Μια από αυτές είναι η πατρική αυλή, με τις ιδιαίτερες γωνιές και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της, που σίγουρα δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.
Τα κουκούτσια που λιάζονται, το θυμιατήρι μετά την ιεροτελεστία, το ασπροκέντι στο τζάμι, τα σκόρδα, το χαμομήλι και τόσα άλλα, «άτινα εάν γράφηται καθ’ εν, ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία».
πόσο όμορφες οι θύμησες της παιδικής ηλικίας, πόσο όμορφες!
ReplyDeleteκαι πόσο χρήσιμες για να νιώθουμε την πορεία μας στη ζωή...
καλημέρα
@ logia,
ReplyDeleteΟι ρίζες μας...
Καλημέρα!
Αχ, αυτή η πατρική αυλή!
ReplyDeleteΑπαράβατα αγαπητική!
Όμορφες παιδικές μνήμες...
ReplyDeleteΠωπω αναμνήσεις....
ReplyDeleteΞυλοδοκοί χιλιοασπρισμένες, τα κουκούτσια από τα βερύκοκα είναι για λικεράκι(;), τα μυρωδάτα βοτάνια και τα ασπροκέντια, μα πάνω απ' όλα η αγάπη και η φροντίδα της μάνας.
Ααα και το θυμιατό... στην πέτρινη σκάλα τ' Αναπλιού το άφηνε η γιαγιά μέχρι να σβήσει Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@ Π.Κ.,
ReplyDelete...και παρηγορητική!
@ Σοφία,
ReplyDeleteΌμορφες όντως, και... αναλλοίωτες!
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ReplyDeleteΚάθε ένα από τα "ιερά" αυτά υλικά μπορεί να αποτελεί και θέμα για εκτενές κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου...
Αχ αυτές οι μνήμες....!
ReplyDeleteΚαι ΤΙ μνήμες για μας που τα προλάβαμε και τα ζήσαμε και προσπαθούμε ακόμα να τα κρατάμε...Όσοι αντέχουμε ακόμα.
Να είσαι καλά Αδελφέ που μας τα θυμήζεις και τα κρατά η Μάνα και η Καπετάνισσα...
Να είναι ευλογημένα....
@ Κώστας Καρακάσης,
ReplyDeleteΗ μνήμη, ως γυναίκα / άμπελος ευκλιματούσα, γεννά αενάως αισθήματα και συναισθήματα...