Monday 30 November 2020

Τά κοινά βιώματα πού μέ συγκίνηση ἀνταμώνουν…

 
(Διαβάζοντας τ βιβλίο το Γ. Σανιδ, Δὲν χάθηκαν λα, κδ. ΚΥΜΑ, [Σκιάθος 2014] σσ. 292)
 

ξηγομαι π τν ρχή: Βασική μου πρόθεση, καθς γράφω ατς τς ράδες, εναι ν μοιραστ μ τν ναγνώστη μου τ κοιν βιώματα κα κοινος τος καημούς, πο ντάμωσα μέσα στ ξαίρετο ατ βιβλίο πο προανάφερα. Κι π τ θέση ατ θέλω θερμ ν εχαριστήσω τν καλό μου φίλο κι οκνο ρευνητ τς στορίας τς Σκιάθου, τν καπετν Γιάννη Θεοδ. Παρίση, πο μ τίμησε, στέλνοντάς μου κα τ βιβλίο ατ το κ. Γ. Σανιδ μαζ μ τ δικό του: Τ θαυμάσιο φωτογραφικ ρχεο μ τς νοσταλγικς κα φωτεινς Μνήμες τς προσφιλος μας Σκιάθου. 
 
Γι ν π τν λήθεια, μόλις νοιξα τ βιβλίο το κ. Σανιδ, κάτι τάραξε τν ψυχή μου, καθς εδα τν χαρακτηριστικ φωτογραφία το είμνηστου φίλου μου το Χρήστου Β. Χειμώνα: νς κορυφαίου λογίου κα θεράπευτου Σκιαθίτη, π κείνους δηλαδή, πο δν εδε τν πατρίδα του ς τεκμήριο «ξιοποιήσεως», λλ ς νσο τν λογίων, ς μι ελογημένη συνέχεια τν ν τος αἰῶνες διαπρεπν Σκιαθιτν λογίων, π το λογιωτάτου πιφανείου Δημητριάδη, το γιο του Διονυσίου το Γέροντος, τν δύο λέξανδρων κ.. κόμη. Κι επα τι μο νακάλεσε μνμες γαθς ατ φωτ. καθς θυμήθηκα τ Χρήστο στ γραφεο του, στ Γραφεο Τύπου, ν χει σιμ στν πάντα γεμάτη πέτρινη σάκκα του, κι λλες τσάντες νάυλον μ βιβλία, περιοδικά κ.. ντυπα. Κι καημός του πάντα   Σκιάθος… Κι εναι ξιος τιμς συγγραφέας το βιβλίου ατο, πο ναφέρει τι «στ σπουδαα κείμενά του νακαλύπτουμε τ τί πραγματικ σημαίνει Σκιάθος» (σελ. 191).
 
Φρον, λοιπόν, πς ατ τ βιβλίο τούτη τ γραμμ κολουθε. Τ γραμμ το μακαριστο Χρήστου, πο λάτρευε τ Σκιάθο κα τν στορική της μαρτυρία μέσα στ πέρασμα τν αώνων. Κα τ λέω ατό, γιατ  παρατηρ μέσα στς σελίδες του ν νακαλύπτουμε τ νοσταλγία το συγγραφέα. Νοσταλγία, χι μονάχα γι τ χρόνια τν παιδικν κα φηβικν του χρόνων, «στ θο τότε», (σελ. 110) λλ κα τς Σκιάθου νς λλου καιρο: «τς σπρόμαυρης ποχς» (σελ. 271) -πως λέμε σπρόμαυρη φωτογραφία-, στ τελειώματα τς ποίας ζησε πολλς παραδοσιακς πρακτικές, ετυχς κι διος. Γι’ ατ κα μέσα του διακρατε ν’ πέραντο μεταλλεο άπ Μνμες κα Γεγονότα ατοβιογραφικο χαρακτήρα. Γεγονότα, τ ποα κα στολίζουν ρχοντικ νεξίτηλες εκόνες π τ χτές. Εκόνες πο μς τς χαρίζει συγγραφέας, πλαισιωμένες πάντα μ πέροχες λεζάντες, πο δν εναι εκολο ν τς προσπεράσεις δίχως τ παραίτητο ρίγος πο φήνει η συγκίνηση, πάντα φορτωμένη μ δάκρυα, πο δν φαίνονται, μως ραντίζουν λάκερο τ εναι μ χαρμολυπικ ελογία.
 
Στέκομαι π.χ. στ σελ. 275 κα βλέπω τν παλι Σκιαθίτισσα γιαγι ν «λιάζει» τ σύκα πάνω στν καλαμωτά -λιάστρα τ λέγαμε στ χωριό μου- κα θυμμαι τ δικιά μου τ μανού, ν λιάζει τά σπρα κα μαρα σκα πάνω στν παλι τ λιάστρα στ χτήμα μας. Τ σκα, πού, φο τ «ζεμάτιζαν», τ βάζανε μετ στ «φτύνα» μ κλωνάρια βάγιας, στε ν μοσχοβολον. Κι ταν στ’ λήθεια, πρν βγονε ο γκοφρέτες κα τ γαριδάκια τ τσίπς, λατρεμένη τροφ τν παιδιν, τόσο στ Σχολεο, σο κα τ’ πογεύματα στ παιχνίδια τους.
 
Μέσα στς σελίδες το βιβλίου βρίσκω πίσης κι λλα κοιν στοιχεα, τ ποα κι νακαλον Μνμες κα συμπεριφορές. Βλ. π.χ.  τς σελ. 67-69, που γίνονται ναφορς στ θρησκευτικ συμπεριφορ τν Σκιαθιτν τ σελ. 129, που ξαναθυμόμαστε τ θιμα τς Πρωτομαγις, πο τόσο μοιάζουν μ κείνα το παλιο μου χωριο κα πολ χαριτωμένα τ ναφέρει λησμόνητος Μωραϊτίδης στ διήγημά του «Τ Βακούφικα» κ.ἄ. κόμη, τ ποα φρον τι πρέπει ν’ νακαλύψει κάθε ναγνώστης.
 
μως κεί πο στάθηκα μ μεγάλη συγκίνηση εναι τ δύο κεφάλαια «ταν πέστρεφε…» (σελ. 95-114), «ταν φευγε…»  (σελ. 117-123), που γίνεται λόγος γι τν πιστροφ πό τ ξενήτεμα κα τν κ νέου ναχώρησή το Πατέρα του. Κα στάθηκα δ, γιατ ξαναεδα τν αυτό μου στν παιδική λικία, ταν στ Λουτράκι ποδεχόμασταν ξεπροβοδούσαμε δικά μας πρόσωπα, πο ρχονταν φεύγανε π κα γι τν ξενητιά. Ελικρινά, κενες ο στιγμές, ο κορυφαες το βίου μας, μοιάζουν μ πίνακες ζωγραφικς, που τ χρώματα ναλάσσονται. Κι εναι ντως ερς ατς ο στιγμς γιατ τότε ψώνεται ψυχ κα τ εναι στν πέρτατη χαρ τ στενοχώρια... Κι πάρχουν στ βιβλίο ατ κι λλες κόμα εκόνες, πο χρήζουν προσοχς κα πεξεργασίας (βλ. σελ. 133 έξ. σελ. 177 ξ. κι ἄ.).
 
συγγραφέας τιτλοφορε τ βιβλίο του «Δν χάθηκαν λα». Κι ατ πο λέει τ ννοε κα τ προβάλλει μ ασιοδοξία κα φιλοτιμία. « τόπος μας μπορε ν λπίζει κόμα», σημειώνει παραθέτοντας μι σειρ π νέργειες κι σχολίες τν Σκιαθιτν, πο χουν τ ρίζα τους βαθει μέσα στος αἰῶνες (βλ. σελ. 239-240).
 
Πολ δ ρθ γραψε κα κυρία Σεραϊν Διονυσίου-Κορωνιο τι συγγραφέας «πιχειρε να ταξίδι πέρα π τ ρια το ρεαλισμο, στν κόσμο το συναισθήματος κα ναζητε τ φιλότιμο, τν εθύνη, τν γάπη, τ σεβασμό, τν εαισθησία κα τν λπίδα…» (βλ. πισθόφυλλο το βιβλίου) κα δν χει, νομίζω, δικο…
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός

Sunday 29 November 2020

Συνέντευξη του π. Αν. Σαλαπάτα στο Hellenic TV

Με πολλή μεγάλη χαρά αποδέχθηκα την ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση της Ελληνικής Τηλεόρασης Λονδίνου - Hellenic TV, και συγκεκριμένα της δημοσιογράφου Ελευθερίας Σοφρωνίου, για να δώσω συνέντευξη με θέμα την έκδοση του νέου μου βιβλίου «Κεκλεισμένων των θυρών»!
 

Μέρος της συνέντευξης αυτής βγήκε στον αέρα προχθές Παρασκευή, ενώ ολόκληρη θα μεταδοθεί σήμερα στο βράδυ διαδικτυακά, στην εκπομπή «Ομογένεια εδώ Λονδίνο», της Ελληνικής Τηλεόρασης Λονδίνου!


Στην εκπομπή αυτή, η οποία ετοιμάσθηκε μέσω της εφαρμογής Zoom, είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε το παραπάνω βιβλίο μου, που στην ουσία είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον «Ημερολόγιο καραντίνας λόγω κορωνοϊού»!


Γράφτηκε βέβαια στη διάρκεια της καραντίνας της Άνοιξης 2020 (από 23 Μαρτίου έως 5 Ιουλίου), αλλά οπωσδήποτε έχει αναφορά και στην τρέχουσα ανάλογη καραντίνα, διατηρώντας ένα υψηλό επίπεδο διαχρονικότητας και επικαιρότητας.

 

Το εν λόγω βιβλίο προλογίζει η Δρ. Κική Σονίδου, Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ιατρών Η.Β. Το εμπροσθόφυλλο επιμελήθηκε ο Ζωγράφος - Αγιογράφος Θεόδωρος Βογδάνος. Στο οπισθόφυλλο παρουσιάζεται σύντομη αλλά σημαντική μαρτυρία Έλληνα Ιατρού, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, κι ο οποίος εργάσθηκε στην εντατική, σε νοσοκομείο του Λονδίνου, κατά την περίοδο που περιγράφεται στο παρόν πόνημα. Το βιβλίο μπορεί κανείς να το προμηθευθεί πολύ εύκολα, από τα εξής διαδικτυακά βιβλιοπωλεία: ΑΚΑΚΙΑ και ΑΜΑΖΩΝ!

Saturday 28 November 2020

Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 30

 
H ημέρα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της το φως. Αυτό είναι σαφώς κυρίαρχο στοιχείο της ζωής, της προόδου, της ανόδου, της αλήθειας και φυσικά της Ποίησης! Στο χορό των φωτεινών ακτίνων γράφεται η ιστορία της ανθρωπότητας, εκεί ιστορείται η εικόνα του σύμπαντος κόσμου, ως κοσμήματος του Μεγάλου Δημιουργού!
 
Ο άξιος Ποιητής του Αναπλιού και εγκάρδιος φίλος Φάνης Λελεμψής, υποδέχεται φιλόξενα το φως που πλημυρίζει την εντάλαντη ψυχή του και τον πανοπλίζει με έμπνευση, με γνήσιο πνεύμα κίνησης προς τα εμπρός, με πρωτότυπη σκέψη και με εκπληκτική δημιουργικότητα. Το αποτέλεσμα της διακοινωνίας αυτής είναι η Ποίηση του φωτός, που γεμίζει τον εμπερίστατο κόσμο μας με μελωδικά κελαηδίσματα και εύοσμα πολύχρωμα λουλούδια!
 

Η ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΟΛΟΛΕΥΚΑ ΝΤΥΜΕΝΗ
 
Αηδονολαλιές
Σαν τα κρύα τα νερά.
Η Μέρα στα ολόλευκα ντυμένη
Βαδίζει
μέσα στη δόξα του φωτός.
Οι ανθισμένες αγγελικές
στις ξώπορτες
σαν τις Μητέρες.
Εμείς με τα σακκίδια στους ώμους
γεμάτα άστρα.
Ταξιδευτές
της κόκκινης χίμαιρας.
 
Φάνης Λελεμψής
Ναύπλιο, Νοέμβριος 2020