Γιά τήν ἐξομολόγηση καί πάλι...

«Χρειάζεται νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόλις βγαίνει ἀπό τό γραφεῖο ἕνας ἐξομολογούμενος καί μπαίνει ἄλλος, βγαίνουμε κι ἐμεῖς ἀπό ἕνα κόσμο καί μπαίνουμε σέ ἄλλον, ἐνδεχομένως ἐντελῶς διαφορετικό».

(π. Βασίλειος Θερμός)

Εἰλικρινά τό λέω: ὄταν διάβασα τό παραπάνω κομμάτι, πού περιλαμβάνεται στή λαμπρή ὁμιλία τοῦ ὡς ἄνω ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί προσφιλοῦς φίλου, «Ἁμαρτία καί χαρακτήρας. Ἡ ἐξατομίκευση κατά τήν ἐξομολόγηση»[1] κατάλαβα πολύ καλά ὅτι κατά τήν ἐξομολόγηση δίνεται στόν πνευματικό τό μεγάλο προνόμιο τῆς ἀνθρωπογνωσίας. Καί δέν εἶναι τυχαῖο, πιστεύω, αὐτό. Γιατί μονάχα μέσω αὐτῆς εἶναι δυνατή ἡ ὡριμότητα τοῦ πνευματικοῦ, ἐπειδὴ οἱ ποικιλίες τῶν ἀνθρωπίνων χαρακτήρων πού συναντᾶ, τοῦ προσθέτουν ἐμπειρίες, ἀλλά καί γνώσεις περισσότερες, ἀφοῦ ἀνταμώνει νέους, ὄντως, κόσμους -μικρόκοσμος δέν εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος;- πού τοῦ χρησιμεύουν παράλληλα κι ὡς ἕνας ἄλλος καθρέφτης: ἐκεῖ πού βλέπει,  δηλαδή,  τήν ψυχή του, ἀφοῦ δέν εἶναι καί λίγες οἱ φορές πού ἐπιχειρεῖται μιά σύγκριση μέ τόν ψυχισμό τοῦ ἐξομολογούμενου ἤ κι ἀκόμα μιά περίεργη προθυμία νά πληροφορηθεῖ περισσότερα γιά κεῖνον, ὄχι μέ τήν ἔννοια τήν κοσμική καί παθογόνο (πρβλ. «πνεῦμα περιεργείας [Κύριε,] μή μοι δῶς», τῆς θεοφωτίστου εὐχῆς τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου).

Ὡστόσο, πρέπει νά συνειδητοποιήσει ὁ πνευματικός καί κάτι ἀκόμη: Πῶς αὐτή ἡ «μετάθεσή» του ἀπό τόν ἕνα στόν ἄλλο κόσμο, μέ λίγα λόγια, αὐτή ἡ ἐναλλαγή τῶν προσώπων, σηματοδοτεῖ μέσα του μιάν ἀφορμή, πού ἀναμφίβολα πρέπει νά προσέξει. Γιατί μικρόΚΟΣΜΟΣ εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Κόσμος δηλαδή, πλασμένος ἀπό τό Δημιουργό Του «καλά λίαν» (Γεν. 1, 31), πού σημαίνει πάρα πολύ ὄμορφα, ἀψεγάδιαστα, φωτεινά. Κι αὐτόν τόν φωτεινό κόσμο κρατάει ὁ καθένας μας μέσα του, σκοτεινό ὅμως ἀπό τίς ὅποιες ἁμαρτίες καί καθημερινές του ἀστοχίες.  Αὐτό, λοιπόν, καλεῖται νά διακριβώσει καί νά καθαρίσει ὁ πνευματικός, μέ τό νά ἐπιστρέψει ὁ κάθε ἐξομολογούμενος εἰς τό «ἀρχαῖον κάλλος», στήν παραδείσιο εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἀγώνας τοῦ κάθε συνειδητοῦ πνευματικού εἶναι στό βρεῖ, ν᾿ ἀνακαλύψει, νά προτείνει στόν ἐξαγορευόμενο πιστό, τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς καί μετανοίας. Μέ λίγα λόγια νά βιώσει, νά καταννοήσει καί νά παραγματοποιήσει ἐκεῖνο πού ψάλλουμε κάθε Μεγαλοβδομάδα: τό, «λαμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς... καί σῶσον με».

(προδημοσίευση)

π. Κ.Ν. Καλλιανός

---

[1] Περιλαμβάνεται στόν τόμο π. Βασίλειος Θερμός, Ὀδύνη Σώματος Χριστοῦ, Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2009.