Τῶν Ἀγίων Πάντων

ἤ τοῦ ἱ. Πεντηκοσταρίου ἡ ἀπόδοση

Τοῦ Κυρίου μου πάντας ὑμνῶ τούς φίλους.

Εἴ τις δέ μέλλων, εἰς τούς πάντας εἰσίτω.

( Άπό τό Συναξάριο τῆς ἑορτῆς)

Συγκινημένοι σήμερα, μέ τό τέλος τῆς Πανηγύρεως πρός τιμήν Πάντων τῶν Ἁγίων, κλείσαμε τό Πεντηκοστάριο, τό Τριώδιον τῶν Ρόδων κατά τούς παλαιούς. Μέ λίγα λόγια κλείσαμε μιά διαδρομή χαρμολυπική, ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Τελώνη καί Φαρισαίου, τότε πού ἀνοίξαμε δηλ. τό Τριώδιον τό Κατανυκτικόν, ἴσαμε σήμερα.

Δέ χρειάζεται κανείς νά ψάξει καί πολύ γιά νά διαπιστώσει ἕνα πράγμα: πώς δηλαδή ἀπό τή μετάνοια πού βάζει κανείς θεμέλιο στήν πνευματική του ζωή καί κατάρτιση, ἀφοῦ ἀνεβεῖ τήν Κλίμακα τῶν ἀρετῶν, συναθροίζεται στόν Χορό Πάντων τῶν Ἁγίων.

Καί τό πλέον ἀνατριχιαστικό καί καθόλα ἱερώτατο εἶναι, πώς μπορεῖ μέσα στόν Χορό Πάντων τῶν Ἁγίων πού πανηγυρίσαμε σήμερα, νά εἶναι κι ἡ Μάνα μας, κι ὁ Πατέρας μας, ὁ παπποῦς μέ τή στοργή του, ἡ γιαγιά μέ τά παραμύθια της, ἀλλά κι ὁ δάσκαλός μας, ἡ γειτόνισσα, ὁ κάθε γνωστός μας πού ἀναχώρησε πιά.

Γι᾿ αὐτό πολύ σωστά ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει:   Εἴ τις δέ μέλλων, εἰς τούς πάντας εἰσίτω... Ψέμματα;

Καί τοῦ χρόνου, λοιπόν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός