Κατά το Σούνιο

Να 'ναι χειμώνας, να νυχτωθείς στο Σούνιο και να μπερδεύεται η ομορφιά με την απελπισία του Αιγέα.

Και τότε ένα κείμενο να πλημμυρίζει την σκέψη: «Αυτό το θαλασσινό τοπίο κάνει το λογισμό μου να βυθίζεται σε αυτά που κρύβει η θάλασσα. Όταν τη βλέπω θυμάμαι την ανθρώπινη ψυχή. Είναι ίδιες!!! Έχουν και οι δυο βάθος, πλάτος, φωτεινά και σκοτεινά σημεία, γνωστά και άγνωστα μέρη. Πολλές φορές σε δροσίζουν, άλλες σε πνίγουν. Σε καθοδηγούν ή σε κάνουν να χαθείς και να χάσεις.

Στη θάλασσα ταξιδεύουν καράβια μεγάλα, μικρά καΐκια, βαρκούλες. Στην ψυχή κινούνται πρόσωπα σημαντικά ή ασήμαντα γι’ αυτήν, γεγονότα που την σημαδεύουν λίγο ή πολύ, στιγμές απλές ή συγκλονιστικές, εμπειρίες αρνητικές ή θετικές. Πολλά από αυτά συνεχίζουν το ταξίδι, άλλα κάνουν πίσω άλλα βουλιάζουν, εξαφανίζονται όπως τα καράβια.

Πολλές θάλασσες είναι ανοιχτές, έχουν ορίζοντα σε τραβούν να ταξιδέψεις μαζί τους, σε έλκουν, σε μαγεύουν όπως μερικές ψυχές. Πολλές ψυχές είναι κλειστές, απλησίαστες, χωρίς αέρα, βαλτωμένες όπως μερικές θάλασσες. Ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει ψυχή και θάλασσα; Μόνο Εκείνος που του αρέσει να περπατά, να κάθεται, να κρύβεται, να διδάσκει, να θαυματουργεί και στην ψυχή και στη θάλασσα. Εκείνος, που αν χρειαστεί, τις μαλώνει και τις γαληνεύει.

Η θάλασσα τότε Του έδωσε από τα σπλάχνα της τροφή. Τώρα ο ίδιος ανταποδίδει: Δίνει τροφή το σώμα και το αίμα Του, όχι στη θάλασσα, αλλά στην αδελφή της ...την ψυχή!»

Σίσσυ Κόσσυβα

Δημοσιογράφος - Συγγραφέας