Μια λέξη μεγάλη...

Οι Εκδοτικοί Οίκοι «Ad Libitum» και «οὔτις», οι οποίοι με έχουν προσωπικά τιμήσει με την έκδοση των δύο δικών μου ποιητικών συλλογών, μας προσφέρουν μια νέα ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Μια λέξη μεγάλη σαν το Θεό»! Η συλλογή αυτή τυπώθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο 2011, με την επιμέλεια των Φιλολόγων Δρος Περσεφόνης Γιαννέλου και κας Καλλιόπης Δουρέκα.

Η συλλογή αυτή βγήκε από την γραφίδα του Νίκου Γιουρουκέλη, για τον οποίο διαβάζουμε στο «αυτί» του εσωτερικού εμπροσθόφυλλου ότι: «...γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα και έφυγε από κοντά μας τον Αύγουστο του 2011. Ήταν μηχανολόγος και ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την ποίηση. Σ’ αυτή βρήκε διέξοδο η συμπιεσμένη ευαισθησία του. Η πρώτη ποιητική του συλλογή έχει τον τίτλο Ρυμοτόμηση (εκδ. Θουκυδίδης). Η παρούσα αποτελεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή, που είχε ολοκληρώσει αλλά δεν πρόλαβε να εκδώσει».

Στη συλλογή αυτή συμπεριλαμβάνονται 26 ποιήματα, τα οποία αποτελούν κυριολεκτικά στίγματα της πολιτικής και κοινωνικής ταυτότητας του ποιητή. Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις σκέψεις και τα λόγια του, μπορεί επίσης να θεωρήσει κανείς ως υπερβολή τον τίτλο της συλλογής, όμως σίγουρα όλοι θα δεχθούν τη λυρικότητα και τη γλαφυρότητα του λόγου του, όπως και τη ροή και την ορμή του χορού των λέξεών του.

Αξίζει να «μυρίσουμε» παρακάτω δυο χαρακτηριστικά ποιήματα από τη συλλογή αυτή:

..........Τοπίο

Ανέβηκα πάνω στον άσπρο τοίχο το ξεμέρωμα,
σηκώνοντας στον ώμο γουργουρίσματα της νύχτας
και μουγκανητά.
Έζωσε η οσμή από το ξινό χόρτο του μηρυκασμού
και της υπομονής τα σωθικά μας λόγια.
Λιωμένοι ως τα γόνατα ακολουθάμε.
Ίσιωσε η μέρα την απόφαση να ξέρει που φυγαδεύτηκαν τα περιστέρια.
Που στοιβαχτήκανε.
Που πάνε.
Κι οι δρόμοι μας γεμίζουν κουβέντες που κανείς δεν ακούει.
Ανεξήγητο σαν φανταστικό τοπίο τούτο το όνειρο.
Να κολυμπά το σύννεφο στο αίμα.
Γεμίσανε τα ρείθρα μαραζώματα.
Πορεύονται μοναχικά τα χώματά μας...
Γάρδοι ανοιχτοί,
ανθοί που δεν γινήκανε καρποί τα λόγια.
Η γη παραδομένη σαν προμελετημένη απιστία,
και γύρω, τίποτα.

..........Τα παιδιά

Τα παιδιά έπαψαν να μας πιστεύουν πια.
Άλλο δεν περιμένουν.
Πήρανε την ψυχή στα δόντια.
Φύτεψαν κατάρτι.
Άνοιξαν πανιά.
Στην κουβέρτα μοιρολογούν σχοινιά και κάβοι
ληγμένα υλικά.
Οργή και ερήμωση.
Όσμωση και κραυγή.
Παραμερίστε...
Εμείς δεν είμαστε υπήκοοι των αποφάσεων κανενός.
Προς χρήση αγαθό.
Εμείς οι απογαλακτισμένοι από την πολιτεία,
κουβαλάμε -άδεια σακιά- τα όνειρα.
Εμείς οι πολυπτυχιούχοι άνεργοι,
της γενιάς των επτακοσίων,
γερνάμε ανέραστοι.
Άκληροι.
Ανυπεράσπιστοι.
Σκληροί.
Αποφασισμένοι σχεδόν.

Ψάχνουμε στη νύχτα
ένα ποτήρι καταφυγή.
Μικραίνουμε τα βήματα του γυρισμού το βράδυ,
πλησιάζοντας πόρτα που κανείς δεν μας περιμένει...