Υπό διάλυση η Ουκρανία

          Πολλοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι το αγεφύρωτο πολιτισμικό χάσμα, το αμοιβαίο βαθύ μίσος και η εκατέρωθεν καχυποψία μεταξύ της φιλοδυτικής  και της ρωσόψυχης Ουκρανίας οδηγούν στη διάλυση και στο τέλος της χώρας, με τη σημερινή της μορφή. Ο διχασμός είναι προφανής σε όλα τα επίπεδα, στο Στρατό, στα Σώματα Ασφαλείας, στο Κοινοβούλιο, στην Εκτελεστική Εξουσία, στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην Κουλτούρα, στη Θρησκεία. Στο Στρατό, στα Σώματα Ασφαλείας και στις Μυστικές Υπηρεσίες υπάρχουν αξιωματικοί και άνδρες τόσο από τη Δυτική όσο και την Ανατολική Ουκρανία, που είναι αδύνατο να συνεργασθούν και ο ένας υποβλέπει και υποπτεύεται τον άλλον. Ο Sergio Romano, δημοσιογράφος της έγκυρης ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera, στις 9 παρελθόντος Απριλίου, έγραψε την περίπτωση η Ουκρανία να αποκτήσει το καθεστώς του Βελγίου, όπου δύο διαφορετικές εθνικές και πολιτιστικές οντότητες (Βαλόνοι και Φλαμανδοί) το 1830 κατέστησαν ομόσπονδο κράτος, με απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων.  Το πείραμα στο Βέλγιο έχει εν μέρει επιτύχει, αλλά πάντοτε υπάρχουν φυγόκεντρες τάσεις και βεβαίως δεν υπάρχει ο από αιώνων αβυσσαλέος διχασμός της Ουκρανίας. (Σημ. Δες προηγούμενο άρθρο μου «Η διχασμένη Ουκρανία»).

          Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Ουκρανία δεν οφείλονται μόνο στον γεωστρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, δεν είναι δηλαδή η περίπτωση για τη Ρωσία των παρακαυκασίων χωρών Γεωργίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, ή, παλαιότερα, για τις ΗΠΑ, της Κούβας. Οι Ρώσοι της Ουκρανίας, μετά την εξέγερση των δυτικόφιλων στην πλατεία Μεϊντάν και το πραξικόπημα σε βάρος του ρωσόψυχου νομίμου Προέδρου  της Β. Γιανουκόβιτς, αισθάνονται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η εθνική τους ταυτότητα από την επιθετικότητα της Δύσης και των Ουκρανών οπαδών της.

Η απομάκρυνση του νομίμου και με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγεμένου Προέδρου Γιανουκόβιτς αποτελεί πραξικόπημα. Αν το ίδιο συνέβαινε σε χώρα μη φιλική στη Δύση θα είχε ξεσηκωθεί το Σύμπαν, πιθανόν θα είχε επέμβει το ΝΑΤΟ και ουδείς θα αναγνώριζε το νέο καθεστώς. Αντίθετα τον χωρίς καμία νομιμοποίηση πρωθυπουργό της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσένιουκ  όλοι τον αναγνωρίζουν, τον δέχονται και τον βοηθάνε... Έως και ο Πάπας τον δέχθηκε, που βεβαίως στηρίζει με κάθε τρόπο το επιβληθέν παράνομο καθεστώς.

          Η αντίδραση της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας εντάθηκε με την σ’ αυτήν ένταξη της Κριμαίας μετά από Δημοψήφισμα, στο οποίο το 96% των κατοίκων της τάχθηκε υπέρ της εντάξεως της στη Ρωσία. Στην Κριμαία κατοικούν Ρώσοι, σε ποσοστό 96%, πολύ μεγαλύτερο από αυτό των Κοσοβάρων στο Κοσσυφοπέδιο. Όταν οι Σέρβοι, με τα χίλια δίκια τους, αφού το Κοσσυφοπέδιο είναι η μήτρα του Έθνους τους, όπως το Κίεβο για τους Ρώσους, ζήτησαν να μην αναγνωριστεί το Δημοψήφισμα που διενήργησαν οι Μουσουλμάνοι Κοσοβάροι για την ανεξαρτησία της περιοχής τους, η Δύση απάντησε ότι έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αμέσως το αναγνώρισε... Όταν το ίδιο ακριβώς έκαμαν οι Ρώσοι της Κριμαίας δεν το αναγνώρισε και μίλησε για παράνομη ενέργεια... Πολύ σωστά το επισήμανε σε άρθρο του ο ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής Ολιβιέ Ζαλέκ στον «Le Monde Diplomatique» του Απριλίου 2014.

          Στο Ουκρανικό πρόβλημα αναμίχθηκαν οι ΗΠΑ και ουδείς έντιμος και λογικός άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί το γιατί, πέραν της στρατηγικής τους να περιορίσουν την επιρροή της Ρωσίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μια έστω και ισχνή, δικαιολογία, πως θέλει να προωθήσει τη συνεργασία με την Ουκρανία και κάποτε να την εντάξει στους κόλπους της, όπως έχει ήδη κάνει με τις άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες. Ο Μίκαελ Χάλτζελ, του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς διερωτάται σχετικά: «Γιατί οι Αμερικανοί θάπρεπε να ανησυχούν για την ασφάλεια της Ευρώπης περισσότερο από τους ίδιους τους Ευρωπαίους;». Ο ρόλος του πλανητικού χωροφύλακα, του ενεργούντος ανάλογα με τα συμφέροντα του και όχι με το Δίκαιο δεν ταιριάζει στη Δημοκρατία των ΗΠΑ.

          Οι επιθέσεις που δέχεται η Ρωσία για το Ουκρανικό είναι οι περισσότερες κάτω από τη μέση. Λόγου χάρη  είναι προϊόν προπαγάνδας η ταύτιση της Ρωσίας με τη Σοβιετική Ένωση και του Πούτιν με τον Στάλιν, ή τον Μιλόσεβιτς... Στους διάφορους λιβέλους που γράφονται σε βάρος της Ρωσίας αποσιωπάται το γεγονός ότι ο Πούτιν προστατεύει όχι μόνο τα συμφέροντα της Ρωσίας, αλλά και την ύπαρξη των συμπατριωτών του που ζούνε στην Ουκρανία. Επίσης δεν αναφέρεται ότι επί Στάλιν δεν υπέφεραν μόνο οι Ουκρανοί, αλλά όλη η ΕΣΣΔ και κυρίως οι Ρώσοι. Εκατομμύρια Ρώσων οδηγήθηκαν στα ψυχιατρεία, στα γκουλάγκ, στα βασανιστήρια και στον θάνατο και χιλιάδες είναι οι Μάρτυρες που θυσιάστηκαν για την Πίστη τους στην Ορθοδοξία. Είναι επίσης προϊόν προπαγάνδας η ταύτιση των κομμουνιστών διανοουμένων (Αραγκόν, Σαρτρ, Ζιντ, Ρίτσου) που είχαν γοητευθεί από τον Στάλιν με τους σημερινούς ακέραιους και ελεύθερους στο φρόνημα πνευματικούς ανθρώπους, που καταγγέλλουν τις ακρότητες των φασιστών του Κιέβου, τις αυθαιρεσίες του εκεί σημερινού παράνομου καθεστώτος και τις επιδιώξεις του σε βάρος του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας. Ο Πούτιν ούτε άγιος είναι ούτε ο πιο έντιμος των ανθρώπων, όπως εξάλλου οι περισσότεροι που κατέχουν εξουσία, σε Ανατολή και Δύση. Αλλά αυτή τη στιγμή εξετάζεται η πολιτική του στο θέμα της Ουκρανίας και όχι στα εσωτερικά της χώρας του.

          Η ΕΕ ορθώς δεν θέλει να εισέλθει σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο με τη Ρωσία, γιατί και ωφελιμιστικά να το δει εκείνη θα χάσει. Οι περισσότερες χώρες -  μέλη Της εξαρτώνται ενεργειακά από τη Ρωσία. Ορθώς λοιπόν η Γερμανία και οι άλλες χώρες της ΕΕ επιδιώκουν να υπάρξει μια ειρηνική λύση, η οποία να ικανοποιεί όλους, έστω κι αν αυτό σήμερα φαίνεται και είναι ανέφικτο. Ο Ζαλέκ στο άρθρο του, που αναφέραμε προηγουμένως, σημειώνει πως τρεις είναι οι προτεραιότητες για τους Ουκρανούς, αν θέλουν να μην διαλυθεί το κράτος τους: Πρώτη η ανεύρεση γεωπολιτικής ισορροπίας μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης, θέμα που όπως έχουμε γράψει έχει βάθος αιώνων. Δεύτερη η πολιτισμική και γλωσσική ισότητα μεταξύ των πολιτών της  Ανατολικής και της Δυτικής Ουκρανίας. Και τρίτη η καταπολέμηση της διαφθοράς της μετακομμουνιστικής επιχειρηματικής και κρατικής ελίτ. Όμως φαίνεται πως κάποιοι θερμοκέφαλοι στις ΗΠΑ επιθυμούν τον Ψυχρό Πόλεμο, με τη βεβαιότητα ότι έτσι η χώρα τους θα ενισχύσει την πλανητική κυριαρχία της...

Γιατί τόσο μίσος σε βάρος των Ρώσων και των Ορθοδόξων;

          Από ένα μεγάλο μέρος της δυτικής ιντελιγκέντσιας εκφράζεται ένας ιεροεξεταστικός φανατισμός κι ένα μίσος σε βάρος των Ρώσων και γενικά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Λες και πρέπει να εξοντωθούν όπως οι Ινδιάνοι στην Αμερική για να ησυχάσουν και να μην υπάρχει για τους ανθρώπους εναλλακτική πρόταση ζωής, έξω από τη μετανεωτερική δυτική. Ο Μάρτιν Κετλ έγραψε στην αγγλική εφημερίδα «Γκάρντιαν» ότι διαβάζοντας τα κείμενα του Αμερικανού διπλωμάτη Τζορτζ Κέναν, που διαμόρφωσε την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου, καταλήγει ότι «οι παραλληλισμοί ανάμεσα στη Ρωσία του Πούτιν και τη Ρωσία του Στάλιν είναι ξεκάθαροι. Ανάμεσα σε άλλους ο ρωσικός εθνικισμός, η αναξιοπιστία, η θεμελιώδης απουσία κοινών αξιών με τη Δύση, η σημασία του πυρηνικού αδιεξόδου...». Φυσικά για τον εθνικισμό και την αναξιοπιστία των ΗΠΑ ουδέν αναφέρεται.

          Εκφραστής του αντορθοδόξου φανατισμού είναι ο γνωστός Αμερικανός καθηγητής Σάμιουελ Χάντιγκτον (1927-2008). Στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των Πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης», που προκάλεσε πολλές συζητήσεις, γράφει ότι «η Ευρώπη τελειώνει εκεί που τελειώνει η δυτική Χριστιανοσύνη και εκεί που αρχίζει το Ισλάμ και η Ορθοδοξία». (Σημ.!!!)... Και συνεχίζει: «Ο πρώτος στόχος που πρέπει να θέσει η Δυτική Ευρώπη είναι <να απορροφηθούν ξανά οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης στη δική μας πολιτιστική και οικονομική κοινότητα, εκεί δηλαδή που ανήκουν: να συσφίγξουμε τους δεσμούς μεταξύ Λονδίνου, Παρισιού, Ρώμης, Μονάχου, και Λειψίας, Βαρσοβίας, Πράγας και Βουδαπέστης>... Ο Πρόεδρος της Λιθουανίας είχε πει ότι οι Λιθουανοί είχαν να διαλέξουν μεταξύ <δύο πολιτισμών> και επέλεξαν τον λατινικό κόσμο, προσηλυτίστηκαν στον ρωμαιοκαθολικισμό και επέλεξαν μια μορφή κρατικής οργάνωσης, που στηρίζεται στο νόμο. Με παρόμοιο τρόπο οι Πολωνοί λένε ότι ανήκουν στη Δύση από τον 10^ο αιώνα, όταν επέλεξαν το δυτικό Χριστιανισμό έναντι του Βυζαντίου...».

          «...Η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του κλασσικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του, σημαντική πηγή του δυτικού πολιτισμού. Στην αντιπαράθεσή τους με την Τουρκία οι Έλληνες θεωρούν τους εαυτούς τους ιστορικά υπερασπιστές του Χριστιανισμού... Παρόλα αυτά η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ ένα εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και στα ήθη και των δύο... Η συμπεριφορά της Ελλάδος ως προεδρεύουσας του Συμβουλίου της ΕΕ το 1994 εξόργισε τα άλλα μέλη και οι αξιωματούχοι της Δυτικής Ευρώπης χαρακτήρισαν λάθος το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος...».

          Για την Ουκρανία ο Χάντινγκτον βλέπει ως πιθανή εκδοχή να διασπαστεί σε δυο ξεχωριστές οντότητες κατά μήκος της πολιτισμικής συνοριακής γραμμής και η ανατολική πλευρά να συγχωνευθεί με τη Ρωσία. Επίσης αναφέρει την περίπτωση της Κριμαίας, όπου το 1992 η εκεί Βουλή ανακήρυξε την ανεξαρτησία της περιοχής, αλλά μετά από πιέσεις ανακάλεσε την απόφασή της. Ο Χάντινγκτον από τότε (Σημ. Σε πρώτη έκδοση στα αγγλικά το βιβλίο του εκδόθηκε το 1996) πρόβλεψε πως μια δυτικά προσανατολισμένη Ουκρανία θα μπορούσε να είναι βιώσιμη «μόνο αν είχε ισχυρή και αποτελεσματική δυτική υποστήριξη. Και μια τέτοια υποστήριξη είναι, με τη σειρά της, πιθανό να υπάρξει μόνο αν οι σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας υποχωρήσουν σημαντικά και καταλήξουν να μοιάζουν με αυτές που υπήρχαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου». Είναι σαφές ότι οι γεωστρατηγικοί αναλυτές, όπως ο Χάντιγκτον, από τότε πρόβλεπαν και, ουσιαστικά, πρότειναν τις σημερινές εξελίξεις και την επαναφορά του Ψυχρού Πολέμου...

          Ο Ντοστογιέφσκι στο Ημερολόγιο του περιγράφει αυτό το μίσος των Δυτικών έναντι της ισχυρής Ρωσίας και της Ορθοδοξίας. Να θυμηθούμε ότι η Δύση δεν θέλησε ποτέ και μια ισχυρή Ελλάδα... Στα 1876 έγραψε: « Η Ευρώπη ποτέ δεν μας έδειξε εμπιστοσύνη. Δεν μπορεί να μας δει παρά μόνο με εχθρότητα». Και πάρα κάτω σημειώνει τη γοητεία που ασκεί σε ορισμένους Ρώσους η ηδονιστική ζωή της Δύσης, που παρουσιάζεται ως «σύγχρονη» και «απελευθερωμένη». Γράφει ο μέγας Ρώσος συγγραφέας: «Ορισμένοι από τους Ρώσους άλλαξαν θρησκεία και πέρασαν στον Καθολικισμό... Οι συντηρητικοί στην Ευρώπη είναι ριζικά αρνητικοί απέναντι στη Ρωσία. Αποτελούν τους καταστροφείς, τους εχθρούς της Ρωσίας! Η έχθρα τους προς τη Ρωσία και την Ορθοδοξία σημαίνει γι’ αυτούς τον αληθινό Ευρωπαίο, το αυθεντικό παιδί του πολιτισμού...».

                            

Ο θρησκευτικός χωρισμός των Σλαύων

          Δώδεκα είναι οι Ευρωπαϊκές χώρες που κατοικούνται κυρίως από Σλαύους, που παλαιότερα ήσαν όλοι Ορθόδοξοι. Στο διάβα των αιώνων ορισμένοι αποσπάσθηκαν από την Ορθοδοξία και ασπάσθηκαν τον Καθολικισμό, τον Προτεσταντισμό ή το Ισλάμ. Ο Χάντιγκτον υποστηρίζει πως η Ευρώπη έχει αφομοιώσει όσους ασπάστηκαν τον Πάπα και αυτοί είναι πλέον μέρος της Δύσης, σε αντίθεση με τους Ορθοδόξους που τους κατατάσει μαζί με το Ισλάμ... Στις σλαυικές χώρες της Ευρώπης και με βάση τα όσα αναφέρει ο οίκος Ντε Αγκοστίνι οι κάτοικοι θρησκευτικά κατανέμονται ως ακολούθως:

          Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη υπήρξε βίαιος εξισλαμισμός και εκκαθολικισμός των Ορθοδόξων. Σήμερα στη, λόγω θρησκευτικών διαφορών, θνησιγενή αυτή χώρα το 43% είναι Μουσουλμάνοι, το 39% Ορθόδοξοι, και το 18% Ρωμαιοκαθολικοί.

          Στη Βουλγαρία το 88,2% είναι Ορθόδοξοι και το 11,8% Μουσουλμάνοι, - τουρκογενείς, αθίγγανοι και πομάκοι.

          Στην Κροατία, υπό την επήρρεια των Ρωμαιοκαθολικών ηγεμόνων που την υπέταξαν, οι κάτοικοι αλλαξοπίστησαν και μετέτρεψαν το αλφάβητο τους από κυριλλικό σε λατινικό. Έτσι, κατά τον Χάντιγκτον, «εκσυγχρονίστηκαν». Σήμερα το 88,4% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 5,6% Ορθόδοξοι, το 2,3% Μουσουλμάνοι και το 0,6% Προτεστάντες.

          Στη Λευκορωσία οι περισσότεροι Σλαύοι κάτοικοί της αντέστησαν στους κατά καιρούς Ρωμαιοκαθολικούς ηγεμόνες που τους υπέταξαν. Σήμερα το 82% είναι Ορθόδοξοι και το 18% Ρωμαιοκαθολικοί. Τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία τους έχουν θορυβήσει. Φοβούνται μήπως έρθει η σειρά τους...

          Στην Ουκρανία το 85% είναι Ορθόδοξοι, διεσπασμένοι σε τρία κομμάτια, το 8,2% Ρωμαιοκαθολικοί, κανονικοί και Ουνίτες, και το 3,6% Προτεστάντες.

          Στην Πολωνία οι Σλαύοι της χώρας ήσαν οι πρώτοι που προσχώρησαν στον Πάπα και στον εκδυτικισμό. Σήμερα το 90,7% είναι Ρωμαιοκαθολικοί και το 1,4% Ορθόδοξοι, κυρίως Λευκορώσοι.

          Στη Ρωσία το 85% είναι Ορθόδοξοι, το 8,4% Προτεστάντες -η προσηλυτιστική προπαγάνδα τους κάνει θραύση στην μετακομμουνιστική εποχή- και το 7% Μουσουλμάνοι – Τάταροι, Τσετσένοι και άλλοι.

          Στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο -μία ακόμη περίπτωση που ο τοπικιστικός φανατισμός δρα διχαστικά στον ίδιο λαό-  οι Ορθόδοξοι δεν ακολούθησαν τους Κροάτες και τους Σλοβένους αδελφούς τους και δεν υπέκυψαν στον Πάπα. Ακολουθούν την κυριλλική γραφή, δηλαδή μιλάνε με τους Κροάτες και τους Σλοβένους την ίδια γλώσσα, αλλά την γράφουν διαφορετικά... Το 75,2% είναι Ορθόδοξοι, το 19% Μουσουλμάνοι (Σημ. Περιλαμβάνονται οι Κοσοβάροι) και το 5,8% Ρωμαιοκαθολικοί.

          Στα Σκόπια το 72% του πληθυσμού είναι Ορθόδοξοι, το 28,3% Μουσουλμάνοι -κυρίως Αλβανοί -, και το 1% Ρωμαιοκαθολικοί.

          Στη Σλοβακία οι Σλαύοι κάτοικοι της χώρας έχουν υποστεί σοβαρότατες επιδράσεις από τους κατακτητές της χώρας τους. Αποτέλεσμα σήμερα το 60,4% να είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 6,3% Προτεστάντες, το 1% Ορθόδοξοι και το 30% δηλώνουν άθεοι.

          Στη Σλοβενία οι Σλαύοι κάτοικοί της υπέστησαν όσα και οι γείτονες τους Κροάτες. Το 82,9% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, το 2% Ορθόδοξοι και το 10% δηλώνουν άθεοι.

          Στην Τσεχία ισχύουν τα ίδια με αυτά της Σλοβακίας. Σήμερα οι κάτοικοί της, σε ποσοστό 55% (!!!) δηλώνουν άθεοι, το 39,2% Ρωμαιοκαθολικοί, το 3,7% Προτεστάντες και το 0,5% Ορθόδοξοι.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου