Monday 26 September 2022

Ἄφθιτος Μνήμη τῇ συνεργείᾳ Του πάντα…

 
Τ πρωϊν κείνης τ  Κυριακς τς 22 Σεπτεμβρίου το 1996 ταν διπλ μελαγχολικό. π τ μι γκρίζα τμόσφαιρα τς γγλίας μ τος γρος τος δρόμους ν καθρεφτίζουν τ φτα τν ατοκινήτων κα τ βήματά μας, κι π τν λλη ναγώνιος ναμον τς σοβαρς χειρουργικς πεμβάσεως.
 

Στν πατρίδα κείνη τν Κυριακή, πο ταν λιόλουστη, θερινή κα χαλαρή, εχαν τς θνικς κλογές. κε κόσμος ζοσε κάτι τ διαφορετικό, πο δν ταν τίποτε λλο π μιν ναμέτρηση. ναμέτρηση μάδων, τ ποιός τελικ θ λάβει τν κότινο τς νίκης.
 
Στ μακρυνή γγλία, κάπου σ’ να μικρ Νοσοκομεο το Μπέρμινχαμ τρες νθρωποι ναμετρούνταν μ τ μέγιστο δρο το Δημιουργο στν κάθε νθρωπο. Μ λίγα λόγια τ να πό τ πρόσωπα ατά, πο ταν να 15χρονο κορίτσι νέβαινε τ πώδυνο μονοπάτι μις πολ λεπτς κα ριακς χειρουργικς πεμβάσεως. Πολύωρης, γωνιώδους, σταυρικς, ποτισμένης μ δάκρυα πολλά κα τυλιγμένης στ χιτνα τς προσευχς κα τς σιωπής.
 
Πρω-πρω βρίσκεσαι στ Νοσοκομεο κα μετ στν σιωπηλ κόμα κα μισοσκότεινο να τς Κοιμήσεως τς Θεοτόκου, ναν περίλαμπρο ντως ναό, μ ξυγώνια τόξα, σν σπαθι πο πιχειρον ν φτάσουν τ μαυρόγκριζα τ σύννεφα. ταν, βλέπεις, παλι γγλικανικ κκλησία, ερύχωρη κα πιβλητική. Πο ν σταθον μπροστά της τ λιτά, λιθόχτιστα κα ταπειν κκλησάκια το νησιο.
 
Θυμμαι μ μεγάλη μου συγκίνηση να μάθημα πο μο δόθηκε ς διακονία κα τ ποο τ δέχτηκα ς πληροφόρηση Θεο: ταν πίσκεψή μου σ να λλο, μεγαλύτερο νοσοκομεο, που πγα ν κοινωνήσω μιν τοιμοθάνατη στν ποία συμπαραστεκόταν στοργικ Μοναχ κόρη της… Ο κόσμος τρεχε, ο γιατρο μπαινόβαγιναν κι γ μέσα σε ατν τν μεγάλη ρα μετέδιδα Σμα κα Αμα Χριστο μ φατη συγκίνηση κα δέος.
 
Μ νεθάρρυνε ατ διακονία μου πρν ρχίσουμε τν ρθρο κα τ Θ. Λειτουργία -τς πλέον ναγώνιες κα ραντισμένες μ ψιχάλες δακρύων ερς τελετές, πο περατώθηκαν γύρω στς 1.30 τ μεσημέρι κι μέσως ναχώρησα γι τ Priory Hospital, που συνεχιζόταν πέμβαση κα σ λίγο περατώθηκε. Μετ π 6 ρες χειρουργίου, πο τ πέμενε πρεσβυτέρα, σιωπηλή, μ συντροφι  τος γίους μας, κείνους πο καλέσαμε μυστικ ν συμπαρασταθον: Τν γιο Ρηγνο, τν γιο Νεκτάριο, τν γιο Νικόλαο τν Πλαν, τος γίους ναργύρους, μ πικεφαλς τους τν γιο Παντελεήμονα.  
 
λλησμόνητη θ μείνει πό τότε φράση πο παναλαμβάνουμε στς ἱ. κολουθίες «…αυτος κα λλήλους κα πσαν τν ζωήν μν Χριστ τ Θε μν παραθώμεθα…» πο λάχιστη σημασία τς δίνουμε.  Γιατί, ταν πρόσεξα ατ τ λόγια κείνη τν κορυφαία μέρα νοιωσα μιά περίεργη γαλήνη ν’ πλώνεται μέσα μου. Γιατ ξερα πς κάποιο κρυφ μήνυμα μς πιφυλάσσει Θεός…
 
πως κι γινε, καθς θ επωθε λλη φορά.
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός
 
 φωτ. το Νοσοκομείου εναι π τ Διαδίκτυο δανεισμένη)

No comments:

Post a Comment