Ὅταν ἡ Πίστη συναντᾶ τὸ βίωμα

Μιὰ πρώτη ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου, π. Ἀνδρέας Ἀγαθοκλέους, Λειτουργικὴ Πορεία, Ἱερὸν Ἡσυχαστἠριον Ἁγίας Τριάδος Λυθροδόντας, Κύπρος  2009, σσ. 71.

Μέ πρόλογο τοῦ λογίου Γέροντος Μωϋσέως τοῦ Ἁγιορείτου, τὸ Μετόχι τῆς γεραρᾶς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Μαχαιρά, Ἱ. Ἡσυχαστήριον Ἁγίας Τριάδος Λυθροδόντας, τῆς προσφιλοῦς καὶ ἁγιοβαδίστου νήσου Κύπρου, κυκλοφόρησε τὸ θαυμάσιο βιβλίο τοῦ καλοῦ καὶ ἐντίμου άδελφοῦ π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους, μὲ τὸν τίτλο «Λειτουργικὴ Πορεία».

Πρόκειται γιὰ ἕνα θαυμάσιο πόνημα ποὺ τιμᾶ τὶς ἐν λόγω Μονὲς καὶ τὸν συγγραφέα, γιατὶ μέσα ἀπό μικρὰ, λιτὰ, ἀλλὰ γραμμένα μὲ ζωντανὸ βίωμα κεφάλαια, ὁ πιστὸς εἰσοδεύει στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, τὴ Θεία Λειτουργία. Κι ὄχι μόνο εἰσοδεύει ἀλλὰ τὴν οἰκειοποιεῖται μὲ τρόπο διδακτικὸ -ὄχι δασκαλίστικο- εὐπρεπῆ κι ὄχι βιαστικὸ ἤ κουραστικό, θεμελιωμένο πάνω στὴν Πίστη τὼν Πατέρων καὶ φυσικὰ τῆς Ἐκκλησίας κι ὄχι πειραματικῷ τῷ τρόπῳ.

Μέσα στὰ σαραντατρία πυκνογραμμένα κεφάλαια ὁ σ. ἐξηγεῖ τὰ ὅσα λαμβάνουν χώρα στὴ Θ. Λειτουργία, ἀπό τὸ «Εὐλογημένη ἡ Βασιλέια...» ἴσαμε τὸ «Δ᾿ εὐχῶν...», ἀφήνοντας τὸν ἀναγνώστη του ν᾿ ἀκολουθήσει σ᾿ αὐτὴν τὴν πορεία τὸν ἴδιο τὸν Κύριο. «Τελικὰ συμπορευόμαστε, θὰ μᾶς πεῖ. Ξεκινοῦμε, ἔρχεται μᾶς βρίσκει, τὸν βρίσκουμε, τὸν χάνουμε, τὸν ψάχνουμε, παλεύουμε...» (σ10). Κι αὐτὴ ἡ πάλη ἔχει σημασία... Ὄχι ἡ ἀδράνεια, ἡ ραθυμία, ἡ βιασύνη, ἡ ἀπουσία ἀναζήτησης τοῦ νοήματος αὐτῶν ποὺ συντελοῦνται.

«Τὶ θὰ γινόταν ὀ κόσμος ἀκόμα χωρὶς αὐτὴ τὴν καθημερινὴ , πολλαπλὴ προσευχή;» θὰ μᾶς πεῖ παρακάτω, καθὼς ἀναφέρεται στὴν αἴτηση «Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου» (σ. 11). Κι ἔχει δίκιο, γιατὶ αὐτὴ ἡ Προσευχὴ εἶναι ἡ παραμυθία ἡ ἰκανὴ στοὺς καιρούς μας. Στοὺς καιρούς μας, μάλιστα, ποὺ εἶναι σκληροὶ καὶ καχεκτικοί, κι ἐπιμένουν στὴν ἄρνηση τῆς Παρουσίας Του. Φυσικὰ τὸ ἀντίδοτο σ᾿ αὐτὴ τὴν συμπεριφορὰ ὑπάρχει σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ ἐπαναλαμβάνουμε κάθε τόσο μέσα στὶς αἰτήσεις - ἰκεσίες ποὺ τοῦ προσκομίζουμε. Μὲ κορυφαῖο τὸ λόγο: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει ὁ σ. «ἡ ἐγκατάλειψη στὰ χέρια Του δὲν εἶναι δεῖγμα ἀδυναμίας ἀλλὰ πίστεως, δυνατῆς καὶ ρεαλιστικῆς. Ὅπως τὸ παιδὶ ἀφήνεται στὴν ἀγκαλία τοῦ πατέρα του» (σελ. 14).

Θὰ μποροῦσα νὰ παραθέσω κι ἄλλες σκέψεις τοῦ σ. ὡστόσο ἀφήνω τὸν ἀναγνώστη μου ν᾿ ἀνακαλύψει μὲ τὴ δέουσα προσοχὴ καὶ ἐμπιστοσύνη τὸν μκρὸν αὐτὸν παράδεισο, κάτω ἀπό τὶς εὐσκιόφυλλες λέξεις τοῦ ὁποίου καὶ θ᾿ ἀναπαυθεῖ νοιώθοντας τὴ δρόσο τοῦ Πνεύματος νὰ τὸν ἀναζωογονεῖ. Γιατὶ «ἡ θεία Λειτουργία ὡς μετάγγιση Ζωῆς αἰωνίου, γίνεται ἡ ζωὴ τῆς ζωῆς μας» (σελ. 68). Καὶ μήπως δὲν συμβαίνει αὐτό; Ἄς προσέξουμε τὴ βιοτὴ τῶν Ἁγίων μας κι ἐκεῖ θὰ τὸ διαπιστώσουμε. Κι ἄν θέλουμε τὸ οἰκειοποιούμεθα ἤ τὸ ἀπορρίπτουμε. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο προνόμιο ποὺ μᾶς δόθηκε. Ὅμως μᾶς συμφέρει ἡ ἀπόρριψη;

Εὐχαριστοῦμε τὸν πολυαγαπητό μας ἀδελφὸ γι᾿ αὐτὸ τὸ ἐντρύφημα ποὺ μᾶς παρέδωσε καὶ τοῦ εὐχόμαστε καλὴ κι εὐλογημένη συνέχει νὰ ἔχει.

παπα-Κων. Ν. Καλλιανός

Σκόπελος