Μέ τήν ἀνοχή Του, συνεχίζουμε, λοιπόν...

Φέγγει ἡ νέα ἐπέτειος, ἡ τριακοστή ἑβδόμη τῆς ἱερατικῆς διακονίας καί φωτίζει τό νέο δρομολόγιο πού ἀρχίζει. Γιατί τά τριάντα ἕξι χρόνια, τό διάστημα τό χρονικό  δηλαδή πού ἄρχισε ἐκείνη τή Κυριακή τῶν Βαΐων τῆς 30^ης Μαρτίου 1980,  καί συνεχίζεται ἴσαμε σήμερα, εἶναι γιά τόν ὑποφαινόμενο ἕνα θαῦμα. Ναί, ἕνα θαῦμα, ἀφοῦ κατόρθωσε καί πέρασε τό φράγμα τῶν τόσων  χρόνων, μηνῶν καί  ἡμερῶν. Πού ἄν τά κοιτάξεις σέ βάθος παρατηρεῖς ὅτι εἶναι μιά ἀλυσσίδα γεγονότων πού συρράπτονται μεταξύ τους μέ τήν ἀνοχή Του. Γεγονότων πού συμπληρώνουν στιγμή τή στιγμή, ὥρα τήν ὥρα, μέρα τή μέρα τό προσωπικό «μωσαϊκό» τοῦ ἱερατικοῦ του βίου. Καί εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό,  πώς αὐτό τό μωσαϊκό ἀποτελεῖται ἀπό ψηφίδες διάφορες καί ἄνισες μεταξύ τους. Ψηφίδες βιοτῆς, πασπαλισμένες μέ δάκρυα καί ἀγωνία.

Κάπου-κάπου μπορεῖ νά διακρίνονται καί οἱ ζωηρές ἀκτῖνες ἀπό μέρες φωτεινές, μέρες καί ὧρες πού τίς ἄγγιξε ὁ ἐνθουσιασμός κι ἡ εὐχαρίστηση. Μόνο πού αὐτές εἶναι τόσο ἐλάχιστες, ὥστε νὰ ἀδυνατεῖς κάποτε νὰ τὶς γυρεύεις. Ὡστόσο καταλαβαίνεις πολύ καλά, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ὅτι οἱ δυσκολίες, οἱ ἀγωνίες, οἱ γκρίζες μέρες εἶναι κάποτε περισσότερο ἀπαραίτητες ἀπό ἐκεῖνες τῆς χαρμοσύνης, γιατί γίνονται σπουδαῖα μαθήματα, κατά τό ἀρχαῖο ρητό «Παιδείας αἱ μέν ρίζαι πικραί οἱ δέ καρποί γλυκεῖς». Κι εὐτυχῶς δηλαδή, ἐπειδή ὅλα τά παραπάνω σφυρηλατοῦν τήν ψυχή καί τή γαλβανίζουν, ὤστε ν᾿ ἀντέχει στίς ἐπερχόμενες καταιγίδες. Κι ἔνας ποιμένας, σέ ὅποια κοινότητα κι ἄν διακονεῖ, μικρή-μεγάλη, σέ χωριό ἤ σέ πόλη, στήν Ἑλλάδα ἤ στήν ξένη, πάντα ταξιδεύει, καθώς ξετυλίγει τή διακονία του, σέ «κυμαινομένη θάλασσα», μέ καταιγίδες σφοδρές ἤ ὄχι. Κι ἄν, κατά τό κοινῶς λεγόμενο «ὁ καλός ὁ καπετάνιος στή φουρτούνα φαίνεται», κι ὁ ἐνδεδυμένος τήν τῆς ἱερατείας χάριν,  στίς ταραγμένες θάλασσες πού καθημερινά ταξιδεύει, φαίνεται πόσο ὑπεύθυνος εἶναι καί προσεκτικός, ἔχοντας πρωτίστως ἐμπιστοσύνη, ὄχι στίς δυνάμεις του, ἀλλά στήν ἄνωθεν συνδρομή.  «Γεννηθήτω τό θέλημά Σου». Μέ αὐτό πορεύεται, μέ αὐτό διακονεῖ μέ αὐτό ἀναζητᾶ εὐκαιρίες γιά νά ξεπερνᾶ τίς ὅποιες συμπληγάδες.

Τριανταεφτά χρόνια. Τό δρομολόγιο ἀκόμα συνεχίζεται... Καί μαζύ του αὐξάνεται ἡ εὐγνωμοσύνη. Πρωτίστως σέ Κεῖνον καί μετά στούς συνεργάτες καί δικούς του ἀνθρώπους. Γιατί ὅλοι τους τόν στηρίζουν. Καί τήν ἔχει τόση ἀνάγκη αὐτή τή βακτηρία. Περισσότερο, τώρα πού βαραίνουν τά χρόνια πάνω του....

π. Κ.Ν. Καλλιανός