Κρασί και θεοί στην αρχαία Ελλάδα

 
Στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η κατανάλωση κρασιού θεωρούταν αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων. Το κρασί στην αρχαία Ελλάδα αποτελούσε σημαντικό προϊόν πολιτισμού, γι’ αυτό και λάτρευαν τον Διόνυσο, τον θεό του κρασιού, του γλεντιού και του θεάτρου. Αυτόν τον τόσο γήινο θεό, με τις αντιφάσεις του και τις εξάρσεις του, τον βλέπουμε σε αρκετές απεικονίσεις σε πλήθος αγγείων να βαστά στο ένα χέρι ένα τσαμπί σταφύλια και στο άλλο μια κούπα κρασί.
 

Στην αρχαία Ελλάδα, τα συμπόσια, δηλαδή οι κοινωνικές συγκεντρώσεις όπου οι συμμετέχοντες έπιναν κρασί και συζητούσαν, είχαν τελετουργικό χαρακτήρα. Το πρώτο ποτήρι συνήθως αφιερωνόταν στους Ολύμπιους θεούς γενικά, το δεύτερο στον Δία, τον θεό του ουρανού και της φιλοξενίας (Ξένιο Δία), ως ένδειξη σεβασμού και τιμής, ενώ το τρίτο ήταν αφιερωμένο στον Ερμή, ή στους ημίθεους και τους ήρωες. Αυτές οι προσφορές ήταν μέρος της θρησκευτικής ζωής των αρχαίων Ελλήνων και αναδείκνυαν τη σύνδεση ανάμεσα στη λατρεία και την καθημερινότητά τους.
 
Σύμφωνα με το έθιμο τους, οι αρχαίοι Έλληνες ανακάτευαν πέντε μέρη νερό και δύο μέρη κρασί και μερικές φορές πρόσθεταν μέλι και αλατόνερο ως αρωματικό. Αυτό το τελικό προϊόν ονομάζονταν «οίνος κεκραμμένος», που σημαίνει κρασί αναμειγμένο με άλλα υλικά. Συγκεκριμένα, ο όρος "κεκραμμένος" προέρχεται από το ρήμα "κράνυμι", που σημαίνει "αναμιγνύω".
 
Οι αρχαίοι Έλληνες έφτασαν στο σημείο να προτείνουν την ακριβή ποσότητα κρασιού που έπρεπε να πίνουν. Ο αριθμός τρία ‘3’ ήταν ο μαγικός τους αριθμός. Μετά το τρίτο ποτήρι κρασί, ο αρχαίος Έλληνας έπρεπε να σταματήσει, και να πάει για ύπνο. Τα τρία ποτήρια κρασιού θεωρούνταν για κάθε καλεσμένο μία λογική ποσότητα κρασιού σε ένα συμπόσιο.