Monday 29 November 2021

Ἄρωμα Χριστουγέννων

 
περιμένοντας τν μνα Δεκέμβριο
 

χι, δν εναι σχατος το χρόνου μνας Δεκέμβριος πο μς καμε τ χάρη κα μς πισκέφτηκε κι φέτος. Εναι πι τρυφερς μνας λου το χρόνου, γιατ μς προετοιμάζει γι τν στοργικ κα μεγάλη Γιορτ τν Χριστουγέννων κα πολ περισσότερο μς ξαναγυρίζει στ χρόνια κενα πο εωδιάζουν θωότητα κα μετρη συγκίνηση: Τ χρόνια τς παιδικς λικίας, τότε πο μετρούσαμε τς μέρες γι ν φτάσει καιρς πο θ κλείσουν τ Σχολεα κα θ χαιρόμαστε τς διακοπς το Δωδεκαημέρου.
 
στόσο Δεκέμβριος μ τ Νικολοβάρβαρα, τς λλες γιορτς τν γίων φωτίζει κα τν προεόρτιο δρόμο μας κα μς γαληνεύει τν ψυχ μ τν εκόνα πραότητος π.χ. το γίου τν θαλασσν Νικολάου, τν φιλότιμη μορφ το γίου Σπυρίδωνος, ποος «γγέλους σχε συλλειτουργοντας» τον, Προφήτης Δανιλ μ τος γίους Προπάτορες πο μς γνέφουν ν προσεγγίσουμε «ν πίστει τ Μυστήριον» τν το Χριστο Γεννν κα ν προευτρεπίσουμε τν Χριστουγέννων τς εσόδους.
 
Δεκέμβριος, λοιπόν... Μ τος φωταγωγημένους δρόμους, τ σπίτια, τ καταστήματα. Φτα ποικίλα κα λκυστικά. Πο στολίζουν Χριστουγεννιάτικα δέντρα, προσόψεις σπιτιν, πλατεες, δρόμους. στόσο, τ ζητούμενο δν εναι ατό, γιατ πως λέει κι ποιητς «Ο βιτρίνες δν νασταίνουν τν παράδεισό μου» (Π.Β. Πάσχος). Κα τν Παράδεισο, ν μς νδιαφέρει, θ χρειαστε ν τν ναζητήσουμε σ μι σπηλιά. «Δετε λάβωμεν τ το Παραδείσου νδον σπηλαίου» μς συμβουλεύει κκλησία, πως πίσης μς προτρέπει κι λλο να πργμα: Ν ναζητήσουμε μέσα στ πολλ κα ποικιλόχρωμα φτα «τ φς τ τς Γνώσεως». Κι λοι ξέρουμε ποι εναι ατ τ φς, λιγοστο, λάχιστοι μως τ ναζητομε... Γιατί, τάχα;
 
π. Κων. Ν. Καλλιανός

Wednesday 24 November 2021

Νικηφόρος Θεοτόκης

 
Ζηλωτής Παιδείας και Ορθοδοξίας
 

Ο Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800), Αρχιεπίσκοπος της Ρωσικής τότε Επαρχίας Σλαβινίου και Χερσώνος και μετά Αρχιεπίσκοπος Αστραχανίου και Σταυρουπόλεως, εγένετο, όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Σάθας, «ένας εκ των πολυμαθεστέρων και φιλοπόνων συγγραφέων του ΙΗ΄ αιώνος και ήταν πρόμαχος της Ορθοδοξίας και ζηλωτής της Παιδείας ένθερμος» (Κων. Σάθα «Νεοελληνική Φιλολογία - Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων (1453-1821)», Εν Αθήναις, εκ της Τυπογραφίας Ανδρ. Κορομηλά, 1868, σελ. 583).  
 
Η βιογραφία και το  έργο του Αρχιεπισκόπου Νικηφόρου Θεοτόκη είναι αποστομωτική απάντηση στους ιδεολόγους του «Νεοελληνικού Διαφωτισμού». Οι Έλληνες τον 18ο αιώνα δεν ήσαν οι πρωτόγονοι ιθαγενείς, που ήρθαν οι αποικιοκράτες να τους εκπολιτίσουν. Ήσαν στη νοοτροπία «παίδες», όπως γράφει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο». Πάντοτε τους αρέσει να μαζεύουν γνώσεις από άλλους πολιτισμούς, να τις αφομοιώνουν  και να τις προσαρμόζουν στον δικό τους πολιτισμό.
 
Ο Νικηφόρος Θεοτόκης ήταν σπουδαίος θεολόγος και ποιμένας, αλλά και εξαίρετος θετικός επιστήμονας. Ιδιαίτερη επίδοση είχε στα ανώτερα μαθηματικά. Ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ στην «Απολογία» του γράφει χαρακτηριστικά: «Είς μόνος κυρίως ήτον πεφυκώς προς την αναπλήρωσιν μιας τοσαύτης χρείας του ταλαιπώρου Γένους (Σημ. γρ. Περί γνώσεως των ανωτέρων μαθηματικών), ο περίβλεπτος Θεοτόκης. Πλήρης, σαφής, απέριττος, και πνέων αεί ζήλον ακραιφνή υπέρ της ωφελείας του κοινού, μόνος έμελλε να προικίση τα ημέτερα σχολεία μετά πάντων των αναγκαίων αυτοίς είτε των μαθηματικών, είτε και των λοιπών φυσικών» (Ιωσήπου του Μοισιόδακος «Απολογία», Μέρος Πρώτον, Εν τη Βιέννη της Αυστρίας, 1780, Ανατύπωση, εκδόσεις «Ερμής», 1976, σελ.  43).  
 
Τα «Μαθηματικά» του Θεοτόκη τυπώθηκαν στη Μόσχα το 1798 - 1799, λίγο πριν από το θάνατο του. Η έλλειψη στους Έλληνες βιβλίου Μαθηματικών, που να περιέχει την Ανωτέρα Άλγεβρα και τον Απειροστικό Λογισμό ήταν εμφανής. Γι’ αυτό και έγινε ανάρπαστο το βιβλίο του Θεοτόκη. Π.χ. σε επιστολή του προς τους Ζωσιμάδες, στις 15/5/1802, ο Αρχιεπίσκοπος Ελασσώνος Δομένικος Ιωαννίκιος, παραπονείται ότι δεν έφτασε το βιβλίο των Μαθηματικών του Θεοτόκη στη Σχολή της Τσαριτσάνης. Το 1803 ο Κούμας ζητάει από τον κληρικό και λόγιο Ιωνά Σπαρμιώτη να του στείλει αντίτυπα των Μαθηματικών του Θεοτόκη, αλλά αυτός του απαντά ότι «τα Θεοτόκεια εξέλιπον διανεμηθέντα» και του αποστέλλει «το Μπαλάνιον Μαθηματικόν». Τέλος σώζονται επιστολές του ιερομάρτυρος και δασκάλου του Γένους Μητροπολίτη Φιλαδελφείας και μετά Αδριανουπόλεως Δωροθέου Πρωΐου προς τον Βενιαμίν τον Λέσβιο, που τον ενημερώνει ότι «49 αντίτυπα των Μαθηματικών του Θεοτόκη εστάλησαν στη Σχολή Κουρουτσεσμέ της Κωνσταντινούπολης, από τα οποία 8 πήγαν στις Κυδωνίες» (Μιχάλη Λάμπρου «Τα μη στοιχειώδη μαθηματικά κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας - Η περίπτωση του Νικηφόρου Θεοτόκη», από τον τόμο «Οι μαθηματικές επιστήμες στην Τουρκοκρατία», Εκδ. Ελλ. Ετ. Ιστορίας των Επιστημών και της Τεχνολογίας και του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών, Αθήνα, 1990, σελ. 16-17).  
 
Περίφημο έργο του Θεοτόκη είναι η Φυσική του. Κυκλοφόρησε το 1767 στη Λειψία και δεν είναι δυνατόν να μελετηθεί χωρίς βαθειά γνώση των σύγχρονων, για την εποχή εκείνη και αρκετά προχωρημένων, Μαθηματικών. Ο χαρακτηρισμός της Φυσικής αυτής του Θεοτόκη ως «εφαρμοσμένης Μαθηματικής» από τον Κούμα, είναι επιτυχής (Κων. Κούμα «Ιστορία των Ανθρωπίνων πράξεων», Βιέννη, 1832, τόμος ΙΒ΄, σελ. 564). Σημειώνεται ότι στο βιβλίο του «Στοιχεία Φυσικής» ο Θεοτόκης αναφέρει και ορισμένα ιατρικά θέματα, στις υποσημειώσεις των οποίων καταχωρίζει και κείμενα των αρχαίων Ελλήνων κλασσικών ιατρών (Βλ. σχ. Άρθρο Δρος Δημητρίου Καραμπερόπουλου «Η ιατρική σκέψη μέσα από τα βιβλία Φυσικής της προεπαναστατικής περιόδου» εις Τόμο του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών «Οι επιστήμες στον Ελληνικό χώρο», Έκδ. «Τροχαλία», Αθήνα, 1997, σελ. 226). 
 
Ο Έλληνας διακεκριμένος πολυεπιστήμονας Νικηφόρος Θεοτόκης, γνώστης των πιο προχωρημένων γνώσεων και επιστημών της εποχής του, πολέμησε τις προλήψεις και δεισιδαιμονίες, δείχνοντας ότι η Εκκλησία είναι εναντίον τους. Δίδαξε το προφητικό, ότι «αυτά που σήμερα είναι δύσληπτα και ακατανόητα, αύριο μπορούν με το πείραμα και την έρευνα να καταστούν εύληπτα» (Γιάννη Καρά «Οι θετικές επιστήμες στον ελληνικό χώρο - 15ος έως 19ος αιώνας», Εκδ. «Δαίδαλος», Ι. Ζαχαρόπουλου, Αθήνα, 1991, σελ. 98-99).
 
Όμως ήταν και εξαίρετος θεολόγος και ποιμένας. Ένα από τα σπουδαιότερα ποιμαντικά έργα του Θεοτόκη είναι το «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», ήτοι «Ερμηνεία ... εις τα κατά πάσαν Κυριακήν εν ταις αγίαις των Ορθοδόξων Χριστιανών Εκκλησίαις αναγιγνωσκόμενα Ευαγγέλια». Τυπώθηκε στη Μόσχα το 1796. Έκτοτε έχει κατ’ επανάληψη ανατυπωθεί. Σημαντικό σύγγραμμά του είναι και η «Απόκρισις ορθοδόξου τινός περί της των Κατολικών δυναστείας και περί του τίνες οι Σχίσται, οι Σχισματικοί και οι Εσχισμένοι, και περί της βαρβαρικώς λεγομένης Ουνίας και Ουνίτων» (Εν Χάλλη, 1775). Ανατυπώθηκε το 1851 στην Κέρκυρα και το 1853 στην Αθήνα.
 
Στο «Κυριακοδρόμιο» παροτρύνει ο Θεοτόκης τον κάθε αναγνώστη του να φροντίζει πρώτα την ψυχή του: «Μη παρερχέσθω ημέρα χωρίς μελέτης των περί της μελλούσης ζωής, χωρίς φροντίδος περί της ψυχής σου, χωρίς μνήμης του δημιουργού και πλάστου σου» (Νικηφόρου Θεοτόκη Αρχιεπισκόπου Αστραχανίου και Σταυρουπόλεως «Κυριακοδρόμιον», εκ του τυπογραφείου Α.Ν. Καστριώτου, 6η Έκδοση, εν Αθήναις, 1885, σελ. 111). 
 
Ο Νικηφόρος Θεοτόκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1736 και είχε μέντορα και πνευματικό του αδελφό τον άλλο μεγάλο δάσκαλο του Γένους Ευγένιο Βούλγαρη (1716-1806), ο οποίος παραιτήθηκε υπέρ του στην Αρχιεπισκοπή Σλαβινίου και Χερσώνος. Διδάχθηκε τα εγκύκλια μαθήματα στην Κέρκυρα από τον ιερομόναχο διδάσκαλο Ιερεμία Καββαδία. Νεότατος πήγε στην Ιταλία και σπούδασε στα πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Πάντοβα φιλοσοφία, ιατρική, φυσική και ανώτερα μαθηματικά. Το 1772 αρνήθηκε την εκλογή του ως μητροπολίτη Φιλαδελφείας στη Βενετία, επειδή οι ενετικές αρχές ήθελαν να υπάγεται στον Πάπα και όχι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
 
Για τον χαρακτήρα του Θεοτόκη ο Σάθας γράφει: «Η αθόρυβος σπουδή και μελέτη υπήρξαν πάντοτε εις τον Θεοτόκη προσφιλέστεραι των πολυκρότων τιμών και αξιωμάτων. Όπως ως απλούς λόγιος δεν έπαυε μοχθών υπέρ του φωτισμού του έθνους, έτσι και ως αρχιερεύς δεν έπαυσε ποτέ ορθοτομών τον λόγον του Θεού. Μετά παρέλευσιν χρόνου τινός παραιτηθείς του αρχιεπισκοπικού θρόνου μετέβη εις Μόσχαν, όπου έζησε μονάζων και συγγράφων μέχρι του εις το έτος 1800 επελθόντος θανάτου αυτού» (Κων. Σάθα, ο.π. «Νεοελληνική Φιλολογία», σελ. 583). Η Μαρία Τερδήμου στην διδακτορική της διατριβή τονίζει ότι «οι πρώτοι εκφραστές - μεταφορείς της δυτικής παιδείας και επιστήμης στους Έλληνες ήσαν εν μέρει ο Ευγένιος Βούλγαρης και κυρίως ο Νικηφόρος Θεοτόκης» (Μαρίας Ε. Τερδήμου «Τα μαθηματικά στην ελληνική σκέψη κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας», Εκδ. Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, Αθήναι, 2006, σελ. 41).  Οι δύο αυτοί σπουδαίοι κληρικοί και μεγάλοι δάσκαλοι ποιά σχέση θα μπορούσαν να είχαν με τον «διαφωτισμό» των Ντιντερό και Ροβεσπιέρου;...
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Monday 22 November 2021

Ἐπίμμετρο Ποιητικό

 
, ποκαλύπτοντας μι ελογημένη συνέχεια: Τς ποιητικς δημιουργίας
 

Μεσ’ π τ σπηλι το στήθους
σ νοιώθω ναρριχώμενη
ποιητικ μορφ κα ψάχνεις
να λευκ χαρτ ν’ πλώσεις
τν παρξή σου, λιόλουστη[1]
 
Μ ερ συγκίνηση, κατάνυξη κα χι χωρς τ άπαραίτητο παλευλαβς συναισθηματικ  φορτο,  συνάχθηκαν ατ τ «εοσμα νθη» π τν θαλερ πάντα κπο το ποιητ Π.Β.Π. Εναι μι νθοδέσμη περίεργη, λλ πολ σεμνή, λιτή, στολισμένη μ περίσεια φιλοκαλίας κα μπιστοσύνης σ’ κενον πο τ παραδίδει. Τ παραδίδει φρεσκοκομμένα μ τς διαμαντιένες νεροσταλίδες ν τ στολίζουν κόμα. Κ’ λήθεια,  ποις δν τ ποθέτει, τι πάνω τους εναι σταγμένα κα τ γκάρδια δάκρυα ψυχς προσευχομένης. κείνης το ποιητ. πως τότε, πο μικρ παιδι μς στέλνανε ο μανάδες μας πρω - πρω στν κκλησία, γι ν προσκομίσουμε τ θα μας νθη, πο κόβανε πό τις γλάστρες κα τ κηπάκια ο δικοί μας κα ν τ πμε στς «στολίστρες» ν καλλωπίσουν μ σεμνότητα κα νόθευτη πίστη τν πιτάφιο. τσι,  Μ. Παρασκευή, ρθου βαθέως ατ χαρμολυπικ λιτανεία γίνονταν μι πάντιμη σφραγίδα,  πο κτυπώνεται νεξίτηλα στν ψυχή κα μένει, σν μυστικ δέησις, σν μι διότυπη προσευχή, φο λα τ φύλλα τν λουλουδιν κείνων κρατοσαν ταπειν κα βαθει μέσα μας κέσιους λόγους, τν δικν μας νθρώπων. Δεήσεις, πο  ναδύονταν π τ βαθύτατα γγατα τς ψυχς, πο ταν τόσο «πεφορτισμένη» π τς γνοιες το βίου κα στάλαζε σ’ ατ τ εοσμα νθη προσφορ τς πίστεως κα προσευχς τους, τς πλέον ερώτερες  δεήσεις τους.
 
Κάτι τέτοια, λοιπόν, μαζεύει –χρόνους πολλος κα μέσα στο «βίου τν θάλασσαν» -πολλάκις, ντως, κλωνιζόμενος- μ τν διακινδύνευση τς στυγνς καθημερινότητας ν τν προσεγγίζει, λλ κα ν τν πειλε, Ποιητς Π.Β.Π.  Κι έκενος σ ατν «το βίου τν θαλασσαν» ταξιδεύοντας παναλαμβάνει τ γιογραφικ  λόγιο «Κύρε, σσον μς άπολύμεθα» (Μτθ. 8, 25). τείνοντας χερα βοηθείας κα πιστευόμενος πάντα τ Χάρη κα Παρουσία Του. Κι ατν τν μπιστοσύνη, λοιπόν, τ μετουσιώνει σ στίχους. Σ στίχους πο μοιάζουν μ τροπάρια κα συνοδεύουν πλήρως ατ πο δ κα χρόνια διδάχτηκε σιμ στος γίους ποιητς κα μνογράφους, Τ δοχεα το γίου Πνεύματος, τ ποα κάθε μέρα -γιορτ καθημερινή- μς ραίνουν μ θεα ρήματα, θεόπνευστα καί κυρίως, «πρς καταρτισμόν μας» (φ. 4, 12) κείνους πο μεταποιοσαν στν ποιητική του δημιουργία σ εκατάνυκτο  προσευχή:  «πρς τν Κύριον κα Δέσποτα τς ζως μας» κα χι μόνο, γιατ μή ξεχνμε πς πάρχουν κι ο φίλοι το Νυμφίου, ο γιοι.
 
«πορ κα ξσταμαι, τ ποισω θλιος, ταν τλος φθσ, τ τς ζως μου λοιπν, πο μοι δρμος καιρος; πο τ ξιματα; πο πλοτος, πο τρυφ; πο δξα πρσκαιρος; πο τς φσεως, τ καιντατον νθος; λλ δερο, πρ το τλους ψυχ μου, τ Θεοτκ προσπσωμεν» (Θεοτοκίον το σπερινο τς 11ης ‘Οκτωβρίου).
 
Παραδειγματικ μνημόνευσα ατ τ κατανυκτικ Θεοτοκίο -γιατ σφαλς πλοτος τς ρθοδόξου μνογραφίας εναι νεξάντλητος- γι ν δέσω τ παραπάνω μ κάποιους στίχους, παρόμοιους, το Π.Β.Π. Κα τοτο γίνεται χι γι ν φανε πήρεια πο δέχτηκε ποιητς π τν υμνογράφο, λλ ν διατρανωθε γιοπνευματικ ραντισμένη  βιωματικ τους συγγένεια.
 
Μεσ᾿ π πληγές
Σν καλογέρι, πρώτη νύχτα στερα
π᾿ τ κουρά μου, δν μ παίρνει πνος.
Χάνω τ λόγια στ παρθενικό μου κομποσκοίνι
κα δν μπορ τς μαρτίες ν μετρήσω.
ναξιος το ορανο μ κα τς γς, πώς ν ψώσω
τ μάτια μου κα ν᾿ ντικρύσω τ Σταυρό σου;
Τ δάκρυα τς πόρνης κα τ μύρα πο ν τά ’βρω,
τς τύψεις πο κλωθογυρνε σάν τ φίδια
στ βάθη μου ν σβήσω  κα τ θεα  πόδια Σου.
σταυρωμένε, ν φιλήσω. Μ μο ρνιέσαι
Τ σπλαχνικ ματιά Σου -στω κα μέσα
π’ τς πληγς κα τος καινούριους πόνους.
Φώτισε λίγο τν μαρτωλή μου νύχτα
Καί, μ τς ποιες στραπές Σου, γκάλιασέ με.
 
Π.Β.Π. εναι λήθεια τι χει γράψει πολλ δοκίμια περ ποιήσεως κα προσευχς. π τν περίφημο κόμα «ρωτα ρθοδοξίας» σαμε σήμερα, πολλ εναι τ κείμενα κενα πο συγγενεύουν απόλυτα με ποιήματά του, λς κα εναι περίληψη το κάθε δοκιμίου πο μφανίζεται (βλ. « προσευχ στ Νεοελληνικ ποίηση», «Θεομητορικ προσόμοιο»,  «Κατάνυξη»  κ.).
 
Πεποικιλμένη
 
π τ χώρα τν νεκρν κα τν μαρτωλν,
νέρχεται μωμη Παρθένος σήμερα στ Χώρα
τν ζωντανν. Δν ντεξε λλο μακρυ ν μένει
π τ θεον κάλλος κα τν ραιότητα το Τέκνου Της.
ξω π᾿ τος δαίμονες, λοι, γ κα οράνια χαίρονται
Βλέποντας τν Μετανάταση τς Θεοτόκου, τν παράδοξη,
πως κα τότε, στν άπρόσμενή Της γέννηση. Κι ντ ξόδια
σματα, ο γγελοι λαφροπετον μ κύμβαλα όρτια
κρατώντας στ φτερά τους τ Μητέρα το Θεο.
Κ’ ο λυπημένοι πόστολοι, κούγοντας τος μνους
τν ρχαγγέλων συναθροίζονται κι κενοι π’ τ πέρατα
το κόσμου μ φτερ χι το λόγου μόνο, ψάλλοντας:
«Τν πάνσεπτόν Σου Κοίμησιν, Μτερ, μακαρίζομεν...»
Πεποικιλμένη λη οκουμένη μ τν νδοξη
μνήμη τς Θεοτόκου, φραίνεται κι ρπάζει
κ’ κείνη π’τ χείλη τν γγέλων εσυμπάθητον
μνο; «Τς στραπς τ φέγγος κα τν σωμάτων»
τν καθαρώτατη φων δν χουμε, Παρθένε.
μως μ᾿ λη τ λάσπη κα τ νύχτα μας, σ’ σένα
προστρέχουμε κα στν χαρίτων Σου τ φς τ χραντο:
μ λησμονες κε πο νεβαίνεις τν φιλόψυχο
Γιό Σου ν κετεύεις  κα τ δική μας γερση,
πρν φτάσουμε στο δρόμου ατο τν τελευταία
στροφή, κ’ εναι ργ πι γι μετάνοια κα δάκρυα...
μ λησμονες κε πο νεβαίνεις τν φιλόψυχο
Γιό Σου ν κετεύεις  κα τ δική μας γερση,
πρν φτάσουμε στο δρόμου ατο τν τελευταία
στροφή, κ’ εναι ργ πι γι μετάνοια κα δάκρυα...
 
Θ μποροσε μάλιστα, στ μέλλον ν γραφε μι μελέτη, που θ δίδεται μ παραδείγματα ατ συγγένεια. Μ λίγα λόγια, θ γίνει πράξη λόγος το Καθηγητο κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη, πο πολ σωστ ναφέρει «Μ  λλα λόγια, τ τροπάριο δν εναι ξένο πρς  τν ποίηση, φο τ διο εναι ποίηση. Κα τ συναξάρι δν εναι ξένο πρς τν πεζογραφία, φο τ διο εναι φήγηση. Κα λα μαζί ναφέρονται σ βιώματα, περιπέτειες κα προβληματισμος το νο, σ γώνες κα γωνίες τς ψυχς το νθρώπου»[2].
Αγαπητέ Συνάδελφε, γιγάντιε και ουδαμώς «κεγχριαίε» Παντελή Πάσχο, ως Πρύτανης του Πανεπιστημίου μας σας συγχαίρω για ό,τι έχετε δώσει στην επιστήμη της Θεολογίας, ιδιαίτερα στην αγιολογία και την υμνολογία. Ως απλός πιστός σας ευχαριστώ, γιατί έχετε προσφέρει πολλά στο να στηρίξετε την πίστη μας και να διδάξετε στο «χριστεπώνυμο» -αλλά όχι και «χριστοσυνείδητο»- πλήρωμα τον δρόμο της λύτρωσης. Τέλος ως αναγνώστης των βιβλίων σας και ως μαθητευόμενος της ορθόδοξης πνευματικότητας δηλώνω -με τα λόγια του Αθανασίου του Σιμωνοπετρίτη-, ότι πραγματικά τα κείμενά σας μας παραστέκουν «για να επιτύχουμε στις εξετάσεις του Ουρανού»! Συγχαρητήρια σε σας, συγχαρητήρια στους συναδέλφους που είχαν την πρωτοβουλία και την ευθύνη του τιμητικού τόμου, συγχαρητήρια στον Ακρίτα που μας χαρίζει εκδόσεις τέτοιας ποιότητας.
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός


[1] Π. Β. Πασχός, «Ἐν θλίψει ἐπλατυνάς με…», Παρρησία, Ἀθήνα 2017, σελ. 11.
[2] Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Π. Β. Πάσχος, Ὁ γιγάντειος «κεγχριαῖος», εἰς http://www.myriobiblos.gr/greekliterature/pasxos_kexri.html