Ἡμερολογιακά σπαράγματα...

Ἀλήθεια, πώς οἱ πρόγονοί μας ἄφησαν ὅλα τοῦτα πού βλέπω γύρω μου, χτήματα δηλαδή, δέντρα, ἀβραγιές καλλιτεχνικά φτιαγμένες, καλύβια σεμνά καί λιτά, καί ρήμαξαν; Ἐκεῖνοι ἔφυγαν ἀφήνοντάς τα ἕτοιμα ὅλα: σκαμμένα, κλαδεμένα, παστρικά καί νοικοκυρεμένα. Ὅλα ὀχυρωμένα μέσα στό ἰερό τό Κάστρο τῆς Δημιουργίας. Ἐμεῖς μόνο τόν καρπό ἔμελλε νά πάρουμε...  

Καί τώρα, καθώς τ᾿ ἀντικρύζεις ρημαγμένα, λογγωμένα, καχεκτικά, ξερά, πονᾶ ἡ καρδιά σου, σφίγγεται ἡ ψυχή, ἡ ἀπελπισία ἀνεβαίνει μέ στεναγμό καί δάκρυα ἀπό τίς ρίζες τοῦ εἶναι σου...

Κι ὔστερα εἶναι καί τούτη ἡ νέκρωση.

Κάποτε, αὐτόν τόν καιρό, τόν καιρό τοῦ θέρους πού μέσιαζε, ἀκούγονταν φωνές ἀνθρώπων, κουδουνίσματα ζώων, πού άργοπατοῦσαν ἀνηφορίζοντας τό μονοπάτι, ἀλλά καί κουδουνίσματα κοπαδιῶν πού γυρόφερναν, μέ τό σφύριγμα-πρόσταγμα τοῦ τσοπάνη νά βροῦν "κλαδί καλό, ροδαμισμένο", γιά νά χορτάσουν.

Σήμερα ὄλα τά χάσαμε. Μόνο τ᾿ ἀγεράκι, τό ζείδωρο καί στερνό ἀπομεινάρι στόν τόπο αὐτό τῆς δυστυχίας, σιγοτριγυρίζει ἀνάμεσ᾿ ἀπ᾿ τίς κορυφές τῶν ὑψηλόκορμων πεύκων καί φέρνει στήν ψυχή καί στό σῶμα δροσιά, θυμίαμα βουνίσιο καί κάποια ἐλπίδα...

Ἰούλιος 2005, Κλήμα

π. Κ.Ν. Καλλιανός