλάβουμε ὡς σωτήριο διδαχή καὶ ψυχωφέλιμο δωρεά. Θεία ἐξάπαντος δωρεά.

Ἀλήθεια, πόσοι ἀπὸ μᾶς ὅλους, ποὺ καρτεροῦμε τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ τὸ «Πάσχα τὸ σωτήριον», βιώνουμε ἐκεῖνο τὸ τροπάριο, τὸ ὁποῖο ψάλλουμε κατὰ τὴν ἔξοδό μας, στὸ προααύλιο τοῦ ναοῦ,  ὅπου θὰ τελεσθεῖ ἡ Ἀναστάσιμη ἀκολουθία; «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν»; Πόσοι καταλαβαίνουμε, βιώνουμε προσέχουμε, ποιὰ εἶναι ἡ πρώτιστη ἀντιβίωσή μας ἀπέναντι στὶς ἐπιθέσεις τοῦ κάθε κορωνοϊοῦ: Ἀλήθεια,  τό, «καθαρᾶ  καρδίᾳ» μᾶς λέει τἰποτε, ἤ, μήπως ὑπερβάλλω...  

π. Κ.Ν. Καλλιανός