Ὅντως, Ἅγια μέρα ξημερώνει...

Μνήμη Καισάριου Δαπόντε

Σκέφτηκα πολύ, γιὰ  νὰ βρῶ κάτι ποὺ νὰ συντονίζεται μὲ τὸ  ὕφος καὶ τὴν ἰερότητα τῆς αὐριανῆς τῆς μέρας. Γιατὶ ὄπως καῖ νὰ τὸ κάνουμε, ὅ, τι καὶ νὰ ποῦν οἱ νεόκοποι ἐρευνητὲς καὶ φίλοι, ἐν τούτοις γιὰ μᾶς τοὺς παλιότερους, γιὰ μᾶς δηλαδή, ποὺ ἔχουμε κόψει πιὰ τὸ νῆμα τῶν ἕξι δεκαετιῶν, οἱ μνῆμες εἶναι ἡ τροφή μας, ἡ περιούσια κληρονομιά μας, ἡ συντροφιὰ στὶς ὧρες ποὺ οἱ νεότεροι, δυστυχῶς, πασχίζουν νὰ κάνουν ὅσο γίνεται πιὸ ἀληθινὸ τὸ στιχάκι ποὺ λέγανε οἱ γιαγιάδες κι οἱ μανάδες μας -σχωρεμένες πιά. Κι αὐτὸ ἦταν τόσο δυνατὸ σὲ ἔννοιες καὶ φιλοσοφικὸ στοχασμό, ποὺ καμμιὰ νεότερη ποίηση δὲν τὸ προφτάνει. Ἔλεγαν λοιπόν... «Στὸν κόσμο ἐγεννήθηκα καρδιὲς νὰ δοκιμάζω»... Τί, μήπως ἔστι δὲν εἶναι;

Στὸ νησί μας ἔχουμε τὴν εὐλογία νὰ σκέπει τὴ Χώρα τὸ θαυμάσιο καὶ φορτισμένο μὲ μνῆμες ἰκανὲς,  ἱ. μοναστήριο τοῦ Θείου Εὐαγγελισμοῦ. Κτίσμα ἀρχαιότατο, ἀνακαινισμένο πρὶν ἀπό τρεῖς αἰῶνες, στέκει ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Χώρα καὶ μαζεύει τὶς εὐχὲς καὶ ἰκεσίες ὅλων τῶν Σκοπελιτῶν κι ὄχι μόνο. Γιατὶ ἡ θαυματουργὸς  Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου ποὺ φυλάσσεται ἐκεῖ ἔσωσε πάλιν καὶ πολλάκις τὴ Σκόπελο.

Κτίσμα τῆς ἱστορικῆς οἰκογένειας Δαπόντε τὸ μοναστήρι αὐτό μᾶς φέρνει, κάθε φορὰ ποὺ τὸ ἀντικρύζουμε, στὴ μνήμη τὴ Μορφὴ τοῦ Καισάριου Δαπόντε ποὺ ἔζησε ἐκεῖ, ἀφοῦ ἦταν πατρικό του τὸ μοναστήρι, τὸ ἀγάπησε καὶ τὸ συγύρισε ὠς καλὸς νοικοκύρης. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ τραγούδησε μὲ τὸ δικό του τρόπο:

Ἡ Σκόπελος μου εὐτυχεῖ τὴν Εὐαγγελιστρίαν

Κ᾿ εὐαγγελίζεται ἡμῖν ζωὴν καὶ εὐτυχίαν...

Ὁποῦ ὁ μακαρίτης μου πατὴρ ἐκ τῶν ἰδίων

Τὸ ἔκτισεν ὡς φαίνεται τώρα ἐκ θεμελίων.

Στῆς Παναγίας τὄνομα τῆς Εὐαγγελιστρίας,

εὔμορφο καὶ εἰς εὔμορφον τόπον ἐπ᾿ ἀληθείας.

Μέσα νερά, ἔξω νερὰ μὲ στέρνα μὲ πλατάνους

γιὰ Πατριάρχας ἄξιο καὶ διὰ μεγιστάνους.

Καὶ εἶναι  σταυροπήγιον μὲ μίαν θαυμασίαν

Εἰκόνα τῆς Δεσποίνης μας, ὅλον θαυματουργία.

Αὐτὴ βαστᾶ τὴν Σκόπελον χωρὶς ἀμφιβολίαν,

Κατὰ ἀλήθειαν αὐτὴ διὰ φιλανθρωπίαν

τὸ μέγιστον προσκύνημα σ᾿ ὅλην τὴν Σκόπελόν μου...

Καθὼς ξημερώνει ἠ Μεγάλη γιὰ τὸ Γένος καὶ τὴν Ὀρθοδοξία  Ἅγια Μέρα, σκέφτηκα νὰ τιμήσω τὸν πατριώτη μου λόγιο, ποὺ κατὰ τὶς ἐκτιμήσεις τῶν γραμματολόγων φέτος κλείνουν 300 χρόνια ἀπό τὴ γέννησή του. Ἄς εἶναι, λοιπόν, ἕνα κερὶ στὴ Μνήμη του αὐτὸ τὸ γραφτό.

π. Κων. Ν. Καλλιανός