Χριστός και θεραπευτές

Η δύναμη του Σταυρού και της Αναστάσεως

και η ιαματική προσπάθεια του  θεραπευτή

Ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε επειδή ο κόσμος δεν δέχθηκε την αγάπη του. Ήρθε για να θεραπεύσει τον κόσμο, αλλά, ενώ οι άνθρωποι τον αναγνώρισαν ως θαυματουργό, οι περισσότεροι ήθελαν την ίαση και το θαύμα χωρίς να συνδεθούν μαζί του προσωπικά. Παρ’ όλα αυτά, για να σωθεί ο κόσμος, σήκωσε ως Θεάνθρωπος όλες τις αμαρτίες του κόσμου (την απόρριψη, την ειρωνεία και το μίσος) στους ώμους του˙γεύθηκε τον θάνατο και αναστήθηκε για να δείξει στον κόσμο έναν άλλο τρόπο ζωής διά της φιλανθρωπίας του. Η δύναμη του Χριστού, του Μεγάλου Ιατρού, βρίσκεται στη σταυρική του αγάπη. Αλλά ο Χριστός, στην ταπείνωσή του, πάντα αρνήθηκε να δείξει τη δική του την δύναμη, αναγνωρίζοντας τον Θεό Πατέρα ως τον μόνο ισχυρό.

Αν συγκρίνουμε τον σημερινό θεραπευτή με τον Χριστό, ο θεραπευτής μοιάζει  με έναν απλό «νάνο» που ρίχνεται στον αγώνα της ζωής και του θανάτου, της ασθένειας και της υγείας. Στον αγώνα αυτό νοιώθει πολλές φορές ότι παλεύει χωρίς νόημα και αποτέλεσμα, αφού δεν έχει την απαραίτητη πίστη και αγάπη να αντιμετωπίσει τη ζωή και τον θάνατο.

Ακόμη, αναφορικά με τη  θεραπευτική του προσπάθεια, απογοητεύεται, επειδή λησμονεί ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να συνεισφέρει δημιουργικά στη θεραπεία του ασθενούς είναι να κατανοήσει, με ταπεινοφροσύνη, ότι δεν αρκούν μόνο ο θεωρητικός εξοπλισμός και οι ιατρικές γνώσεις που κατέχει και οι τεχνικές μέθοδοι που χρησιμοποιεί. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να μπορέσει πρωτίστως να ενεργοποιήσει στον άρρωστο τη θέληση να ιαθεί και να δεχθεί τη θεραπεία που έχει να του προσφέρει. Χωρίς αυτό, δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε. Για να ενεργοποιήσει αυτόν τον θεμελιώδη παράγοντα της ίασης, πρέπει πρώτα να καλλιεργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον άρρωστο και να τον σεβασθεί ως πρόσωπο, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται.   Συνάμα, πρέπει να διαφυλάξει και στη δική του καρδιά την υπαρξιακή πιθανότητα της ασθένειας και να έχει μνήμη θανάτου. Με αυτόν τον τρόπο, θα καλλιεργήσει μέσα του την αγάπη για τον άρρωστο, κάτι που είναι αναγκαίο για τη θεραπεία του.     

Στην προσπάθειά του να θεραπεύσει τον άρρωστο ο θεραπευτής, το μόνο σίγουρο είναι ότι  θα ήταν αναποτελεσματικό να προσπαθήσει να επιβάλει τον εαυτό του ως έναν πανίσχυρο και απόλυτο θεραπευτή. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν προσβολή στη θεραπευτική του ιδιότητα.  Από την άλλη πλευρά, θα ήταν εξίσου αρνητικό αν ο θεραπευτής προέβαλλε όλον τον ασθενή εαυτό του ως πρότυπο συμπόνιας και παρηγοριάς. Αντίθετα, ο θεραπευτής χρειάζεται να ομοιάσει στον σταυρωμένο Θεάνθρωπο, που αναστήθηκε «εν δόξη» και έδωσε ζωή στον κόσμο. Χρειάζεται να εγκολπωθεί και να βιώσει τους δύο πόλους της ανθρώπινης ύπαρξης, την υγεία και την ασθένεια, που συνυπάρχουν με τη χαρά και τη λύπη,  στηριζόμενος πάντοτε στην ελπίδα και τη δύναμη που δίνει ο Θεάνθρωπος, ως Αρχέτυπο της ζωής και της αναστάσεως. Με τον τρόπο αυτό, ο θεραπευτής θα γίνει κήρυκας της Αυτού φιλανθρωπίας.   

Πρωτοπρ. Σταύρος Κοφινάς

ΠΗΓΗ: Ποιμαντική Διακονία στο χώροτης Υγείας