Friday 31 December 2010

Το παλιό Ελληνικό Σχολείο

Εμείς οι νεο-Έλληνες πάντα νοσταλγούμε. Συνηθίζουμε να λέμε ότι το παλαιότερο είναι καλύτερο. Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι. Όμως ψυχολογικά ο άνθρωπος νοσταλγεί πάντα εκείνο που δεν έχει. Πολλές φορές δε ωραιοποιεί παλαιότερες απλούστερες κοινωνικές δομείς, ίσως επειδή οι απαιτήσεις της εποχής εκείνης ήταν λιγότερες και μάλλον ευκολώτερες. Αξίζει πάντως να δούμε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, που απεικονίζουν τη μαθητική ζωή σε Σχολεία της Πατρίδας μας. Μου τις έστειλε από την Αθήνα η φίλη Καθηγήτρια Dott. Φωτεινή Μπαλή, την οποία ευχαριστώ από καρδιάς.

Ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του. Η σόμπα στη μέση της αίθουσας προσπαθεί να δώσει λίγη ζεστασιά στα μικρά παιδιά.

Στα θρανία κάθονταν όχι δυο-δυο, ούτε τρεις-τρεις, αλλά έξι και περισσότεροι. Το βλέμμα του δασκάλου ιδιαίτερα αυστηρό.

Τα παπούτσια ήταν βέβαια πολυτέλεια.

Βιβλία δεν είχαν όλα τα παιδιά. Ίσως ένα βιβλίο για δύο μαθητές.

Εδώ δεν υπάρχει καν αίθουσα. Το μάθημα γίνεται έξω... Τον πίνακα μπορούν να τον βλέπουν μόνο λίγοι.

Κάποτε και τα θρανία ήταν πολυτέλεια!

Στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης (1930), 60 περίπου παιδιά με μόνο μία δασκάλα!

Στο Ελληνικό Σχολείο Αρρένων Πύλου (1930) η τραγιάσκα ήταν υποχρεωτική.

Τότε που η πείνα θέριζε... Το Σχολείο προέβλεπε να προσφέρει συσσίτιο στους μαθητές του.

Για το τέλος της σχολικής χρονιάς ήταν καθιερωμένες οι γυμναστικές επιδείξεις.

Το 5ο Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Η ποδιά και ο γιακάς απαραίτητα στοιχεία της ενδυμασίας των μαθητριών.

Thursday 30 December 2010

Α.Θ.Π.: 6ος θρησκευτικός ηγέτης

Το αμερικάνικο ειδησιογραφικό ιστολόγιο The Huffington Post δημοσίευσε στις 27 Δεκεμβρίου 2010 ένα κατάλογο με τους 10 πιο σημαντικούς θρησκευτικούς ηγέτες του κόσμου για το 2010. Όπως δηλώνεται στην ιστοσελίδα οι υπεύθυνοι για τον τομέα των θρησκευτικών ειδήσεων παρακολούθησαν τους ηγέτες αυτού του καταλόγου σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και αναγνωρίζουν την μεγάλη τους επιρροή και προσφορά στην Αμερική και παγκοσμίως.

Στον εν λόγω κατάλογο την έκτη θέση κατέχει η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος -σύμφωνα με την ιστοσελίδα- ονομάσθηκε «Πράσινος Πατριάρχης» από τον τ. Αντιπρόεδρο των Η.Π.Α. Al Gore και «continues to bring international scientists and religious leaders together to call attention to environmental degradation and to argue convincingly why the environment is a religious issue».

Την πρώτη θέση, σύμφωνα με την άποψη της ιστοσελίδας, καταλαμβάνουν οι μουσουλμάνοι Daisy Khan και Feisal Rauf, την δεύτερη ο Πάπας της Ρώμης Βενέδικτος, την όγδοη ο Δαλάϊ Λάμα, ενώ την έβδομη θέση κυριολεκτικά χαρίζουν στον σύγχρονο πρωτεπιστάτη των αθέων παγκοσμίως Christopher Hitchens.

Και καταλήγει η ιστοσελίδα με την εξής ενδιαφέρουσα παρατήρηση και την ακόλουθη ευχή: «To those with great influence, comes great responsibility. We hope that all who hold influence within religion will exercise it with inspiration, moderation and concern for the common good».

Θα πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η είδηση αποτελεί άλλη μια σημαντική τιμή για τον Παναγιώτατο και τον σεπτό και μαρτυρικό Οικουμενικό Θρόνο.

Wednesday 29 December 2010

Η παύλα

Στην πλάκα του τάφου υπάρχουν χαραγμένες δύο ημερομηνίες: εκείνη της γέννησης και η άλλη της κοίμησης. Ανάμεσά τους συνήθως χαράσσεται μια παύλα.


Η εν λόγω παύλα είναι το θέμα αυτής της ταινίας μικρού μήκους, που μας υπενθυμίζει όχι το θάνατο αλλά τη ζωή....

Tuesday 28 December 2010

Συλλέγοντας φως...

...από τις «Καμένες Πεταλούδες» του π. Παναγιώτη Καποδίστρια

«Το φως βαθαίνει
χαρές ξαναγίνονται
πένθη και πουλιά».
Π. Καποδίστριας («Μετασολωμικά συμβάντα», ό.π., σ. 425)

ΓΝΩΣΤΟΣ και εκλεκτός Ζακυνθινός ποιητής και δοκιμιογράφος, ο Παναγιώτης Καποδίστριας, Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, σφραγίζει την 30χρονη γόνιμη και σταθερή πορεία του στον χώρο των νεοελληνικών γραμμάτων με την εξαίρετη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του υπό τον γενικό τίτλο «Καμένες Πεταλούδες. Ποιήματα 1979-2009». Πρόκειται για ένα εκφραστικό προσωπικό και πολυφωνικό – πολυσύνθετο πόνημα και δώρημα, απ’ όπου κάθε ικανός και ευαίσθητος δέκτης, αναγνώστης ή συνοδίτης, όπως και κάθε φίλος της ουσιαστικής και ηδύσημης Ποίησης, βγαίνει πλουσιότερος και καλύτερος ψυχοπνευματικά, χαίροντας για πολλά και ποικίλα και αποκομίζοντας περισσότερα και επωφελέστερα από τον αυθεντικό και ανθεκτικό «κόσμο» της σκέψης, της ενδοχώρας και του από τα πρώτα κιόλας βήματα ώριμου και αναγνωρίσιμου (αισθητικά, γλωσσικά, υφολογικά, θεματικά κλπ.) Λόγου του ποιητή, που το ίδιο άξια και παραγωγικά διακονεί, ως θεολόγος και κληρικός, τον χώρο της τοπικής και της άλλης σύγχρονης νεοελληνικής Εκκλησίας, με πολλές σημαντικές πολυθεματικές γι’ αυτήν γραφές ή εκδόσεις.

Ο άψογος και καλαίσθητος στη μορφή και πολυεπίπεδος και καλλιεπής στο περιεχόμενό του πολυσέλιδος τόμος (επί-γνωση, Σταμούλης Αντ. Εκδοτικός Οίκος, Θεσσαλονίκη 2010, σ. 459), χάρη στο επόμονο και επίπονο «παρών» του ζακυνθινού λογοτέχνη και συγγραφέα και χάρη στη θετική συμβολή όλων όσοι συνέβαλαν φιλοπνευματικά, υπεύθυνα, σεβαστικά και αγαπητικά σ’ αυτό το αξιέπαινο και άρτιο αποτέλεσμα (Αντ. Σταμούλης, εκδότης, Δημ. Γ. Μαγριπλής, επιμελητής της έκδοσης, και Αγγελική Κοκονάκη, εικαστικός), συγκροτεί μια ξεχωριστή τ ι μ ή και για τον ίδιο τον ποιητή, τον ήδη καταξιωμένο και βραβευμένο π. Π. Καποδίστρια, και για τη σημερινή (πολιτιστικά πολυδοκιμαζόμενη) ιδιαίτερη πατρίδα του, καθώς και για την όλη νεότερη Ποίησή μας, όπου πολλά αντιποιητικά, κοινότοπα και ασήμαντα ή ανούσια (του συρμού ή της ελαφρότητας…) συναντάμε, με τις όποιες φωτεινές εξαιρέσεις -όπως η ανά χείρας έκδοση- να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Έργο και μαρτυρία ζωής, η ποιητική αυτή συγκομιδή αποπνέει, εξελικτικά και ανοδικά, ουσία και ευρηματικότητα, ομορφιά και συγκίνηση, λυρισμό και στοχαστικότητα συνεχή, αυτογνωσία και ανθρωπογνωσία βαθιά, πλούτο έμπνευσης και γλώσσας ευφορία, εικονοπλαστική δύναμη και άλλα χαρακτηριστικά εκλεκτικότητας και ποιότητας, αναδείχνοντας τον δημιουργό της, δίκαια και συνολικά, σ’ έναν αληθινό και πιστό λειτουργό της Γνώσης και της Γραφής και σ’ έναν παραγωγό και «μέγα χορηγό» δωρημάτων ή χαρισμάτων ποικίλων και ελκυστικών, μέσα στο ευρύ μα και μοναχικό «κοινόβιο» της Ζωής και της Τέχνης. Εκεί, όπου το απλοϊκό, το εύκολο, το μέτριο, το ελλιπές ή το στείρο, το κίβδηλο, το εφήμερο κλπ. δεν πρέπει να κατέχουν θέση μεγαλύτερη από εκείνη που τους «αξίζει»- και στα μέτρα όσων θλιβερά και άγονα, κατά τη «φύση» τους, τα δέχονται ή τα ανέχονται και τα προτιμούν.

ΑΠΟ το πρώτο κιόλας -χρονολογικά- ποίημα (1979) ποίημα (δίχως το «σημάδι» ή το «στίγμα» του πρωτόλειου, που όμως και αυτό έχει τη δική του γραμματολογική, ιστορική κ.ά. σημασία) και ώς την πρόσφατη συγκεντρωτική κατάθεση άσβηστης «φλόγας» και Πνοής ποιητικής, ο π. Π. Καποδίστριας «κρατά αναμμένα / τα σώματα πορείας» (το δικό του και άλλων μέσα ή μαζί μ’ αυτό, όντας κι ο ίδιος, σαν ύπαρξη φιλάνθρωπη και πληθωρική, όχι ένας αλλά πολλοί) και μαστορικά και γενναιόδωρα «στήνει απόχη με τον Λόγο σου», για να συλλέξουν καλότυχα, όσοι θέλουν και μπορούν, και ν’ απολαύσουν ευφρόσυνα και ανακουφιστικά ή λυτρωτικά ό,τι φωτεινό και υψηλό, άριστο και δραστικό λιγοστεύει ή αφανίζει ανάγκες και πάθη ψυχικά – και οτιδήποτε παράγει ή τρέφει και συνθέτει την κρυφή ή την «πέριξ Ερημία», σύμφωνα κ’ εδώ με την αδρή τού ενδοσκόπου ποιητή και παρατηρητή «τοπιογραφία» ή σημειολογία.

Τι να πρωτοδιαλέξει και να τι να αναφέρει κάποιος, ενδεικτικά έστω, από τον ανθηρό ποιητικό Κήπο του π. Π. Καποδίστρια, από τον πλούτο της ποιητικής του «ταυτότητας» ή «κοσμογραφίας», από τα στιλπνά μα και απαιτητικά «φωτοειδή» φωνήματα ή μιλήματά του, από της «Χαρμολύπης του τις μυρωδιές», από τα έντονα αρώματα και τους «καημούς της Άνοιξής» του, από το τιμητικά, διδακτικά και ανεξίτηλα φιλοτεχνημένο «Εικονοστάσιο» των δικών του «αγίων», με κορυφαίους και ενεργούς συνομιλητές και συνοδίτες τούς Ρωμανό, Φώσκολο, Κάλβο, Σολωμό, Ελύτη, Ρίτσο κ.ά.; Ή από την πολύχρωμη και φιλόξενη «πινακοθήκη» του άλλων προσφιλών του μορφών και προσώπων, γνωστών ή όχι, ελασσόνων ή αξιομνημόνευτων, επώνυμων ή ανώνυμων, αφανών ή μη, χθεσινών ή τωρινών, απόντων ή παρόντων…; Όλων αυτών δηλ., που το διάβα τους ή το «είναι» τους σκιαγραφείται και αθανατίζεται αναστατικά ή παραστατικά, με πινελιές λεκτικά πολυσύνθετες και ιριδίζουσες, με εικόνες χρωματικές ή φωτοσκιασμένες, με αναφορές πολυεπίπεδες (εύληπτες ή υπαινικτικές, συμβολικές, μεταφορικές, ρεαλιστικές, ονειρικές κλπ.), με στοιχεία και αποτυπώματα λιγότερο ή περισσότερο αποκαλυπτικά, κρυπτικά κ.ο.κ. Κι όλ’ αυτά, προσεκτικά και χαρακτηριστικά, γερά και αρμονικά, έντεχνα και λειτουργικά ταιριασμένα ή επιλεγμένα για το πλάσιμο ή την «Κτίση» τού ποιητικού – ανθρωποκεντρικού σύμπαντος του π. Παναγιώτη Καποδίστρια.
ΑΥΤΑ, ή και άλλα πολλά, όπως και να τα δει, να τα κρίνει, να τα νιώσει και να τ’ αποτιμήσει κάποιος, είτε υποκειμενικά είτε αντικειμενικά, μεροληπτικά ή αμερόληπτα, καλοπροαίρετα ή επιφυλακτικά κλπ., δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει και να δεχτεί τη γνησιότητα και τη δυναμική του πηγαίου ταλέντου και του έμψυχου Λόγου του π. Π. Καποδίστρια, την αμείωτη –διαχρονικά και εξελικτικά- ποιότητα και τη λειτουργικότητα της γραφής του, την προσφορά πολύμορφου και πολυδιάστατου γνωστικού, αισθητικού κ.ά., καθαρά ποιητικού υλικού, χωρίς πεζολογίες, κενολογίες, βερμπαλισμούς ή ρητορισμούς, πειραματισμούς, περιττολογίες κ.ά.π. Το όλο ποιητικό υλικό του βιβλίου, από την πρώτη -ώριμη κιόλας- συλλογή («Δήθεν υαλογραφία», 1987) έως την τελευταία («Καμένες Πεταλούδες», 2009 – πρωτοεκδιδόμενη εδώ), πλασμένο από χάδι και πόνο (ή Ανάσα) ψυχής, με διάχυτο «Φως κεραμιδί / μαγιοκατάληκτο» κ.ά.π. «σημεία» και «κλειδιά» λυρικοστοχαστικά, είναι προορισμένο και να πείσει για την αξία του και να μείνει ζωντανό και γοητευτικό, ανέγγιχτο από τη φθορά ή τον φθόνο του Χρόνου. Έτσι, που να επιτρέπεται στον όποιο αδύναμο μα και υποψιασμένο για πολλά (για την καθορισμένη πορεία μας, τη «φύση» μας, το άφευκτο τέλος, το Πριν και το Μετά…) να κρατά –αποθησαυριστικά- και να ψιθυρίζει, σαν πολύτιμη καθοδηγητική Εντολή, κάτι από την προσωπική Βίβλο τού ποιητή, όπως π.χ. (ψήγμα ελάχιστο):

«- Σφιχτά στη φούχτα
κράτα ό,τι έχεις
κι αν καείς
νου να τηρείς
εόρτιο διάκοσμο
και μάτι απλό».

Κι ακόμη, μέσα στην πολλή του καιρού και του τόπου Λιγοσύνη, η πνευματική αυτή προσφορά του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, με καμιά σελίδα της να μη σε αφήνει αδιάφορο ή ασυγκίνητο, επιτρέπει να λέγονται και ν’ ακούγονται πολλά και ομόλογα φωτεινά «συμβάντα» και να διακηρύσσεται μια ακόμη Αλήθεια, σαν διδακτικό απόσταγμα σοφίας, λογισμού, εμπειρίας και φιλότητας ενδόψυχης:

«όταν βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι
το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο
ο κόσμος γίνεται πιο φωτεινός
διατίθεται δωρεάν
γιατ’ η ομορφιά είν’ εσωτερική υπόθεση…»

Αναμφίβολα, κι από τούτη τη συγκεντρωτική «δωρεά» του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, σαν από άλλη –του Λόγου- «υπόθεση ομορφιάς», βγαίνουμε ουσιαστικά και πολλαπλά κερδισμένοι, ξεπερνώντας ή ξορκίζοντας πολλά από τα δεινά, τα πικρά και τ’ ανάρμοστα του καιρού και του τόπου. Κι αυτή η προσφορά, πράγματι, νιώθουμε να συντελεί, μαγικά ή θαυμαστά, ώστε π.χ. «ο τόπος [ν’] ανοιξιάζει» και μέσα «στη χαλαλοή / [να] ερωτεύεσαι ήχους / τάφους [να] ειρωνεύεσαι», με το Κάλλος και το άδυτο Φως παντού να κυριαρχούν και να ευφραίνουν.

Όντας ακόμη στην πιο δημιουργική περίοδο της του πορείας και ακμής, ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει και στις επόμενες δεκαετίες την ποιητική και άλλη συγγραφική του πνευματικής παραγωγή, προσφέροντάς μας μελλοντικά και τον δεύτερο καλαίσθητο τόμο τού ποιητικού του corpus, πλουτίζοντας σταθερά με νέες συλλογές και τη δική του εργογραφία και τη ζακυνθινή (και όχι μόνο) Βιβλιογραφία. Ως τότε, κρατάμε ό,τι είναι δυνατό -ό,τι Ωραίο και Καλό- από αυτή τη συνολική (μέχρι σήμερα) και συλλεκτική φωτογονία του ποιητή των «Καμένων Πεταλούδων», ακούγοντάς τον ρητά και συνειδητά -σαν αυτόθελα και αναγεννητικά / μεταμορφωτικά φωτόπληκτος- να μας προτρέπει:

«Μην αντιμιλάς στο φως
άσ’ το να σε διαλύσει».

Βιβλιοπαρουσίαση του ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΕΡΡΑ [Περιοδικό ΠΑΡΟΔΟΣ 39-40 (Δεκέμβριος 2010) 4791-4794]
.

Monday 27 December 2010

Εγκαίνια της Μεγάλης Εκκλησίας

Σήμερα, στην εθνική και θρησκευτική μας Παράδοση, θυμόμαστε τα πρώτα Εγκαίνια της ονομαζομένης Μεγάλης Εκκλησίας, του Πατριαρχικού και Αυτοκρατορικού Ναού της του Θεού Σοφίας, στη Βασιλεύουσα Πόλη. Αυτά πραγματοποιήθηκαν στις 27 Δεκεμβρίου του 537 μ.Χ., επί Πατριάρχου Μηνά.

Υπενθυμίζουμε ότι αρχιτέκτονες του σπουδαίου αυτού Ναού ήταν ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος από τη Μίλητο. Οι εργασίες κράτησαν πέντε χρόνια και δέκα μήνες. Το κόστος υπολογίζεται σε 160 τόνους χρυσό.

Σύμφωνα με τον ιστορικό και χρονογράφο Θεοφάνη ο Ιουστινιανός, συνοδευόμενος από τη Θεοδώρα και τους Άρχοντες, και ακολουθούμενος από το λαό, μετέβη πεζός από το Ναό της Αγίας Αναστασίας στην Αγία Σοφία. Ο Πατριάρχης τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε μέσα στη Μεγάλη Εκκλησία από την κεντρική - αυτοκρατορική πύλη. Εκεί τον συνόδεψε μόνο η Θεοδώρα.

Γεμάτος από χαρά για την εκπλήρωση του ονείρου του, άφησε το χέρι του Πατριάρχη, έτρεξε μόνος του προς το κέντρο του Ναού, εκεί που ήταν ο άμβωνας, σήκωσε τα χέρια προς τον ουρανό και είπε την περίφημη εκείνη φράση: «Δόξα τω Θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών»!

Δέκα πέντε ημέρες γιόρταζε η Πόλη τα Εγκαίνια και λόγω της μεγάλης χαράς 130 τόνοι σταριού μοιράσθηκαν στους φτωχούς κατοίκους της.

Μετά την πτώση του τρούλου το 558, και αφού συμπληρώθηκαν οι επισκευές από τον Ισίδωρο τον Νεώτερο, πραγματοποιήθηκαν τα δεύτερα Εγκαίνια της Αγίας Σοφίας στις 24 Δεκεμβρίου του 563 επί Πατριάρχου Ευτυχίου. Τότε ο Ιουστινιανός ήταν 81 ετών. Αυτή η σημαντική επέτειος των δεύτερων Εγκαινίων έχει ενταχθεί και στο Εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και μνημονεύεται κάθε χρόνο την προ-Παραμονή των Χριστουγέννων.

Sunday 26 December 2010

Χριστούγεννα στο Άγιο Όρος

Χριστούγεννα στα σπήλαια και στα καλύβια της Αθωνικής Πολιτείας. Εκεί όπου ο χρόνος δείχνει να έχει σταματήσει πολλά χρόνια πίσω. Εκεί όπου όλα μοιάζουν διαφορετικά και μαγνητίζουν όσους βιώνουν αυτή την ανείπωτη εμπειρία. Η καρδιά σου γεμίζει ...και η ψυχή σου αγαλλιάζει. Το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου το αποδέχεσαι και το ζεις έτσι όπως πρέπει.

Το ρεπορτάζ έκανε ο γενικός διαχειριστής του agioritikovima.gr Γιώργος Θεοχάρης.

Saturday 25 December 2010

Καλά Χριστούγεννα

Μ’ αυτή την πρωτότυπη - κινέζικη εικόνα της Γέννησης του Λόγου του Θεού έρχομαι να ευχηθώ από μέσης καρδίας σε όλους τους αναγνώστες τούτης της ιστοσελίδας Χαρούμενα κι Ευλογημένα Χριστούγεννα, γεμάτα Χριστό!

Το Φως και η ζεστασιά που πηγάζουν από το Ιερό Σπήλαιο να μας συνοδεύουν πάντοτε στη ζωή μας! Όλα τα υπόλοιπα, για τα οποία ευχόμαστε με έμφαση αυτές τις ημέρες, θα έλθουν απλά και φυσιολογικά και θα προστεθούν στη ζωή μας, όταν εμείς θα μένουμε στο Φως!

Friday 24 December 2010

Υποδεχόμενοι τον μικρό Ιησού

Μας δίνεται για άλλη μια φορά η ωραία και ψυχωφέλιμη ευκαιρία, να καλωσορίσουμε σε λίγες ώρες στην πολύπαθη οικουμένη μας, τον Κύριο του σύμπαντος κόσμου και Σωτήρα των ψυχών ημών, Ιησού Χριστό. Ο Κύριός μας θα γεννηθεί και πάλι ταπεινά μέσα σε μια παγωμένη σπηλιά, που χρησιμοποιούνταν ως σταύλος. Οι πρώτοι που θα σπεύσουν να τον υποδεχθούν θα είναι μερικοί απλοί ποιμένες που θα βόσκουν τα πρόβατά τους εκεί κοντά.

Ο Κύριός μας έρχεται απλά, ήρεμα και ταπεινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ζητωκραυγές, με μόνη ένδειξη της θεότητάς του τη συνοδεία των Αγίων Αγγέλων, που θα ψάλλουν με γλυκειά και ουράνια φωνή: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

«Επί γης ειρήνη», είναι ένα μήνυμα που ακούσθηκε πολλές φορές πάνω στον πονεμένο πλανήτη μας, ιδιαίτερα δε στην μαρτυρική Πατρίδα μας, τη μαστιζόμενη από οικονομικά και άλλα προβλήματα Ελλάδα, και την εσταυρωμένη και ημικατεχόμενη Κύπρο. Είναι ένα μήνυμα που έμεινε, δυστυχώς, μέχρι σήμερα γράμμα κενό, με δική μας οπωσδήποτε υπαιτιότητα, και μόνο στον Θεό ελπίζουμε πια για την επαλήθευσή του.

Και πάλι αυτές τις ημέρες τίθεται σε όλους μας με έμφαση το εναγώνιο ερώτημα, «Πώς πραγματικά θα υποδεχθούμε τον μικρό Ιησού;». «Τί είδους προετοιμασία θα πρέπει να κάνουμε για να είμαστε απολύτως έτοιμοι για τον ερχομό Του;».

Η Αγία Εκκλησία μας μέσα από την ευλογημένη και Ιερή Παράδοσή της έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις σε όλα τα σχετικά ερωτήματα. Έτσι, έχει θεσπίσει και προτείνει στα τίμια και πιστά μέλη της να προετοιμασθούν με νηστεία και προσευχή, με εξομολόγηση των όποιων αμαρτημάτων μας και τακτικό εκκλησιασμό. Όλα αυτά δεν είναι τυπικά αλλά απολύτως ουσιαστικά στοιχεία της πνευματικής ζωής του Ορθοδόξου χριστιανού, κατοχυρωμένα στη δυο-χιλιόχρονη Πατερική και Αγιο-πνευματική Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Υπάρχουν όμως κι άλλα στοιχεία, που είναι ανάγκη να μην παραλείψουμε να καλλιεργήσουμε. Είναι η αγάπη προς τον Ερχόμενο, τον γλυκύτατο μικρό Ιησού, που θα πρέπει να προεκτείνεται και προς όλους τους συνανθρώπους μας, εάν επιθυμούμε να είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι άνθρωποι και χριστιανοί. Ο σεβασμός, επίσης, και η πίστη προς τον Κύριο της δόξης, είναι στοιχεία άκρως σημαντικά και ουσιαστικά. Ας μην ξεχνούμε πως η μεγαλύτερη αμαρτία, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, είναι η απιστία, η άρνηση δηλαδή της πίστης και υπακοής στο πρόσωπο και στο θέλημα του Ιησού.

Η ειρήνη που προκηρύσσουν οι Άγιοι Άγγελοι, που συνοδεύουν τον Κύριο κατά την ενανθρώπισή Του, είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο της ζωής μας. Αξίζει δε να σημειωθεί πως δεν είναι μόνο εξωτερικό στοιχείο, αλλά αποτελεί κυρίως εσωτερικό χαρακτηριστικό της ευλογημένης και χριστιανικής ψυχής, της ψυχής που είναι δοσμένη και αφιερωμένη στον Θεό. Εσωτερική ειρήνη, λοιπόν, και καταλλαγή, είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν κυρίως τους ισορροπημένους ψυχικά και πνευματικά ανθρώπους, εκείνους που είναι πραγματικά έτοιμοι να δεχθούν τον μικρό Ιησού, ο οποίος σε λίγο θα είναι κοντά μας.

Η ψυχή όλων μας λαχταρά σήμερα και πάντοτε τον ερχομό του Κυρίου μας. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά, όσον κι αν κάποτε δείχνουμε πως το ξεχνούμε, ότι είναι μόνο Εκείνος, ο μικρός και εύθραυστος Ιησούς, που θα δώσει και πάλι, με την εκούσια ενσάρκωσή Του, ουσιαστικό και πρωτίστως πνευματικό νόημα στη στεγνή και πονηρεμένη σύγχρονη βιοτή μας.

«Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22, 20).

Πρωτοπρ. Α.Δ.Σ.

Thursday 23 December 2010

«Χριστουγεννιάτικη θλίψη»

Ένα νέο βιβλίο κυκλοφόρησε αυτές τις γιορτινές ημέρες, από τις Εκδόσεις "Αρμός". Ένα βιβλίο του εξαίρετου κληρικού και ψυχοθεραπευτή π. Σταύρου Κοφινά, με τον τίτλο "Χριστουγεννιάτικη θλίψη", που δεν έρχετε απλά να προστεθεί στην χριστουγεννιάτικη βιβλιογραφία, αλλά έρχεται κυριολεκτικά να την εμπλουτίσει, να λειτουργήσει ως ένας μικρός και ευαίσθητος φάρος που θα δείξει τον δρόμο προς τη Φάτνη, προς την άρση της αγωνίας και της μοναξιάς και προς την ψυχική αποδοχή του γεγονότος της αυτοπροσφοράς του Λόγου, ο οποίος -Ερχόμενος στον κόσμο αυτές τις Άγιες Ημέρες- ανοίγει τη δυνατότητα της επανασύνδεσής μας με τον Ουρανό.

Αλλά «παρόλο που οι πύλες της Νέας Ιερουσαλήμ έχουν ανοίξει για μας, ένα μεγάλο μέρος απ’ τον εαυτό μας βρίσκεται ακόμα αιχμάλωτο στην ταλαιπωρία και στη σύγχυση» (σελ. 25). Έτσι, κάθε τέτοια εποχή, πολλοί συνάνθρωποί μας είναι θλιμένοι, βιώνουν μια αφόρητη κατάσταση άγχους και απογοήτευσης, και αισθάνονται ξεχασμένοι από τους άλλους. Όσα περισσότερα φώτα έχουμε αυτή την χριστουγεννιάτικη εποχή γύρω μας, τόσο μεγαλύτερο σκοτάδι πλημμυρίζει την ψυχή μας. Ετούτο το μικρό βιβλίο, των 65 μόλις σελίδων, έρχεται να μελετήσει αυτή την παράδοξη πραγματικότητα και επιχειρεί να την ερμηνεύσει με αγιογραφικά, θεολογικά, αλλά και επιστημονικά κριτήρια.

Τελικά, όντως υπάρχει διέξοδος. Δεν χρειάζεται να μένει κανείς στην αμφιβολία, στην αγωνία και στη μοναξιά του, αφού «με τη Γέννηση του Χριστού οι δυνάμεις του Θεού διαπερνούν όλο το ανθρώπινο γένος και ο κόσμος συνάπτεται με τις άυλες ουσίες. Από την εισροή αυτής της νέας δύναμης, ο άνθρωπος απελευθερώνεται από την αιχμαλωσία του και ο κόσμος ανανεώνεται» (σσ. 37-38).

Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα, της ψυχικής δύναμης και της υπέρβασης της φτώχειας και των παθών, μας επισημαίνει τελικά τούτη η μικρή αλλά μεγάλη μελέτη, που ανοίγει ένα νέο δρόμο ερμηνείας και προσέγγισης στο «ξένο και παράδοξο μυστήριο» της Γέννησης του «αχωρήτου» μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Τελικά, είναι εξόχως σημαντικό πως «το φως που λάμπει από το σκοτεινό σπήλαιο δε σβήνει σαν τα φώτα με τα οποία στολίζουμε το σπίτι μας. Αυτός που θα δεχθεί αυτό το φως δεν μπορεί να μείνει απαθής και αδιάφορος για τη ζωή» (σσ. 58-59). Όντως!

Wednesday 22 December 2010

Χριστουγεννιάτικες κάρτες [B]

Άπειρες κάρτες με χριστουγεννιάτικες ευχές λαμβάνουμε τις τελευταίες ημέρες. Συναγωνίζονται τις νυφάδες του χιονιού, που πέφτουν ασταμάτητα, και μας γεμίζουν αμφότερες με χαρά και χαμόγελο.

Η πρώτη της σημερινής ανάρτησης μας εστάλη από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας κ.κ. Γρηγόριο.

Η δεύτερη είναι από τον φίλο γλύπτη κ. Νικόλαο Κοτζιαμάνη. Η κάρτα αυτή απεικονίζει τον καλλιτέχνη δίπλα από τον Ανδριάντα του Γρηγορίου Αυξεντίου, που ο ίδιος έφτιαξε, και τοποθέτησε στο Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών.

Η τρίτη μας εστάλη από τον Οργανισμό «Churches Together in England».

Η τέταρτη μας ήλθε από τη Δυτική Ουαλία, από τον φίλο Αγγλικανό Ιερέα και Πανεπιστημιακό Καθηγητή Jeffrey Gainer.

Tuesday 21 December 2010

Ημερολόγιο 2011

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κυκλοφόρησε πρόσφατα δύο νέα Ημερολόγια για το επί θύραις Νέο Έτος 2011. Σήμερα θα παρουσιάσουμε από το ιστολόγιό μας το μικρό ή τσέπης.

Το Ημερολόγιο αυτό, μεγέθους 13cm x 9cm, με 112 σελίδες παρουσιάζει, με τα απαραίτητα στοιχεία, όλες τις Κοινότητες - Ενορίες και τις Ιερές Μονές που βρίσκονται στη Μεγ. Βρετανία και Ιρλανδία. Είναι ένας καθαρός καθρέπτης του σπουδαίου έργου που επιτελεί η Ι.Α.Θ.Μ.Β. στις δύο αυτές χώρες (Ην. Βασίλειο και Δημ. της Ιρλανδίας) της δικαιοδοσίας της, ως Επαρχία του σεπτού Οικουμενικού θρόνου.

Ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μ.Β. κ. Γρηγόριος αναφέρει περιληπτικά στον Πρόλογό του τα σπουδαιότερα έργα που συντελέσθηκαν κατά το απερχόμενο έτος μέσα στο πλαίσιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Μεταξύ άλλων μιλάει και για το μεγαλύτερο έργο της θεοφιλούς Ομογένειάς μας, αυτό της εκ θεμελίων ανέγερσης του νέου Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος Harrow ΒΔ Λονδίνου, γράφοντας χαρακτηριστικά:

«Συνεχίζεται η ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Harrow και προσδοκούμεν ότι σύντομα θα γίνουν τα θυρανοίξια και τα Εγκαίνιά του, γι’ αυτό εκφράζω θερμές ευχαριστίες προς τους Άρχοντες της τοπικής Κοινότητος, οι οποίοι εσήκωσαν το βάρος και τον καύσωνα της ευθύνης για την ανοικοδόμηση του Ναού και την εξασφάλιση των χρημάτων για την αποπεράτωσή του. Ιδιαιτέρως ευχαριστούμε όλους εκείνους, επωνύμους και ανωνύμους, οι οποίοι συνέβαλαν οικονομικά για την ανοικοδόμηση και τον ιεροστολισμό του Ναού».

Monday 20 December 2010

+ Ζακλίν ντε Ρομιγί


Η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του College de France, έφυγε από τη ζωή χθες σε ηλικία 97 ετών, όπως έγινε γνωστό από τον εκδότη της Μπερνάρ ντε Φαλουά.


Η Ζακλίν ντε Ρομιγί, γνωστή για τις μελέτες της στο χώρο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, η οποία ενσάρκωνε μια ουμανιστική αντίληψη του πολιτισμού, έγραψε σε διάστημα άνω των 60 ετών, πολλά έργα. Το 1988 έγινε η δεύτερη εκλεγμένη γυναίκα μέλος της γαλλικής Ακαδημίας, μετά την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών έλαβε την ελληνική υπηκοότητα το 1995 και ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του ελληνισμού το 2000.

«Είναι μια μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας. Ήταν μια γυναίκα που αφιέρωσε όλη τη ζωή της στην ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό γιατί θεωρούσε ότι ήταν μια εκπαίδευση στην κατανόηση της ελευθερίας του ατόμου, στην προσήλωση στη δημοκρατία», δήλωσε η Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβια γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας.

«Υπέφερε πολύ εδώ και μερικές δεκάδες χρόνια από το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας και αυτό τής προκαλούσε τεράστιο πόνο», πρόσθεσε η ντ΄Ανκός, η οποία πιστεύει ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για την Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη χώρα μας».

Πηγή: Le Monde

Sunday 19 December 2010

Χριστ. Εγκύκλιος Α.Θ.Π.

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ
ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ
καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Μέσα εἰς τὴν ἀνὰ τὸν κόσμον ἐπικρατοῦσαν τελευταίως σκοτεινὴν ἀτμόσφαιραν τῆς σοβούσης ποικίλης κρίσεως, οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς, ἠθικῆς καί, κυρίως, πνευματικῆς, ἡ ὁποία πολὺν θυμόν, πολλὴν πικρίαν, πολλὴν σύγχυσιν, πολλὴν ἀγωνίαν, πολὺ ἄγχος, πολλὴν ἀπογοήτευσιν καὶ πολὺν φόβον διὰ τὴν αὔριον προξενεῖ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, γλυκεῖα ἀκούεται ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας:

«Δεῦτε, πιστοί, ἐπαρθῶμεν ἐνθέως καὶ κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκὴν ἄνωθεν ἐν Βηθλεὲμ πρὸς ἡμᾶς ἐμφανῶς...»
(Ἰδιόμελον ΣΤ΄ Ὥρας Χριστουγέννων)

Πίστις ἀκλόνητος τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν παρακολουθεῖ ἀφ’ ὑψηλοῦ καὶ ἀδιαφόρως τὴν πορείαν τοῦ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσίν Του ὑπὸ τοῦ ἰδίου, αὐτοπροσώπως, πλασθέντος ἀνθρώπου. Τούτου ἕνεκα καὶ ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου Του ἦτο ἀπ’ ἀρχῆς ἡ «εὐδοκία» Του, τὸ πρώτιστον θέλημά Του, ἡ «προαιώνιος βουλή» Του. Νὰ ἀναλάβῃ ὁ Ἴδιος, ἐξ ὑπερβολῆς ἀγάπης, τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ποὺ ἔπλασε, καὶ νὰ τὴν καταστήσῃ «θείας φύσεως κοινωνόν» (Β΄ Πέτρ. 1: 4). Καὶ τοῦτο, πρὸ τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, πρὸ καὶ αὐτῆς τῆς πλάσεώς των! Μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν Πρωτοπλάστων, ἡ «προαιώνιος βουλὴ» τῆς Σαρκώσεως περιέλαβε τὸν Σταυρόν, τὸ Ἄχραντον Πάθος, τὸν Ζωοποιὸν Θάνατον, τὴν εἰς Ἅιδου Κάθοδον, τὴν Τριήμερον Ἔγερσιν, ὥστε ἡ παρείσακτος ἁμαρτία, ποὺ ἐδηλητηρίασε τὰ πάντα, καὶ ὁ λαθρεπιβάτης τῆς ζωῆς θάνατος νὰ τεθοῦν τελείως καὶ ὁριστικῶς ἐκποδών, καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπολαύσῃ ἀκεραίαν τὴν Πατρικὴν κληρονομίαν τῆς αἰωνιότητος.

Ἀλλ’ ἡ θεϊκὴ συγκατάβασις τῶν Χριστουγέννων δὲν περιορίζεται μόνον εἰς τὰ τῆς αἰωνιότητος. Ἀφορᾷ καὶ εἰς τὰ τῆς ἐπὶ γῆς πορείας ἡμῶν. Ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ εὐαγγελισθῇ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν καὶ νὰ μᾶς εἰσαγάγῃ εἰς αὐτήν, ἀλλ’ ἦλθεν ἐπίσης εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν. Ἐχόρτασε θαυματουργικῶς κατ’ ἐπανάληψιν τὰ πλήθη τῶν ἀκροατῶν τοῦ λόγου Του, ἐκαθάρισε λεπρούς, ἐστερέωσε παραλύτους, ἐχάρισε τὸ φῶς εἰς τυφλούς, τὴν ἀκοὴν εἰς κωφοὺς καὶ τὴν ὁμιλίαν εἰς ἀλάλους, ἀπήλλαξε δαιμονισμένους ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, ἀνέστησε νεκρούς, ὑπεστήριξε τὸ δίκαιον τῶν ἀδικουμένων καὶ λησμονημένων, ἐστηλίτευσε τὸν ἀθέμιτον πλουτισμόν, τὴν πρὸς τοὺς πτωχοὺς ἀσπλαγχνίαν, τὴν ὑποκρισίαν καὶ τὴν «ὕβριν» εἰς τὰς ἀνθρωπίνας σχέσεις, ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπόδειγμα ἐθελουσίου κενωτικῆς χάριν τῶν ἄλλων θυσίας! Ἴσως ἡ διάστασις αὕτη τοῦ μηνύματος τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως πρέπει νὰ προσεχθῇ περισσότερον κατὰ τὰ σημερινὰ Χριστούγεννα. Πολλοὶ συνάνθρωποι καὶ συγχριστιανοὶ δοκιμάζουν φοβερὸν πειρασμὸν ἐκ τῆς σοβούσης κρίσεως. Εἶναι ἀναρίθμητοι αἱ στρατιαὶ τῶν ἀνέργων, τῶν νεοπτώχων, τῶν ἀστέγων, τῶν νέων μὲ τὰ «ψαλιδισμένα ὄνειρα». Ἀλλά, Βηθλεὲμ ἑρμηνεύεται «Οἶκος Ἄρτου»! Χρεωστοῦμεν, λοιπόν, οἱ πιστοὶ εἰς πάντας τοὺς ἐμπεριστάτους ἀδελφοὺς ὄχι μόνον τὸν «Ἐπιούσιον Ἄρτον», δηλαδὴ τὸν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εὑρίσκεται ἐσπαργανωμένος εἰς τὴν πενιχρὰν φάτνην τῆς Βηθλεέμ, ἀλλὰ καὶ τὸν καθημερινὸν ἐπιτραπέζιον ἄρτον τῆς ἐπιβιώσεως, καὶ ὅλα τὰ «ἐπιτήδεια τοῦ σώματος» (Ἰακ. 2: 16). Εἶναι ἡ ὥρα τῆς πρακτικῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Εὐαγγελίου, ἐν ὑψηλῷ αἰσθήματι εὐθύνης! Ἡ ὥρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀκούεται ἐντονώτερος καὶ ἀπαιτητικώτερος ὁ ἀποστολικὸς λόγος: «Δεῖξον μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» (Ἰακ. 2: 18)! Ὁ καιρός, δηλ. ἡ εὐκαιρία, νὰ «ἐπαρθῶμεν ἐνθέως» εἰς τὸ ὕψος τῆς οἰκειούσης ἡμᾶς μὲ τὸν Θεὸν βασιλικῆς ἀρετῆς τῆς Ἀγάπης.

Ταῦτα ἀπὸ τῆς ἁγίας καὶ μαρτυρικῆς καθέδρας τῆς Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ Πενήτων εὐαγγελιζόμενοι πρὸς τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον τέκνα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπικαλούμεθα ἐπὶ πάντας τὴν θεϊκὴν συγκατάβασιν, τὸ ἄπειρον ἔλεος, τὴν εἰρήνην καὶ τὴν χάριν τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσαντος Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, Ὧι ἡ δόξα, τὸ κράτος, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις, σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Φανάριον, Χριστούγεννα ,βι’
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Saturday 18 December 2010

ΕΚΤΑΚΤΟ!!! ΧΙΟΝΙΑ!!!

Καταπληκτική χιονόπτωση σήμερα.

Πυκνές νιφάδες χιονιού καλοστρώθηκαν σήμερα στην αυλή μας και...

...άσπρισαν τη μίζερη βιοτή μας!

Χαρά μεγάλη σε μικρά και μεγάλα παιδιά!

Άλλος έκανε γιόγκα στο χιόνι!

Άλλος άπλωσε τη μπουγάδα του!

Αυτό κι αν είναι σουρεαλισμός!

Όταν μπορέσω θα βγω σε αναζήτηση χιονανθρώπων.

Μέχρι τότε απολαύστε τις σημερινές φωτεινές Λονδρέζικες εικόνες μας!

Πάντως οι προβλέψεις φέτος ομιλούν για "White Christmas"! Μακάρι!

...το Δεκέμβρη παραμύθι

Η όμορφη αυτή ελληνικότατη παροιμία μας λέει: «Το τραγούδι με τον τρύγο, το Δεκέμβρη παραμύθι».

Και είναι οπωσδήποτε ελληνικότατη αυτή η παροιμία γιατί αναφέρεται σε στοιχεία του ιδιαίτερου πολιτισμού του λαού μας, όπως το «τραγούδι», ο «τρύγος» και βέβαια το «παραμύθι».

Το καλοκαίρι, σε πολλά μέρη της αγαπημένης Πατρίδας, έχουμε τρύγο. Ο κόσμος βγαίνει έξω, πηγαίνει στα αμπέλια από ενωρίς το πρωΐ και εργάζεται στον τρύγο μέχρι περίπου το μεσημέρι - όσο αντέξει βέβαια, γιατί ο ήλιος είναι ιδιαίτερα καυτός. Η εξοχή, η φύση, τα φρούτα, η παρέα, ο ήλιος, όλα δημιουργούν μεγάλη χαρά και ευφροσύνη στους εργαζόμενους στον τρύγο. Έτσι, λοιπόν, αυθόρμητα αρχίζουν το τραγούδι.

Το Δεκέμβρη όμως οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια, παλαιότερα κάθονταν κοντά στο τζάκι, σήμερα μάλλον μπροστά στην τηλεόραση. Όπως και νάχει όμως αυτή η αναγκαστική εσωστρέφεια φέρνει κοντύτερα μικρούς και μεγάλους, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια. Κι οι μεγαλύτεροι, μέσα από την εμπειρία και τη σοφία τους έχουν πάντα πολλά κι ενδιαφέροντα να διηγηθούν στους νεώτερους. Πολλές φορές διηγούνται και ωραία παραμύθια. Στην Ελληνική Παράδοση διασώζονται πολλά παραμύθια, από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις ημέρες μας.

Η κάθε εποχή, λοιπόν, έχει πραγματικά τις χάρες και τις χαρές της! Ας την απολαύσουμε όπως της αξίζει!

Friday 17 December 2010

Αγγλικά Σχολικά Κάλαντα

Χθες βράδυ ήμουν καλεσμένος σε μια ωραία Σχολική Εορτή, η οποία πραγματοποιήθηκε σε έναν τοπικό Αγγλικανικό Ναό.

Ήταν η Χριστουγεννιάτικη Σχολική Εορτή, την οποία είχε ετοιμάσει το Δημοτικό Σχολείο της Αγγλικανικής Ενορίας.

Όπως είναι γνωστό οι Αγγλικανοί και οι Ρ/Καθολικοί στην Αγγλία έχουν στην ιδιοκτησία και υπό την πνευματική τους κηδεμονία πολλά Σχολεία, διαφόρων βαθμίδων.

Αυτή την εποχή τα Ομολογιακά αυτά Σχολεία έχουν την τιμητική τους, γιατί μπορούν με τις Χριστουγεννιάτικες Εορτές να δείξουν στους γονείς, κηδεμόνες και διάφορους προσκεκλημένους, το σπουδαίο έργο που επιτελούν.


Σύμφωνα με τις αυστηρές εντολές του Αγγλικού Υπουργείου Παιδείας δεν επιτρέπεται να δείχνουμε παιδιά σχολικής ηλικίας στο διαδίκτυο, ούτε φωτογραφίες, ούτε βίντεο. Έτσι θα περιορισθούμε σε μερικές παραστάσεις από το Ναό και σ’ ένα βίντεο, που ακούμε μόνο τις θαυμάσιες παιδικές φωνές, να ψάλλουν ένα από τα πιο γνωστά Αγγλικά Κάλαντα, το «Away in a manger».

Thursday 16 December 2010

«londinoupolis» - Νέο ιστολόγιο

Ένα νέο «συγγενικό» ιστολόγιο βρίσκεται από προχθές στην οικουμενική μπλογκόσφαιρα. Παραμονή της Εορτής του Αγίου Ελευθερίου ελευθερώθηκε η έμπνευση ενός νέου ανθρώπου και ποιήθηκε το ιστολόγιο με τον ευφάνταστο τίτλο: «londinoupolis». Διαχειριστής του ο πρωτότοκος Δημήτρης. Οπωσδήποτε του αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και εγκαρδιότατες ευχές για καλή επιτυχία, με πολλές αναρτήσεις και μεγάλη επισκεψιμότητα.

Στην πρώτη ανάρτηση, με τίτλο «First post», έδωσε το στίγμα του. Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και σίγουρα αντανακλά την πολυσύνθετη προσωπικότητα του διαχειριστή - συγγραφέα. Συγκεκριμένα γράφει:

This is my first post... Although I do not yet know how this blog will evolve I hope who ever reads it will enjoy the topics and arguments I post here...

Since I am a Greek who lives in London I gave my blog a name which would be given to London if it was invented by Greeks in the ancient era... I only hope no one gets offended by this initiative.

I will post different topics concerning not only England and Greece but various of my interests...

So with this introduction I commence my voyage, a journey towards an Ithaca of knowledge...!

Το «Ημερολόγιο Αποδημίας» συστήνει ανεπιφύλακτα το νέο αυτό ιστολόγιο στους δικούς του αναγνώστες και φίλους και ευελπιστεί σύντομα να παραχθούν απ’ αυτό εύγευστοι πνευματικοί καρποί.

Wednesday 15 December 2010

Υγιεινή διατροφή

Καιρό είχαμε να αναρτήσουμε φαγητά και φρούτα. Έτσι είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα στα διάφορα άλλα (ίσως πιο πνευματικά) θέματα και να θυμηθούμε -έστω για λίγο- και την χοϊκή μας διάσταση, αφού και η Κυριακή προσευχή έχει ειδική αναφορά στον «άρτον ημών των επιούσιον».

Λίγο η νηστεία των Χριστουγέννων, λίγο οι επιταγές της σύγχρονης υγιεινής διατροφής, να που πάλι τρώμε απλά και παραδοσιακά.

Όχι βέβαια ότι δεν απολαμβάνουμε όλα αυτά τα όμορφα και φυσικά φαγητά. Κοπιάστε!

Tuesday 14 December 2010

Χριστουγεννιάτικες κάρτες [Α]

Αυτή την ωραία προ-χριστουγεννιάτικη εποχή συνηθίζεται στην Αγγλία, ως γνωστόν, να ανταλλάσουν οι άνθρωποι (όχι μόνο χριστιανοί) κάρτες, προσφέροντας με ευγενικό τρόπο τις ευχές τους για την μεγάλη αυτή εορτή της του Χριστού Γεννήσεως.

Βέβαια υπάρχει όλη αυτή η γνωστή επιχειρηματολογία των τελευταίων χρόνων, ότι οι κάρτες έχουν πλέον χάσει τον καθαρά χριστιανικό - χριστουγεννιάτικο χαρακτήρα τους και οι ευχές τους, είτε οι τυπωμένες, είτε εκείνες που γράφονται από τους ανθρώπους, είναι «άχρωμες» και «άοσμες» θρησκευτικά.

Όλα αυτά είναι οπωσδήποτε σωστά και αληθινά. Παραμένουν όμως οι κάρτες να λειτουργούν ως ένας σημαντικός τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων και βέβαια μια δυνατότητα ανταλλαγής ευχών, με την ευκαιρία των Αγίων Ημερών του Δωδεκαημέρου.

Σήμερα σκέφτηκα να παρουσιάσω εδώ μόνο τρεις από τις πολλές κάρτες που έχω λάβει ήδη. Τις επόμενες ημέρες θα επανέλθω με περισσότερες. Η πρώτη είναι από το Δήμαρχο του Harrow Cllr. Asad Omar (o oποίος είναι μουσουλμάνος), η δεύτερη είναι από τον Ομότ. Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Κύπρου Κώστα Χατζηστεφάνου (η κάρτα αυτή απεικονίζει την Παναγία Γαλακτοτροφούσα, από εικόνα του 16ου αι., που βρισκόταν στον Ι.Ν. Αγ. Ζώνης Αμμοχώστου και τώρα εκτίθεται στο Βυζαντινό Μουσείο του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ στη Λευκωσία) και η τρίτη είναι από φίλους από το Κάρδιφ της Ουαλίας (σ’ αυτήν απεικονίζεται ο ιστορικός Ι.Ν. Αγ. Νικολάου του Κάρδιφ και εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού που βρίσκεται στο εν λόγω Ναό).