Θεοπρεπεστάτη κατάθεσις...

Μιὰ λιτὴ ἀνάγνωση στὸ βιβλίο τοῦ Κων. Χρ. Κάρκου, Ἅγιος Ρηγῖνος Ἐπίσκοπος Σκοπέλου, Βόλος, Ἀπρίλης 2006, σσ. 50.

Ἕνα σεμνὸ καὶ προσεγμένο βιβλίο γιὰ τὸν Ἅγιο τῆς Σκοπέλου Ρηγῖνο, ἄγνωστο, δυστυχῶς, στὸν κόσμο εἶχε τὴν εὐγενῆ καλωσύνη νὰ μᾶς προσφέρει ὁ γνωστὸς λόγιος καθηγητής, ὁ κύριος Κωνσταντῖνος Χρ. Κάρκος. Ὁ λόγος δὲ ποὺ γράφτηκε αὐτὸ τὸ ἀξιότιμο πόνημα εἶναι, σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ συγγραφέα, ὁ ἑξῆς : «Στὸ χωριό μου, μᾶς λέει ὁ κ. Κάρκος, (Καληκώμη Ἀργιθέας Καρδίτας) γίνεται ἡ ἁγιογράφηση τῆς ἐκκλησίας μας τοῦ Ἀγίου Νικολάου... Ἐγὼ προσωπικὰ ἀνέλαβα τὴ δαπάνη τῆς ἁγιογράφησης τῶν Ἀγίων : Κοσμά τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ, ἀρχιεπισκόπου Φαναρίου καὶ Νεοχωρίου, τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, ἐπισκόπου Λάρισας.

Ὅμως, γιὰ νὰ ἐκπληρώσω καὶ τὴν ἐπιθυμία τῆς γυναίκας μου, ἡ ὁποία εἶναι ἀπό τὴ Γλώσσα Σκοπέλου ἀνέλαβα καὶ τὴ δαπάνη τῆς ἁγιογράφησης τοῦ πολιούχου τῆς Σκοπέλου τοῦ Ἀγίου Ρηγίνου.

Παράλληλα μὲ τὶς ἁγιογραφήσεις τῶν παραπανω ἁγίων σκέφτηκα νὰ γράψω γιὰ τὸν καθένα ἕνα μικρὸ βιβλιαράκι σχετικὸ μὲ τὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία τους...» (σ. 1-2).

Αὐτὸ τὸ βιβλίο, λοιπόν,  κρατῶ στὰ χέρια μου καὶ γιὰ νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια βλέπω πὼς ὁ κ. Κ. ἐργάστηκε μὲ πνεῦμα θεοσέβειας καί, ὅσο μπόρεσε, ἐπιστημονικῆς συνέπειας. Ἔτσι, ἀφοῦ μᾶς δώσει μιὰ συνοπτικὴ ἱστορικὴ διαδρομὴ τῆς νήσου Σκοπέλου, ὥστε νὰ γνωρίζουμε τὸ γεωγραφικὸ περίγραμμα μέσα στὸ ὁποῖο κινήθηκε ὁ βιογραφούμενος στὴ συνέχεια  Ἅγιος (σελ. 4-5) παρουσιάζει τὸν βίο τοῦ Ἁγίου, ( σ. 6-18) μὲ σύμβουλο τὴν ὑπάρχουσα βιβλιογραφία (σ. 40-41).

Ὡστόσο ὁ κ. Κ. ἐπιθυμώντας νὰ ἐνημερώσει περισσότερο τὸν ἀναγνώστη του, παρουσιάζει καὶ τὰ ἑξῆς.

Α. Τὸ τελετουργικὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου (σ. 22-23), 

Β. Τοὺς ναοὺς καὶ τὰ προσκυνήματα πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν στὴ Σκόπελο κι ἀλλοῦ (σ. 24-25) καὶ

Γ. Τὶς παραδόσεις ποὺ ὑπάρχουν γύρω ἀπὸ τὴ λαϊκὴ εὐσέβεια, ὅπως ἐκείνη μὲ τὸ Δρακοντόσχισμα (σ. 27) καὶ φυσικὰ τὰ ὅσα περὶ τοῦ Ἁγίου μᾶς ἔδωσε ὁ πολὺς Καισάριος Δαπόντες, ὁ μεγάλος αὐτὸς λόγιος τῆς Σκοπέλου (σ. 28-30).

Ἄξια προσοχῆς εἶναι τὰ ποιήματα τοῦ σ. πρὸς τιμὴν τοῦ «Θεολήπτου Ἁγίου», ὅπως τὸν ὀνομάζει (σ. 34-39). Μάλιστα ὀφείλω νὰ πῶ ὅτι τὰ ποιήματα αὐτὰ θυμίζουν πολὺ δύο λογίους Σκοπελίτες : Τὸν Καισάριο Δαπόντε  (18ος αἰ.) καὶ Ἰω. Δρακιώτη ( 19ος αἰ.).

Τὸ βιβλίο στολίζεται μὲ εἰκόνες καὶ μὲ ἔνα ἀπάνθισμα ὕμνων ἀπό τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου.

Εἶναι ἀσφαλῶς πρὸς τιμὴν τοῦ κ. Κάρκου ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὸν Ἅγιο Ρηγῖνο. Ὅμως δὲν θὰ ἦταν σωστότερο νὰ δοῦμε τὸ ἐν λόγω πόνημα, ποὺ ὑψώνει τὴ Σκόπελο καὶ ἀναγνωρίζει τὴν ἱστορική της ἀξία, τυπωμένο; Ἄς ἔχουν τὸ νοῦ τους οἱ περὶ τὸν Πολιτισμὸν ἐνασχολούμενοι.

π. Κων. Ν. Καλλιανός