Αντιλαλούν τα βουνά

 
Το έβλεπα από χθές, ανάμεσα στα σκουροπράσινα φύλλα, σε ένα ψηλό κλαδί της συκιάς, να με προσκαλεί περιπαίζοντας με, "αν με θέλεις κόψε με, αν με αγαπάς πιάσε με, αν μπορείς φτάσε με"... Σκόνταψα στην σκέψη πως αν ο Ζακχαίος, με τον οποίο μάλλον θα μπαραμπερίζουμε στο μπόϊ, ήταν εδώ, θα σκαρφάλωνε όπως έκανε με την συκομορέα που ήταν  μπροστά του. Σίγουρα θα ήταν και πιό εύρωστος και, φυσικά, εκείνος είχε πολύ σοβαρότερους λόγους και ευσεβέστερους πόθους και έτσι έμεινα με την σκέψη και κάθησα στα αυγά μου. Το σύκο όμως, αγαπημένο φρούτο, σινάμενο-κουνάμενο συνέχιζε να με προκαλεί.
 

Με το αυτοσχέδιο εξάρτημα από ένα άδειο μπουκάλι χυμού, κάτι σαν "λαλέ" που έλεγε ο θείος Θανάσης (ξεχνιούνται τα σύκα στο Γερμανικό στο τέλος του κόλπου των Θεραπειών, που η μάνα τους η συκιά άπλωνε τις ρίζες της στην θάλασσα;), μπηγμένο σε ένα κοντάρι από μια σπασμένη τέντα, πατώντας στις μύτες των ποδιών μου, τσιτώθηκα, παραπάτησα, δυσκολεύτηκα, τσουγκρανίστηκα, αλλά το έφτασα. Με χίλια ζόρια και προσοχή να μην πέσει, πλαφ! και άδικα τα βαποριάτικα... Παραγινομένο, κατατσιμπιμένο από τα μαυροπουλάκια και μελισοφαγομένο,... αλλά το έφτασα... Διακόσια γραμμάρια έπιασε και ας μην ήταν ολόκληρο. Τα καλά κόποις κτώνται και αν αγαπάς κάτι...
 
Τα Εννιάμερα αύριο, σε λίγες μέρες, του Αη-Γιάννη, με την μιάς μέρας νηστεία και μακριά από κάθε φαγώσιμο κόκκινο και μαύρο, αποχή από ντομάτα και καρπούζι, ελιές και αμόρια -τα τελευταία αφθονούν στο περιβόλι μας. Με την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης στις τριανταμία, τελευταία μέρα, θα πάει και ο Αύγουστος.
 
Μας μένουν μερικές μέρες και στον απόηχο της Γιορτής της Παναγιάς, αντιλαλούν ακόμα τα βουνά και οι πλαγιές τους, βράχοι όρθιοι και ακλόνητοι που ο Ζέφυρος και τα αδέλφια του καλοπροαίρετα σηκώνουν αυτόν τoν αντίλαλο ψηλά, τον πηγαίνουν μακριά στα πέρατα της Οικουμένης για να σκορπιστεί, να γίνει κουκίδες και στίγματα στο πεντάγραμμο του αιθέρα, και αντιφωνώντας, να καταλήξει  σε συμφωνικές ορχήστρες με τραγούδια, μελωδίες κι  ύμνους με προορισμό να φτάσουν, έστω ψίθυροι, σε αυτούς που αν έχουν τον νού τους, μπορούν να ακούσουν. Αν θέλουν.  Σαν τον Ζακχαίο, που δυσκολεύτηκε μεν, αλλά με την αγάπη  και το "θέλω του" έφτασε  στο "μπορώ" του.
 
Με τίτλο "Οι Παναγίες της Κωνσταντινούπολης", διάβαζα καιρό πριν ένα άρθρο μιάς εφημερίδας, που περιέγραφε τους Ναούς αφιερωμένους στην Θεοτόκο στην Πόλη. Άρχιζε από την Εκκλησία του Βεφά με τα κλειδάκια της, που κατά κάποια εκδοχή/θρύλο (;) ο τόπος λεγόταν Μεφά,  δεν συγκράτησα σε ποιά τελείωνε. Αυτό το άρθρο, αριθμούσε δεκαπέντε με είκοσι Εκκλησίες/Αγιάσματα στην Πόλη αφιερωμένες στην Παναγία. Ανάμεσα τους και η Παναγία της Πρώτης. Για αυτές της Ίμβρου και της Τενέδου όμως, ούτε φωνή ούτε μιλιά. Νησί το ένα, νησιά και τα άλλα, Στην Προποντίδα το ένα, στο Αιγαίο τα άλλα.  Θάλασσα και η μιά, θάλασσα και η άλλη.
 
"Αν ξαναπάω στην Πόλη"....
 
Νίκη Beales
Τα Εννιάμερα της Παναγίας, 2023
Buckingham, Αγγλία