Μεσονύκτιον εξεγειρόμην

Λόγια ψυχής, θεολογίας και ορθοπραξίας, αφιέρωμα ιερής μνήμης στον σύγχρονο Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας.

Αλήθειες αναντίρρητες, ζωής αρετής και μετάνοιας, με αδιάλειπτη προσευχή, μέρα και νύχτα... με στόχο τη σωτηρία ψυχής!

Best and worst cities in the UK

 
Rankings like the one above always spark debate, but they’re a useful starting point for thinking about what really makes a place liveable. Access to jobs, housing affordability, transport, green space, culture, safety, and a sense of community all tend to weigh heavily in whether a city feels like home or a daily struggle. The “best” cities often balance opportunity with quality of life, while those that rank poorly are usually grappling with long-term economic pressures, stretched services, or high living costs that outpace local wages. Of course, any list like this is a snapshot rather than a verdict - people’s experiences can differ wildly from street to street.
 

I’m pleased (and not entirely surprised) to see Bristol ranked second best, especially as it’s the city I call home. Bristol consistently scores well for its creative energy, independent spirit, strong job market, and access to both countryside and coast, even if rising house prices remain a real challenge. It’s a city that feels dynamic without being overwhelming, and that balance counts for a lot. Ultimately, what makes a place good or bad isn’t just statistics - it’s how well a city supports everyday life, fosters belonging, and gives people room to thrive. Lists come and go, but those qualities are what truly define where we want to live.

Από ψηλά

 
Χθες βρέθηκα στην όμορφη πόλη του Swansea, στη Δυτική Ουαλία, και είχα μια ξεχωριστή εμπειρία: την ευκαιρία να ανέβω σε έναν πύργο 28 ορόφων. Από εκεί ψηλά, η πόλη απλώθηκε μπροστά μου με έναν τρόπο που μόνο το ύψος μπορεί να αποκαλύψει.
 

Από τον 28ο όροφο αγνάντεψα τη μαρίνα του Swansea, γεμάτη πλωτά σκάφη που λικνίζονταν ήρεμα στο νερό. Οι αποβάθρες, τα κανάλια και τα κτίρια γύρω τους συνέθεταν μια εικόνα ζωντανή αλλά και γαλήνια ταυτόχρονα.
 

Το βλέμμα μου ταξίδεψε πιο μακριά, προς την άκρη του Ατλαντικού ωκεανού, εκεί όπου η θάλασσα συναντά τις ακτές της πόλης. Η μεγάλη αμμουδιά και τα κύματα που έσβηναν απαλά στην ακτή δημιουργούσαν ένα τοπίο γεμάτο αίσθηση ελευθερίας.

 

Ήταν μια στιγμή σιωπηλής παρατήρησης και θαυμασμού, όπου πόλη, θάλασσα και ουρανός ενώθηκαν σε ένα ενιαίο κάδρο. Το Swansea, από ψηλά, μου χάρισε εικόνες που αξίζει να κρατήσει κανείς στη μνήμη και να μοιραστεί.

Thyateira Christmas Appeal

 
His Eminence Archbishop Nikitas of Thyateira and Great Britain issued and distributed an Encyclical Letter addressed to all Greek Orthodox Communities in the United Kingdom.
 

The purpose of His Eminence’s message is to invite everyone to support financially the Sacred Archdiocese, as a Christmas gift, in order to meet the many needs of the growing Archdiocese.

Η Καρδιά ως Φάτνη Χριστού

 
Την ερχόμενη Δευτέρα, 15η Δεκεμβρίου 2025, μέσα στο πλαίσιο των Διαδικτυακών Μελετών, με τον γενικό τίτλο ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, θα έχουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνάντηση.
 

Ομιλητής θα είναι ο πολύ αγαπητός μου π. Σάββας Βασιλειάδης, Ιερέας στην Ι.Μ. Περιστερίου και Θεολόγος, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα: «Η Καρδιά ως Φάτνη Χριστού - Ο ρόλος της στην ζωή του Ψυχοσωματικού Ανθρώπου».

Learning a foreign language

 
Estimates for learning the official languages of European countries vary widely, ranging from relatively quick paths to long-term commitments. Several Western European languages fall into the 24-week range, while Germanic and Romance languages generally require around 30 weeks.
 

Languages across Eastern Europe tend to demand significantly more time, often around 44 weeks, reflecting their complex grammar and structure. A few languages stand out as exceptionally challenging, placed in the category that requires far more effort than typical learning timelines.

Το δημοτικό τραγούδι και ο Ελληνισμός

 
Η ιστορία του δημοτικού τραγουδιού αποδεικνύει τη συνέχεια του Ελληνισμού από τους χρόνους του Ομήρου έως σήμερα. Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Χρίστος Κυριακόπουλος, στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του «Η ιστορία του δημοτικού τραγουδιού», γράφει: «Σύμφωνα με τις μελέτες ειδικών ερευνητών στις μελωδίες των δημοτικών τραγουδιών μετουσιώνεται ο πλούτος της αρχαίας μουσικής και μετρικής. Ο Όμηρος παρουσιάζει τους φημισμένους “αοιδούς” τον Φήμιο και τον Δημόδοκο, να τραγουδούν τα “κλέα των ανδρών”, που δεν ήτανε τίποτε άλλο παρά κάτι ανάλογο με τα νεότερα κλέφτικα τραγούδια, που εξυμνούν τα κατορθώματα εκείνων που προτιμούσαν “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή”».
 

Η λέξη «Τραγωδέω - τραγωδώ» προέρχεται από το ρήμα «άδω» = τραγουδώ και σημαίνει απαγγέλλω, εμφαντικώς διηγούμαι, εμμέτρως διαζωγραφώ. Είναι το ρήμα εκ του οποίου προέρχεται ο όρος τραγωδία και η λέξη τραγούδι. Ο Αλέξης Πολίτης για να δείξει τη συνέχεια της εθνικής μας ποίησης, σημειώνει πως «ένα χωρίο στην Ιλιάδα προσφέρει μιαν ενότητα πιο άμεση, πιο εξειδικευμένη  και ακόμα πιο εντυπωσιακή με τα νεότερα μοιρολόγια. Είναι εκείνο όπου η οικογένεια του Πριάμου ξεσπά σε θρήνους δίπλα στο πτώμα του Αχιλλέα για να του αποδώσουν τις νεκρικές τιμές».
 
Ο π. Χρίστος Κυριακόπουλος σημειώνει πως τα ακριτικά τραγούδια, τα αθάνατα αυτά μνημεία των Ορθοδόξων Ελλήνων, είναι πολύ κοντά στους ήχους της βυζαντινής μουσικής και  κάνουν την εμφάνισή τους τον 8^ο αιώνα. Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος στο εξαιρετικό πόνημά του «Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος», εκδοθέν το 1852 στην Κέρκυρα, επισημαίνει πως η περιγραφή του μεσαιωνικού βίου καθίσταται αναγκαία στην αισθητική γεύση των δημοτικών ασμάτων της Ελλάδος. Ο βίος του απροσώπου και ανωνύμου λαού διαφωτίζει τις δύσκολες διόδους, που διέβη το Γένος μας και διαλύει πολλές απορίες. Όταν δια της δημοτικής ποίησης, προσθέτει ο Ζαμπέλιος, διασαφηνίσουμε τις ροπές του Γένους, εκθέσουμε το όραμα των αγώνων, των κινδύνων, των ευχών, των παθημάτων αυτού και εξαγάγουμε τα αναγκαία συμπεράσματα, τότε η δημοτική ποίηση ανακύπτει χίλιες φορές λαμπρότερη.
 
Των ακριτικών τραγουδιών ακολουθούν τα κλέφτικα, τα οποία, όπως τονίζει ο π. Χρίστος Κυριακόπουλος «αναπλάθουν σημαντικά γεγονότα, εξαίρουν την ανδρεία, και το ηρωικό φρόνημα σπουδαίων προσώπων και διασώζουν την ιστορική μνήμη» και προσθέτει ότι το μήνυμά τους είναι μεγάλο, γιατί μας εμφανίζουν τους ανδρειωμένους προγόνους και συμπατριώτες μας να αγωνίζονται αδελφωμένοι «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».
 
Ανάμεσα στα κλέφτικα τραγούδια που συγκέντρωσε ο φιλέλληνας Γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόλογος και συλλέκτης των δημοτικών μας τραγουδιών Κλοντ Φορέλ (1772-1844) και τα εξέδωσε στο Παρίσι το 1824-1825, ξεχωρίζει ένα για τον ξακουστό αρχηγό των κλεφτών ιερέα Ευθύμιο Μπλαχάβα ή Βλαχάβα, που αναδείχθηκε μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας και της Πατρίδας, αφού σε άνιση μάχη οι τουρκαλβανοί τον συνέλαβαν και τον πετσοκόψανε, αφού τον υπέβαλαν σε όλα τα βασανιστήρια που μπόρεσε να φαντασθεί το ανθρώπινο τέρας, που ονομαζόταν  Αλής πασάς.    
 
Το βιβλίο του π. Χρίστου είναι ευσύνοπτο και ευανάγνωστο. Με 63 ερωταποκρίσεις και με σαφήνεια δίνει μια πλήρη εικόνα της ιστορίας της δημοτικής μουσικής από των αρχαίων χρόνων έως σήμερα. Ως προς το σήμερα επισημαίνει ότι η κατάσταση είναι εντελώς απογοητευτική! Και αυτό γιατί η παρακμή, η παραχάραξη και η συνακόλουθη φαλκίδευσή της κυριαρχούν. Σήμερα εκδηλώνεται ένας μουσικός λαϊκισμός σε όλο το μήκος της ακαταλληλότητάς του: αλλοιωμένο πνεύμα ερμηνείας, στίχοι διαστρεβλωμένοι και άμουσοι, αγοραία μουσική, ρυθμική αναρχία, εκκωφαντικοί ήχοι, ανατολίτικα μέτρα και ερμηνευτές άγευστοι της ημετέρας μουσικής παιδείας.
 
Ο θεολόγος, κατά την επιστήμη, μουσικολογιώτατος π. Χρίστος Κυριακόπουλος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη, στη διατήρηση και στην προβολή της δημοτικής μας μουσικής. Έχοντας το φυσικό ταλέντο της καλλικέλαδης φωνής του διδάχθηκε τη βυζαντινή μουσική πρώτα στο Ωδείο Αθηνών και μετά στο Ελληνικό Ωδείο, από όπου και έλαβε το πτυχίο και το δίπλωμά του. Σήμερα είναι διευθυντής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, της οποίας είναι και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος. Είναι επίσης διευθυντής της πολυμελούς χορωδίας «Βυζαντινή Κυψέλη», της οποίας τυγχάνει και ιδρυτής. Η Εταιρεία Πελοποννησιακών Σπουδών έχει εκδώσει μελέτες του, με καταγραφές δημοτικών τραγουδιών. Προ της εκδόσεως  του βιβλίου του για την ιστορία του δημοτικού μας τραγουδιού εξέδωσε, σε συνεργασία με τον συγγραφέα Δημ. Κ. Κυριακόπουλο τον βραβευθέντα από την Ακαδημία Αθηνών πολυσέλιδο τόμο  με ηρωικά τραγούδια της Πελοποννήσου, αφιέρωμα στα 200 χρόνια από την κήρυξη του Απελευθερωτικού Αγώνα του 1821.
 
Η δύσκολη εποχή που ζούμε, εποχή επιβολής των δυτικής προέλευσης ατομισμού, ηδονισμού και μηδενισμού, μοιάζει με την εποχή που οι Έλληνες των Ιονίων νήσων έζησαν υπό την κυριαρχία δυτικών κρατών, τα οποία επιχείρησαν να τους επιβάλλουν τον δικό τους κοσμικό  τρόπο ζωής. Πολλοί, κυρίως λόγιοι και πλούσιοι αστοί, υπέκυψαν στα θέλγητρα αυτού του τρόπου ζωής. Από τους λογίους μόνο οι κληρικοί παρέμειναν πιστοί στις προγονικές παραδόσεις τους και τήρησαν, είτε διδάσκοντες, είτε γράφοντες, είτε κηρύττοντες, την χρήση της πατρίου διαλέκτου και με την επιμονή τους αναχαίτισαν την πλημμύρα της ξενογλωσσίας και της θρησκευτικής αποστασίας και με τα δόντια, τρόπος του λέγειν, συγκράτησαν τη συνέχεια του ελληνισμού σε αυτές τις δυτικοκρατούμενες περιοχές του έθνους μας (Βλ. σχ. Σπ. Ζαμπέλιου «Σκέψεις περί ελληνικής ποιήσεως» Εν Αθήναις, 1859, σελ. 57).
 
Σήμερα είναι παρήγορο ότι  υπάρχουν ακόμη κληρικοί, ένας από τους οποίους είναι ο π. Χρίστος Κυριακόπουλος, που με το έργο τους, ο καθένας με τα τάλαντά του, διασώζουν την ψυχή μας ως έθνους, και μας βοηθούν στο να παραμένουμε πιστοί στις παραδόσεις μας και στην πολιτισμική και θρησκευτική κληρονομιά μας.
 
Γιώργου Παπαθανασόπουλου