ἤ, καθὼς ξημερώνει ἡ Γιορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Τελέσαμε ἀπόψε τὸν ἑόρτιο Ἑσπερινὸ πρὸς τιμὴν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τῶν ἐξ Ἀσίας, ὅπως ἀναφέρει τὸ Συναξάρι. Καὶ μέσα στὸ γκρίζο φθινοπωρινὸ ἀπόβραδο, ποὺ τὸ στόλιζαν οἱ ἰκέσιοι θεῖοι ὕμνοι, ποτισμένοι ἀπὸ εὐωδιὲς τῶν χρυσάνθεμων καὶ τῆς νοτισμένης γῆς, ἀνοιξε καὶ πάλι ἡ Μνήμη τὴ θύρα της νὰ εἰσοδεύσει σιωπηλά, ἀγιασμένα καὶ μὲ ἱεροπρέπεια, τῆς νοσταγίας τὸ μέγα κειμήλιο: Ἡ θύμηση τῆς Γιορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τῶν πολιούχων τοῦ χωριοῦ μας, τοῦ ἀθάνατου ἐκείνου καιροῦ τῶν παιδικῶν μας χρόνων.
Ἐπιστρέφεις, λοιπόν, ἀπόψε σὲ μιὰ παλιά, ἄδεια ἐκκλησιά, ποὺ κάποτε πανηγύριζε σὰν ἀπόψε, καθὼς τὴ συντρόφευαν ὁ παπᾶς, οἱ ψάλτες, οἱ πιστοί… Ἐπιστρέφεις καὶ ξαναζεῖς τὴν παλιὰ ἐκείνη γιορτινὴ ἀτμόσφαιρα, ποὺ μοσχοβολοῦσε θυμίαμα, ἀνάσα φρέσκου λαδιοῦ καὶ ναφθαλίνη. Ναι,
ναφθαλίνη, ποὺ ἀπόπνεαν τὰ ἐνδύματα τῶν πιστῶν, ἀφοῦ φοροῦσαν «τὰ καλά τους», γιὰ νὰ πᾶνε στὴ γιορτή τοῦ χωριοῦ τους.
Ὁ ναὸς φωσφόριζε ντυμένος μὲ ἔνα ἄυλο φῶς, μισοχρυσαφένιο, ποὺ διέλυε τὰ σκοτάδια καὶ ὕψωνε τὴν κατάνυξη στὶς δεόμενες ψυχές, γιὰ νὰ γαληνέψουν, νὰ μεταλάβουν εὐλογίες, νὰ ζήσουν ἁπλᾶ, ταπεινὰ κι ἀνεπίδευτα τὸ γεγονὸς τῆς γιορτῆς: Ἔτσι, ὅπως τὸ διδάχτηκαν ἀπὸ τοὺς προγόνους τους… Γιατὶ πρέπει αὐτοὶ νὰ εἶναι ὁ ἑπόμενος κρῖκος, ποὺ θὰ κρατήσει ἀνόθευτη τὴν ἱερότητα τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς διαδοχῆς.
«Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰ ἀσθενείας ἡμῶν…», ψάλλουν οἱ χοροί καὶ αὐτὸ γίνεται μέσα στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν ζῶσα προσευχή, ἐμβιωμένη μὲ εἰλικρίνεια καὶ σταθερή πίστη.
Κοιτάζεις, μέσα στὶς δεκαετίες ποὺ πέρασαν, τὴν εὐσεβῆ γυναῖκα ποὺ ἔχει «ζώσει» τὸ κτίσμα τοῦ ναοῦ μὲ μακρὺ φυτίλι, ποὺ τὸ ἔχει προηγουμένως
βυθίσει στὸ ἁγνὸ κερί. Εἶναι τάμα, ποιὸς ξέρει γιατί… Ὡστόσο τὴ θυμᾶσαι νὰ κρατᾶ τὴν μιὰν ἄκρη ἀναμμένη καὶ νὰ στέκεται ὅρθια σιμὰ στὴ θύρα καὶ μυστικὰ νὰ δέτει….
Θυμᾶσαι κι ἄλλα, πολλὰ ἀκόμη, ποὺ ραίνουν τὴν ψυχή σου μὲ ἁγιασμὸ θείας Μνήμης καὶ νοσταλγίας, ποὺ κάθε χρονιά, τέτοια μέρα
σὲ βοηθοῦν νὰ συνεορτάσεις…
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Κυριακὴ 31 ὀκτ. 2021
No comments:
Post a Comment