Η άμοιρη Πατρίδα

Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη
στην Αννούλα μας
που γιορτάζει σήμερα -μέσα σ’ αυτή την αντάρα-

τα ονομαστήριά της

.

Δεν θα ένοιωθα καλά με τον εαυτό μου αν δεν έγραφα δυο λέξεις για τα τεκταινόμενα στην άμοιρη την Πατρίδα μας αυτές τις ημέρες. Όμως όσοι με γνωρίζουν καλά θα ξέρουν ότι σε περιστάσεις ακραίας παραφροσύνης με κυριεύει, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, αφωνία. Κυριολεκτώ.

.

Έτσι και τώρα δεν θα πω τίποτα. Όμως χθες βράδυ ανακάλυψα μέσα στα χαρτιά μου ένα χειρόγραφο ποίημα που γράφτηκε πριν από δυο μήνες, σε κάποιο από τα 3 ταξίδια που έκανα τον Οκτώβριο στην Ελλάδα. Όταν το διάβασα μου φάνηκε σχεδόν προφητικό. Ας είναι αυτό η δική μου άποψη για τα πράγματα.

ΕΠΑΦΗ

Τα φώτα έσβησαν.
Τα σύννεφα σκοτεινά.
Η γη των προγόνων
.....κολλημένη στη θάλασσα του μύθου
μέταλλα και φωτιά εκπέμπει.

Τι νάναι τούτη η λάβα
μέσα στη νύχτα!
Τι νάναι αυτή η έκρηξη
πίσω από τον αρχαίο φάρο!

Η υποκείμενη θεραπεία
οδηγεί σταδιακά
.....και προοδευτικά
στη λύση από τα δεσμά
μιας αμαρτίας
που δεν έχει ακόμα όνομα
.....κι ούτε υπόσταση
γιατί απλά ορίζεται
ως απουσία κοινωνίας.