Για τον Σταμάτη...

Είναι τα εσπερινά του Σαββάτου κάτι το απερίγραπτο για την ψυχή μου. Μόλις το προκείμενο στις Εκκλησιές μιλά για το ιλαρό Φως του Βασιλέα Ηλίου και η χαρμολυπημένη γυναίκα στέκεται στα σκαλιά του ιερού για να δώσει το τυλιγμένο πρόσφορο με τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Δεν τα φαντάζομαι πουθενά αλλού παρά μόνο εκεί που οι άνθρωποι ξέρουν να ζουν αληθινά και όχι απλά να υπάρχουν όπως έλεγε και ο Κυρ- Φώτης…

Μετά από χρόνια πολλά όμως, είπα να κάνω μια εξαίρεση στον πανηγυρικό Αναστάσιμό μου κανόνα. Να ταξιδέψω χιλιόμετρα πολλά για να σου σφίξω το χέρι αδελφέ μου Σταμάτη. Να σου πω ευχαριστώ που πολλαπλασίασες το τάλαντό σου και το έκοψες αντίδωρο σε μυριαρίθμητα κομμάτια, που έφτιαξες με την δεκάχορδη ψυχή σου, μουσικά αριστουργήματα μέσα στην μοναδική τους απλότητα για να ταξιδέψουν λόγια ανυπόδητων γεροντάδων, ταπεινών Αγίων του Θεού, φωνών και σιωπών αινετικών προς τον Κύριον των δυνάμεων. Για να σου πω το ευχαριστώ που δεν φοβήθηκες ποτέ να ομολογήσεις τον Χριστό μας έμπροσθεν των ανθρώπων. Που τύπωνες στο σώμα σου το σημείο του Σταυρού σε κάθε περίσταση και κυρίως δημοσία. Που γέμισες με ελπίδα τις καρδιές μας. Που δίνεις πάντα αφορμή για προσευχή και μυστική ένωση με το Θείο και το αιώνιο. Για όλα αυτά ήθελα να σου πω το ευχαριστώ αδελφέ μου Σταμάτη. Γι’ αυτό δεν σταμάτησα να έρχομαι εκείνο το πρώτο απόγευμα του Οκτώβρη στο Ηρώδειο ακόμα και όταν στο δρόμο είδα πόσο κοντά είναι τα σύνορα του εδώ με το εκεί, του θανάτου απ την αληθινή ζωή, όταν το πρώτο που μου ήρθε στο νου αστραπιαία ήταν το: ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος… Ο Μακρόθυμος Κύριος όμως μας χάρισε καιρούς μετανοίας…

Συνεχίσαμε με τους συνοδοιπόρους μου με ταλαιπωρίες αφάνταστες και συνανθρώπους που μας βοήθησαν να προχωρήσουμε στον δρόμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπά τους και την αγωνία τους να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, όταν τους είπαμε: Παιδιά, σας παρακαλούμε πολύ, στις εννιά πρέπει να είμαστε στο Ηρώδειο! Έχει συναυλία ο Σπανουδάκης! Και τα καταφέραμε αδελφέ μας! Έστω με λίγη καθυστέρηση ανάλογα με τον κίνδυνο και τα εμπόδια που ορθώθηκαν ανυπέρβλητα μπροστά μας. Μετά από 6 ώρες καρτερίας, να ’μαστε με τα εισιτήριά μας μπροστά στην πύλη. Ξεκινούσες το έβδομο… ταξίδι της βραδιάς που είχε τον τόσο αναγκαίο για τις ψυχές μας τίτλο: Μια προσευχή για την Ελλάδα!

Και εμείς έξω ανακαλύπταμε στ’ αλήθεια πως η Ελλάδα μας έχει ανάγκη από πολλές προσευχές.

-Καλησπέρα κυρία! Είμαστε εμείς που σας τηλεφωνήσαμε απ’ το δρόμο. Ορίστε τα εισιτήριά μας. Σας παρακαλούμε αφήστε μας να μπούμε. Θα το κάνουμε αθόρυβα, στο πάνω διάζωμα. Ερχόμαστε από τόσο μακριά! Έχουμε αφήσει και 5 παιδάκια πίσω! Παραλίγο να σκοτωθούμε στο δρόμο!

-Κύριε δεν μπορείτε να μπείτε! Έτσι είναι ο κανονισμός!

-Το γνωρίζουμε και έχετε δίκιο, μα κάντε αυτήν την ευλογημένη εξαίρεση. Δεν φαντάζομαι άλλος να έχει ταλαιπωρηθεί τόσο για να φτάσει όσο εμείς… Και άλλωστε ο σκοπός αυτού που θέσπισε τον κανονισμό δεν είναι να μην εισέλθουν κάποιοι που λένε την αλήθεια και αγωνίζονται γι αυτήν. Σεβαστείτε τα μικρά παιδιά που αφήσαμε μόνα τους… Σας παρακαλούμε!

-Κύριε σας είπα, δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Όλοι τα ίδια λένε! Έχω εντολή και από τον υπεύθυνο κύριο Σ.

Ήθελα να φωνάξω, να ξεσπάσω, να κλάψω, να γονατίσω, να τα βάλω με τον διάβολο που πυκνώνει τα σκοτάδια γύρω μας, που στενεύει τόσο πολύ το μέσα μας, που εξαφανίζει την όποια διάθεση για το σύμπονο και το αδελφικό, που πολλαπλασιάζει την βαρυκαρδία και την ψυχρή μας λογική, που μορφώνει το ανάλγητο σε νόμο και κανονισμό και έπειτα κρύβεται θρασύδειλα πίσω τους, και χαίρεται με το ΕΓΩ που σαν γίγαντας ψηλός όσο τα τείχη του Ηρωδείου, βλοσυρός και δύσμορφος χλευάζει τα αλύτρωτα και θλιμμένα πρόσωπά μας… Ξημέρωνε Κυριακή και Ανάσταση! Δεύτερη του Λουκά! Και ο Χριστός μας πάλι λέει αιώνια ρήματα στην επί του Όρους ομιλία του και μας προτρέπει να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών: …Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καί εἰ ἀγαπᾶτε τούς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καί γάρ οἱ ἁμαρτωλοί τούς ἀγαπῶντας αὐτούς ἀγαπῶσι. Καί ἐάν ἀγαθοποιῆτε τούς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καί γάρ οἱ ἁμαρτωλοί τό αὐτό ποιοῦσι… Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί. Ήθελα να τους το πω αυτό μα με αγνοούν… Είναι ο κανονισμός βλέπεις…

Μείναμε σχεδόν δύο ώρες μπροστά στην πύλη να παρακαλάμε να μας χαριστεί μια ακρίτσα στον Παράδεισό σου αδελφέ μου Σταμάτη! Δεν κατέστη δυνατό! Η αναλγησία εθριάμβευσε! Μα την προσευχή σου δεν την εμπόδισε να φτάσει στον θρόνο του Ουρανού! Σε είδαμε από μακριά, κατάκοπο μα τόσο χαρούμενο! Προσευχήθηκες με όλην την δύναμη της ψυχής σου αδελφέ μας Σταμάτη!

Δεν τα κατάφερα να σου σφίξω το χέρι μιας και η αγάπη του τόσου κόσμου που σε περικύκλωσε ήταν απροσπέλαστη, μα ήταν σαν να σε αγκάλιασα έστω και από μακριά! Κανείς δεν βρέθηκε να μου το απαγορέψει! Συνέχισε να προσεύχεσαι για την Ελλάδα μας! Καλό Παράδεισο να έχουμε όλοι!

Νώντας Σκοπετέας

Οκτώβριος 2016