Wednesday 28 February 2018

Το τέλος του Γιώργου Σαραντάρη

Μέσα στην λασπωμένη από τις μικρότητες της καθημερινότητας ζωή του σημερινού Έλληνα πολίτη, η μνήμη του θανάτου ενός δικαίου, νέου στην ηλικία και ιδιοφυούς ποιητή και στοχαστή μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να ζήσουμε με μιαν ελπίδα, την ελπίδα «μιας άλλης χαράς». 25 Φεβρουαρίου 1941. Την ημέρα εκείνη έσβησε το καντήλι του  Γιώργου Σαραντάρη.


Ασθενικός, καχεκτικός και με αυξημένη μυωπία, ο Σαραντάρης πολέμησε στην πρώτη γραμμή του ελληνοϊταλικού μετώπου. Φυσικό ήταν να λυγίσει σωματικά, υπερασπιζόμενος την Πατρίδα. Ετοιμοθάνατο τον άφησαν στην τύχη του. Εκείνος ζούσε κιόλας την «άλλη χαρά». Εγκαταλελειμμένος από το στράτευμα γύρισε και πέθανε  σε μια ιδιωτική κλινική των Αθηνών... Η κηδεία του στην εκκλησία του Α΄ Νεκροταφείου, με παρόντες λίγους, συγγενείς και φίλους. Το φέρετρό του σκεπασμένο με την ελληνική σημαία. Η μόνη ηθική ανταμοιβή που έλαβε, για όσα προσέφερε στην Πατρίδα.

Η «Καθημερινή» ανακοίνωσε, στις 2 Μαρτίου 1941, με ένα σύντομο κείμενο στην πρώτη σελίδα, τον θάνατό του: «Μεταξύ των ηρωικώς πεσόντων εις τον αγώνα κατά της ιταλικής βαρβαρότητος καταλέγεται και ο νέος λόγιος Γεώργιος Σαραντάρης. Ο Γ. Σαραντάρης ήτο από τους αξιολόγους ποιητάς της νέας γενεάς, δημοσιεύσας τρεις ποιητικάς συλλογάς και δύο φιλοσοφικά δοκίμια. (Σημ. Στην πραγματικότητα ήσαν πέντε οι ποιητικές συλλογές του και τρία τα φιλοσοφικά του δοκίμια). Υπήρξε συνεργάτης της φιλολογικής σελίδος της “Καθημερινής”, δημοσιεύσας σημειώματα δι’ άλλους νέους λογοτέχνας, ως και στίχους του. Στρατιώτης εις το αλβανικόν μέτωπον, προσέφερε την ζωήν του υπέρ του αγωνιζομένου Έθνους. Λόγω των πολεμικών ημερών περιοριζόμεθα εις τας ολίγας αυτάς γραμμάς εις μνήμην του εκλιπόντος διανοουμένου».

Ο φίλος του ποιητή, ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, έγραψε στο βιβλίο του «Φήμη απόντων» (Εκδ. Καστανιώτη) για τον θάνατο του ποιητή και στοχαστή: «Ας μου επιτραπεί να βεβαιώσω πως είχε ο Σαραντάρης, τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, νικήσει τον φόβο του θανάτου... Ήταν γαλήνιος ενώπιον του θανάτου και ψιθύριζε προς τους νέους που τον είχαν επισκεφθεί παραινέσεις για εμμονή στον δρόμο της αρετής, υψωμένος ήδη ο ίδιος στην σφαίρα της αγιότητας».

Ο Ανδρέας Καραντώνης, κριτικός και συνεκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Νέα Γράμματα», σημειώνει αργότερα πως τα τελευταία  ποιήματα του Σαραντάρη αντανακλούσαν «μια πνευματική και ψυχική ευδαιμονία, είτε ως ένα τέρμα της πνευματικής του πορείας, είτε ως το θριαμβευτικό εξάγγελμα αυτής της “άλλης χαράς”, που την ένιωθε να ξημερώνει μέσα του, καθώς αγκάλιαζε ολοένα και πιο σφικτά τον Σταυρό του Κυρίου».

H μηδενιστική και ηδονιστική ιντελιγκέντσια απορρίπτει τον Σαραντάρη και τον αγνοεί. Όμως, όπως πάλι γράφει ο Καραντώνης, «για ένα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: ο γνήσιος πνευματικός άνθρωπος, μ’ ό,τι κι αν κάνει, όπου κι αν βρεθεί, ποτέ δεν κινδυνεύει να χαθεί. Και ο Γιώργος Σαραντάρης δε χάθηκε για την πνευματική Ελλάδα».

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Tuesday 27 February 2018

Περίαπτον εξ Αθηνών

Ο παρών ιστολόγος αισθάνεται ιδιαίτερη εύνοια και περιποίηση για το πολύτιμο δώρο που έλαβε από αγαπημένο πρόσωπο, από τη ζαφειρόπετρα Αθήνα μας.


Το δώρο αυτό, που είναι φυλαχτό, το περίφημο περίαπτον των αρχαίων Ελλήνων, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία με τα οποία επιδιώκεται άλλοτε η αποτροπή και πρόληψη κακού και άλλοτε η επίτευξη αγαθού και ευδαιμονίας.


Η ερμηνεία που το συνοδεύει έχει ως εξής: «Οι ασπρόμαυρες πέτρες λέγονται ίασπις, είναι ημιπολύτιμος λίθος, τα άλλα 2 ξύλινα είναι λιβάνια τορναρισμένα 5 φορές με φυσική επάλειψη από κερί μέλισσας. Το λιβάνι παρέχει προστασία κι ο ίασπις το ίδιο».


Όπως είναι ήδη ορατό, το εν λόγω φυλακτήριο έλαβε ήδη θέση σε κεντρικό σημείο της δικής μας σφαίρας, του προσωπικού μας κόσμου!

Monday 26 February 2018

Προσδοκίες...

( , Τς Μ. Σαρακοστς τ εχετήριο νόημα)


Κάθε χρόνο ατς τς μέρες κούγεται κατ κόρον  εχή: «Καλ Σαρακοστή», πως πίσης κροώμεθα π τ Μ.Μ.Ε., πς ο καταναλωτς προμηθεύτηκαν τ σαρακοστιαν δέσματα κ.ἄ. παρόμοια. Κα γι ν εμαστε ελικρινες, ατ εναι κι λήθεια: τι δηλαδή μ τν Καθαρ Δευτέρα χουμε ναρξη τς ερώτερης περιόδου το λεγομένου τησίου λειτουργικο κύκλου τς κκλησίας μας. Μ λίγα λόγια τς Μεγάλης Τεσσαρακοστς, τν ποία λοι θυμονται, λλ τ ρώτημα εναι: πς κα γιατ τ θυμονται. Κι ατ σφαλς πρέπει ν᾿ ρευνηθε.

δη  γινε   σύγχυση,  κι τσι λέξη πόκρεω, ποκριά, πο φορ τν τρίτη Κυριακ το Τριωδίου, ν μπερδευτε κα μ τν πόμενη Κυριακή, τς Τυρινς, τν ποία κα νομάζουν τελευταία ποκριά. Γιατί, σύμφωνα μ τ σα χουμε παραλάβει π τος πατέρες μας, τν Κυριακ τς πόκρεω, σταματμε τν βρώση το κρέατος κι ρχίζουμε π τ Δευτέρα τ λευκ λεγομένη νηστεία. Πο σημαίνει,  τι ρχίζει σταδιακ  τ μέγα θλημα τς γκρατείας,  τ ποο οσιαστικ πραγματοποιεται τ Μ. Σαρακοστή. π Καθαρ Δευτέρα δηλαδή, μέχρι κα τν Παρασκευ τς λεγομένης βδομάδος τν Βαων. Γι ν περιμένουμε μετ τ Μεγάλη βδομάδα κατ Πάσχα.

Καλ Σαρακοστή, λοιπόν, εχόμαστε τν Καθαρ Δευτέρα. Καί, μάλιστα, κοιτάζουμε τ δέσματα τς μέρας ατς ν εναι νηστίσιμα.

Δυστυχς μως. Γιατ μένουμε μονάχα στς πρόχειρες συνήθειες κα στς κόμα πι πρόχειρες, κα δίχως ν τς πιστεύουμε, εχές. τσι λέμε Καλ Σαρακοστή, μως δν τν τιμμε κα πι πολ περισσότερο, οτε κν τν τηρομε. Γιατ λος μας ζλος ξαντλεται τν πρώτη μέρα. Τν μέρα δηλαδή,  τς  Καθαρς Δευτέρας, πειδ π τν Τρίτη ξαναρχίζουμε τς διες μας συνήθειες. Τν διο τρόπο διατροφς κα ζως, πο εχαμε μέχρι τήν Κυριακ τς Τυρινς.  

Ατ τ ψευδές, λοιπόν, γεγονς πο ζομε -στω κα μι μέρα τ χρόνο- σως κάποτε ν πρέπει ν πάψει στω ν βελτιωθε. Γιατ τ ν ζομε μ ψευδαισθήσεις,  ατ εναι ,τι τ χειρότερο, τ ποο στ τέλος μς δηγε στν πόγνωση στν πόρωση. τσι, φο ποφασίζουμε ν κάνουμε τ ταξίδι μας μέσα στ πάντερπνο τοπίο τς Μ. Τεσσαρακοστς, τί μς πειράζει, ραγε, ν τ συνεχίσουμε; τσι, γι συνειδητοποιήσουμε πιτέλους γιατ λέμε κι εχόμαστε, «Καλ Σαρακοστή». Τί πιτέλους εναι ατ Σαρακοστή, γιατ παρουσιάζεται στ ζωή μας, ποις ο φέλειες πο μς προσφέρει. Κα στ κάτω-κάτω τς γραφς τσι χωρς λόγο τν παρουσιάζει κκλησία, ς τν ερώτερη περίοδο το λειτουργικο τους;

«ταν κάποιος ξεκινάει γι να ταξίδι -θ μς πε είμνηστος π. λέξανδρος Σμέμαν- θ πρέπει ν ξέρει πο πηγαίνει. Ατ συμβαίνει κα μ τ Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω π᾿ λα Μεγάλη Σαρακοστ εναι να πνευματικ ταξίδι πο προορισμός του εναι τ Πάσχα, «ορτ  ορτν». Εναι πρετοιμασία γι τν «πλήρωση το Πάσχα, πο εναι πραγματικ ποκάλυψη». Γι τ λόγο ατ θ πρέπει ν ρχίσουμε μ τν προσπάθεια ν καταλάβουμε ατ τ σχέση πο πάρχει νάμεσα στ Σαρακοστ κα τ Πάσχα... [γιατ] εναι παραίτητο ν ξηγήσουμε τι τ Πάσχα εναι κάτι πολ περισσότερο  π μι γιορτ, πολ πέρα π μι τήσια νάμνηση νς γεγονότος πο πέρασε. καθένας πο στω κα μι φορ ζησε ατ τ νύχτα «τ σωτήριο, τ φωταυγ κα λαμπροφόρο», πο γεύτηκε κείνη τ μοναδικ χαρά, τ ξέρει ατό».

να εναι βέβαιο, πς σοι εχονται τν Καθαρ Δευτέρα «Καλή Σαρακοστή» κα γεύονται τ νηστίσιμα δέσματα, στω κι ατ τ μέρα μονάχα, ο περισσότεροι π ατούς στω σχεδν λοι, τ Νύχτα το Πασχα εναι παρόντες στν τελετ τς ναστάσεως μ τν ναμμένη τους λαμπάδα στ χέρι κα τ φτερούγισμα τς λπίδας κα τς συγκίνησης στν ψυχή.  

Εναι, βέβαια,  λήθεια,  πς π π τν Καθαρ Δευτέρα σαμε τ βραδυ το Μ.  Σαββάτου τ χρονικ διάστημα πο φίσταται,  εναι ρκετ μεγάλο - κοντ δυ μνες. μως να πράγμα θ πρέπει ν προσεχτε δ, κα μάλιστα μ τ δέουσα  εροπρέπεια, γιατ πως διαπιστώνει κάθε μπειρος ποιμένας, κάποιο μυστικ νμα δένει αύτς  τς δύο μέρες. Κι ατ εναι προσδοκία:   προσδοκία τς ναστάσιμης χαρς κα ελογίας. Ατς τς χαρς πο δ μπορον ν καταλάβουν ο νθρωποι, στόσο τν ναζητον.

π. Κ.Ν. Καλλιανός