«Χριστουγεννιάτικη θλίψη»

Ένα νέο βιβλίο κυκλοφόρησε αυτές τις γιορτινές ημέρες, από τις Εκδόσεις "Αρμός". Ένα βιβλίο του εξαίρετου κληρικού και ψυχοθεραπευτή π. Σταύρου Κοφινά, με τον τίτλο "Χριστουγεννιάτικη θλίψη", που δεν έρχετε απλά να προστεθεί στην χριστουγεννιάτικη βιβλιογραφία, αλλά έρχεται κυριολεκτικά να την εμπλουτίσει, να λειτουργήσει ως ένας μικρός και ευαίσθητος φάρος που θα δείξει τον δρόμο προς τη Φάτνη, προς την άρση της αγωνίας και της μοναξιάς και προς την ψυχική αποδοχή του γεγονότος της αυτοπροσφοράς του Λόγου, ο οποίος -Ερχόμενος στον κόσμο αυτές τις Άγιες Ημέρες- ανοίγει τη δυνατότητα της επανασύνδεσής μας με τον Ουρανό.

Αλλά «παρόλο που οι πύλες της Νέας Ιερουσαλήμ έχουν ανοίξει για μας, ένα μεγάλο μέρος απ’ τον εαυτό μας βρίσκεται ακόμα αιχμάλωτο στην ταλαιπωρία και στη σύγχυση» (σελ. 25). Έτσι, κάθε τέτοια εποχή, πολλοί συνάνθρωποί μας είναι θλιμένοι, βιώνουν μια αφόρητη κατάσταση άγχους και απογοήτευσης, και αισθάνονται ξεχασμένοι από τους άλλους. Όσα περισσότερα φώτα έχουμε αυτή την χριστουγεννιάτικη εποχή γύρω μας, τόσο μεγαλύτερο σκοτάδι πλημμυρίζει την ψυχή μας. Ετούτο το μικρό βιβλίο, των 65 μόλις σελίδων, έρχεται να μελετήσει αυτή την παράδοξη πραγματικότητα και επιχειρεί να την ερμηνεύσει με αγιογραφικά, θεολογικά, αλλά και επιστημονικά κριτήρια.

Τελικά, όντως υπάρχει διέξοδος. Δεν χρειάζεται να μένει κανείς στην αμφιβολία, στην αγωνία και στη μοναξιά του, αφού «με τη Γέννηση του Χριστού οι δυνάμεις του Θεού διαπερνούν όλο το ανθρώπινο γένος και ο κόσμος συνάπτεται με τις άυλες ουσίες. Από την εισροή αυτής της νέας δύναμης, ο άνθρωπος απελευθερώνεται από την αιχμαλωσία του και ο κόσμος ανανεώνεται» (σσ. 37-38).

Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα, της ψυχικής δύναμης και της υπέρβασης της φτώχειας και των παθών, μας επισημαίνει τελικά τούτη η μικρή αλλά μεγάλη μελέτη, που ανοίγει ένα νέο δρόμο ερμηνείας και προσέγγισης στο «ξένο και παράδοξο μυστήριο» της Γέννησης του «αχωρήτου» μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Τελικά, είναι εξόχως σημαντικό πως «το φως που λάμπει από το σκοτεινό σπήλαιο δε σβήνει σαν τα φώτα με τα οποία στολίζουμε το σπίτι μας. Αυτός που θα δεχθεί αυτό το φως δεν μπορεί να μείνει απαθής και αδιάφορος για τη ζωή» (σσ. 58-59). Όντως!