Saturday 31 July 2021

Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 64

 
Ο άνθρωπος βιώνει τη ζωή του ευρισκόμενος πάντα πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί και αιωρούμενος μεταξύ της ουράνιας πνευματικής πραγματικότητας και του χοϊκού κύκλου της επίγειας ζωής του. Το πνεύμα του, η ψυχή του, άφθαρτα μεγαλεία του είναι, του δίνουν φτερούγες για να πετάει και να δημιουργεί. Η σάρκα του, φτιαγμένη από λάσπη, τον δένει με το χώμα.
 
Ο εντάλαντος Ναυπλιώτης Ποιητής και αληθινός φίλος, Φάνης Λελεμψής, ανατέμνει την ουσία των πραγμάτων και αποζητά να δώσει απαντήσεις στον τρόπο και στον τύπο της πολιτείας της ανθρώπινης φύσης. Στη σκέψη του κυριαρχεί η αίσθηση της οντολογίας του ωραίου, το οποίο ως γνήσιος δημιουργός ο ίδιος το θαυμάζει, το υπηρετεί και το υμνεί.
 

ΔΕΝ ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΚΑΜΕ
ΟΠΩΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
 
Δεν πολιτευτήκαμε
όπως ο ουρανός.
Ο ήλιος.
Η θάλασσα.
Υπηρετήσαμε
την αρχιτεκτονική της ομορφιάς.
Δεν πολιτευτήκαμε
όπως τα ανθρώπινα συστήματα.
Ακολουθήσαμε
το θαύμα της αγάπης
που όλα τα αλλάζει.
Δεν πολιτευτήκαμε
όπως η ασχήμια.
Αυγατίσαμε την ομορφιά.
 
Φάνης Λελεμψής
Ναύπλιο, Ιούλιος 2021

Friday 30 July 2021

Καλοκαιρινές διακοπές

 
Μετά από έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα, οι καλοκαιρινές διακοπές φάνταζαν ως ο μοναδικός τρόπος για να πάρουμε μία ανάσα, να διώξουμε το γκρι που σκίασε κάθε τομέα της ζωής μας. Μόνο το γαλάζιο του Αιγαίου και το φως των Κυκλάδων φαινόταν ικανό να ανανεώσει τη διάθεσή μας και έτσι η επιλογή μας για φέτος ήταν ένα όμορφο κυκλαδονήσι, η Σίφνος.
 

Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση δεν πάρθηκε αβίαστα αφού υπήρχαν αμφιβολίες, φοβίες: το ταξίδι με καράβι, οι ξένοι τουρίστες, τα κρούσματα που πληθαίνουν, η μετάλλαξη Δέλτα που καλπάζει, το κατά πόσο είναι δυνατή η τήρηση των μέτρων κατά του κορωνοιού από ανθρώπους που θέλουν να τον ξεχάσουν. Πολλά τα θέματα…
 
Από την άλλη, η σκέψη ότι αν συνεχίσουμε με αυτή τη λογική θα σταματήσουμε να ζούμε, επικράτησε των όποιων αμφιβολιών κι έτσι, βιαστικά -για να μην το μετανιώσουμε- κλείσαμε εισιτήρια και κατάλυμα.
 

Στο ταξίδι αισθανθήκαμε απόλυτα ασφαλείς. Όλοι ήταν προσεκτικοί και λειτουργούσαν με υπευθυνότητα. Μόλις δε μετά από τρεις ώρες ξεπρόβαλε η Σίφνος με τα ολόλευκα σπιτάκια που τα λάμπρυνε το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, ναι, τότε αρχίσαμε να χαλαρώνουμε και αποφασίσαμε να απολαύσουμε την κάθε στιγμή.
 
Η Σίφνος είναι ένα νησί των δυτικών Κυκλάδων με 2.500 περίπου κατοίκους, πολλά χωριά, όμορφες παραλίες, αμέτρητα εκκλησάκια και τη μοναδική χαρακτηριστική αρχιτεκτονική των Κυκλάδων.
 

Τα καταλύματα είναι περιποιημένα και πεντακάθαρα, οι κάτοικοι αλλά και όσοι εργάζονται σε εστιατόρια, καταστήματα κλπ είναι ευγενικοί και πολύ εξυπηρετικοί. Οι τουρίστες είναι κάθε ηλικίας, Έλληνες, κυρίως όμως Γάλλοι -γαλλικά παντού.
 
Από τα χωριά που επισκέφθηκα ξεχώρισα τον Αρτεμώνα με τα γραφικά σοκάκια και τα υπέροχα αρχοντικά, την κοσμοπολίτικη και πολύβουη Απολλωνία και τις Καμάρες που είναι το λιμάνι του νησιού αλλά είναι πολύ όμορφο. Άφησα τελευταίο το Κάστρο το οποίο είναι κτισμένο αμφιθεατρικά σε έναν απότομο λόφο, έχει πλακόστρωτα καλντερίμια και φανταστική θέα. Διαθέτει αρχαιολογικό μουσείο, καλαίσθητα μαγαζιά για φαγητό και ποτό ενώ η πίσω πλευρά σε οδηγεί στο εκκλησάκι της Εφταμάρτυρος. Αξίζει όχι μόνο μία επίσκεψη. (Φανταστικό μοχίτο στον Κουβανό με θέα το ηλιοβασίλεμα)
 

Έχει αρκετές ωραίες παραλίες -όχι όλες οργανωμένες-. Ξεχώρισα το Βαθύ που είναι πολύ γραφικό, τις Καμάρες που είναι στο λιμάνι και φυσικά τον Πλατύ Γυαλό, μία τεράστια αμμουδερή παραλία με δροσερά κρυστάλλινα νερά, πολύ προσεγμένα εστιατόρια και καταλύματα. Λίγο πιο κάτω η παραλία Λαζάρου, πιο απόμερα, αποζημιώνει και τους πιο απαιτητικούς (μικρή όμως και γι’ αυτό δύσκολο να βρεις ομπρέλα).
 
Τέλος, δεν μπορούσα να μην αναφερθώ στο φαγητό της Σίφνου. Ως γενέτειρα του Τσελεμεντέ προσπαθεί να διατηρήσει την παράδοση και τα καταφέρνει περίφημα. Τα περισσότερα γεύματα ήταν μία μοναδική γαστρονομική εμπειρία. Δε θα ξεχάσω τα πιάτα που επιμελήθηκε ένας μεταδιδακτορικός μοριακός βιολόγος ο οποίος αποφάσισε να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να ευφραίνει ουρανίσκους με την τέχνη του στη Σίφνο -τέλεια!
 

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Το γκρίζο έγινε λευκό και γαλάζιο. Αυτό το νησί έχει μία θετική αύρα, σου αφήνει κάτι γλυκό, κάτι αισιόδοξο.
 
Είχα επισκεφτεί πριν πολλά χρόνια τη Σίφνο. Είχα φύγει και τότε με τις ίδιες εντυπώσεις και με την υπόσχεση ότι θα ξανάρθω. Το έκανα και θα το ξανακάνω.
 
Πέννυ Παπαπαναγιώτου
Φιλόλογος Εκπαιδευτικός
(Γενικό Λύκειο Τεγέας)

Thursday 29 July 2021

Ένας Άγιος κοιμήθηκε...


Ο Άξιος και Άγιος Γέροντάς μας, ο αγαπημένος και πολυσέβαστος πνευματικός μας Πατέρας Πρωτοπρ. Ηλίας Αλευράς εξεμέτρησε το ζήν. Εκοιμήθη χθες ένα πραγματικό και πολύτιμο διαμάντι του Ιερού Κλήρου της Ι.Μ. Αργολίδος, της Αγιωτάτης και Αποστολικής Εκκλησίας της Ελλάδος! Αιωνία και άληστος η μνήμη αυτού. Την αγία του ευχή να έχουμε. Κρατώ ως πολύτιμο φυλακτό την χειρόγραφη ευχή του, πάνω στο έγγραφο της Κανονικής Συμμαρτυρίας που μου προσέφερε για την εις Ιεροδιάκονο χειροτονία μου: «Με όλη μου την ψυχή»!
 

Αλίευσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μερικές φράσεις, που έγραψαν άνθρωποι που τους άγγιξε με τις αγγελικές φτερούγες του:
 
«Έχει φύγει ξυπόλητος από την φυλακή γιατί ένας κρατούμενος δεν είχε παπούτσια να πάει δικαστήρια και του έδωσε τα δικά του. Όντως άγιος. Από τους ιερείς που τίμησαν τα ράσα τους. Καλό ταξίδι».
 
«Επίγειος Άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Πρότυπο αγάπης και αυτοθυσίας. Άνθρωπε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών».
 
«Υπόδειγμα ταπεινού και θυσιαστικού βίου».
 
«Ο πιο αγαπητός ιερέας του Ναυπλίου, άφησε ανεξίτηλο το πέρασμα του στις ψυχές των ανθρώπων. Αγάπησε τον άνθρωπο και οι άνθρωποι τον Αγάπησαν. Την ευχή του να έχουμε. Ένας Άγιος κοιμήθηκε...».


«Η ανθρώπινη επαφή με το Θείο μέσα από απλά πράγματα. Και μάλλον μια αίσθηση ότι ήταν από τους ιερείς που ανήκε στο ποίμνιό του».
 
«Άξιος σε όλα του. Αιώνια του η μνήμη. Πάει εκεί που ανήκει η ψυχή του, στον παράδεισο».
 
«Μεγάλη απώλεια... Μεγάλος σεβασμός στο πρόσωπο του...».
 
«Νεαρό ιερέα στην Αγία Τριάδα τον γνωρίσαμε τον παπά Λιά. Λάτρευε τα παιδιά και τον αγαπούσαμε ιδιαίτερα τότε όλοι οι μαθητές των σχολείων».
 
«Πέταξες στα ουράνια κοντά στο Χριστό που αγαπούσες».
 
«Δεν δίστασε να βγάλει τα ράσα του και να σώσει ένα παιδί από βέβαιο πνιγμό».

Wednesday 28 July 2021

Αναστάσιος Πολυζωΐδης

 
Άνθρωπος γενναίας ψυχής
 

Ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης (1802-1873) χαρακτηρίστηκε «άνθρωπος γενναίας ψυχής» από τον φίλο του Γεώργιο Τερτσέτη (1800-1874). Να σημειωθεί ότι ο Τερτσέτης χαρακτήρισε έτσι τον Πολυζωΐδη στην πανηγυρική ομιλία που θα εκφωνούσε στην Βουλή των Ελλήνων για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, στις 15 Απριλίου 1874. Όμως το πρωΐ εκείνης της ημέρας απεβίωσε. Αναγγέλλοντας αυθημερόν τον θάνατο του Τερτσέτη στη Βουλή ο τότε Πρόεδρος Θρασ. Ζαΐμης είπε μεταξύ άλλων: «Προπαρασκευάζων δε τον ετήσιον αυτού λόγον (Σημ.γρ. Ο Τερτσέτης μιλούσε κάθε χρόνο σε αίθουσα της  Βουλής  επί τη επετείω της 25ης Μαρτίου 1821) κατελήφθη υπό εγκεφαλικής αποπληξίας και εγκατέλειψε τον προσωρινόν τούτον βίον σήμερον την πρωίαν...» (Ντίνου Κονόμου «Γεώργιος Τερτσέτης - Ανέκδοτα Κείμενα», Εκδ. Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, Αθήναι, 1959, σελ. 111).
 
Ο Τερτσέτης στο κύκνειο άσμα του ονομάζει τον Πολυζωΐδη «άνθρωπο γενναίας ψυχής». Γιατί «άνθρωπο» και όχι με κάποια από τις πολλές ιδιότητές του; Ο Πολυζωΐδης ήταν νομικός, δικαστικός, πολιτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας. Διότι, όπως ο ίδιος ο Τερτσέτης εξηγεί, πάνω από όλες τις ιδιότητες και τις κρατικές θέσεις που ανέλαβε, ήταν άνθρωπος. Ναι, άνθρωπος με ελαττώματα και  αδυναμίες, αλλά και με διάθεση μετανοίας και με πιστότητα σε αρχές, που δεν επηρεάζονταν από ταπεινά ελατήρια και προκαταλήψεις.
 
Η Ιστορία έχει καταγράψει ότι ο Πολυζωΐδης έχει σημαντική ευθύνη για την πρόκληση πολεμικής ατμόσφαιρας σε βάρος του  κυβερνήτη Ιωάννου Καποδίστρια, με την εφημερίδα «Απόλλων» που εξέδιδε, πρώτα στο Ναύπλιο και μετά στην Ύδρα. Είναι αληθές ότι τον πολέμησε με μίσος, ανάξιο μορφωμένου ανθρώπου και ήταν λυπηρό που πανηγύρισε για την δολοφονία  του. Αυτά τα καταγράφει ο Τερτσέτης, που ήταν υπέρ του Καποδίστρια και της προσπάθειάς του να δημιουργηθεί ένα ελεύθερο και ευνομούμενο κράτος και που «το βίαιον της αντιπολιτεύσεως έδωσε αφορμή εις την διχόνοια, να σχηματίσει το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα της παραδόσεως των ελληνικών δικαιωμάτων εις τους Βαυαρούς εξουσιαστές». (Αυτ. σελ. 114).   
 
Βάζοντας ο Τερτσέτης στη ζυγαριά της Δικαιοσύνης την εγκληματική στάση του Πολυζωΐδη έναντι του Καποδίστρια με την ηρωική που τήρησε ως πρόεδρος του δικαστηρίου στη δίκη των Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα εκτιμά ότι η στάση του στη δίκη τον εξιλέωσε στα μάτια του λαού. Εξηγεί ο Τερτσέτης: «Μα την αλήθεια, αν είχε συμβεί να προεδρεύη το δικαστήριον εκείνο άνθρωπος ναι μεν νομικός, αλλά δουλικών φρονημάτων, ή κυματιζόμενος εις τας αρχάς του δικαίου, ή άμοιρος ανδρείας και γενναιότητος, βεβαιωθήτε, το άσπλαχνο σίδερο της γκιλοτίνας θα άχνιζεν από το αίμα των δύο αθώων στρατηγών». (Αυτ. σελ. 115).
 
Στην τελευταία ομιλία της ζωής του ο Τερτσέτης αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει το μνημόσυνο του πριν από λίγους μήνες και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 1873 αποθανόντος Πολυζωΐδη, περιγράφοντας με ακρίβεια και γλαφυρότητα τα της δίκης των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα. Περιγράφει την αντίσταση που προέβαλαν οι δύο τους και κυρίως ο Πολυζωΐδης στη στημένη απόφαση των άλλων τριών δικαστών και στην πίεση που άσκησε η Βαυαρική Αντιβασιλεία με τα όργανά της (Μάσον, Σχινά, Κωλέττη).
 
Είναι πολύ σημαντική η μαρτυρία του Τερτσέτη ότι «οι οφθαλμοί των Ελλήνων δεν είδαν το ανόσιον αμάρτημα του αποκεφαλισμού των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, χάρις εις τον Πολυζωΐδην... Η αψιά αντίστασίς του, αντίστασις Προέδρου και όχι απλού δικαστού, του προ ολίγων μηνών εχθρού θανασίμου των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, αδυνάτισε το κύρος της αποφάσεως των τριών άλλων δικαστών (Σημ. γρ. Της πλειοψηφίας δηλαδή), και έδωσε λαβήν εις τους πρέσβεις των ξένων δυνάμεων να εννοήσουν την αθωότητα των κατηγορουμένων, να κάμουν παρατηρήσεις εις την Αντιβασιλείαν, να γράψουν εις τας αυλάς των. Βεβαιωθήτε ότι αν ο Πολυζωΐδης ήθελε κλίνει εις την απόφασιν των τριών, ή εν σιγή να την υπογράψη, ο θάνατος των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα ήτον άφευκτος». (Αυτ. σελ. 121).
 
Η Αντιβασιλεία και ο Κωλέττης διόρισαν τον Πολυζωΐδη Πρόεδρο του Δικαστηρίου, έχοντας γνώση της αντιπάθειάς του προς τον Κολοκοτρώνη. Πίστεψαν ότι θα ακολουθούσε το πάθος του και όχι τις Αρχές του. Στη δική του δίκη, που, κατά παραγγελία των Μάουερ και Έϊντεκ, ήταν κατηγορούμενος μαζί με τον Τερτσέτη για το ότι δεν υπέκυψαν στην απόφαση της πλειονοψηφίας του δικαστηρίου περί της καταδίκης εις θάνατον των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, ο Πολυζωΐδης παραδέχτηκε ότι έκλαψε ενώπιον των τριών δικαστών και εξήγησε: «Η εντολή “ου φονεύσης” μ’ εφόβιζεν απαρηγόρητα, επειδή φόνος ασυγχώρητος είναι ο άδικος αποκεφαλισμός ανθρώπου. Ναι! Σχεδόν εγονάτισα φιλώντας τα χέρια των τριών». (Τερτσέτη Άπαντα, τόμ. Α΄, Αθήνα, 1958, σελ. 303-304). Όταν οι τρεις επέμειναν στη θανατική καταδίκη των ηρώων ο Πολυζωΐδης οργισμένος τους είπε: «Με τέτοια αποδεικτικά στοιχεία ούτε δύο γάτοι δεν καταδικάζονται εις θάνατον!». Για την Ιστορία να σημειωθεί ότι οι Πολυζωΐδης και Τερτσέτης αθωώθηκαν στη δίκη τους, παρά την σε βάρος τους προκατάληψη των Βαυαρών. Η αθωωτική απόφαση συνοδεύθηκε από τις υπέρ τους ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του λαού.
 
Η οικογένεια του Πολυζωΐδη ήταν εύπορη του Μελενίκου και τηρούσε τις Παραδόσεις του Γένους. Από τους κόλπους της αναδείχθηκε ο εκεί Μητροπολίτης Λεόντιος (1769-1796), ο οποίος αργότερα εξελέγη Μητροπολίτης Καισαρείας. Ο δάσκαλος του Πολυζωίδη Χριστόφορος Φιλητάς, που τον επηρέασε, ήταν ιατρός και έγραψε την πραγματεία: «Η υπεράσπισις της Γραικικής Εκκλησίας εσχάτως προσβληθείσης υπό Δομινίκου Τεϊξέιρα». Ο ίδιος ο Πολυζωΐδης γράφει ευγνωμόνως για τον άλλο διδάσκαλό του στο Μελένικο Αδάμ Ζαπέκο, ότι τον ωφέλησε όχι μόνο με την από καθέδρας διδασκαλία του, αλλά και δια του παραδείγματος, του αληθούς Σωκρατικού βίου και της ενδελεχούς κηρύξεως του Θείου Λόγου.
 
Ο Πολυζωΐδης κατηγορεί τους Γάλλους της εποχής του ότι χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό και σχεδόν με ευχαρίστηση στερήθηκαν την ατομική τους  ελευθερία και την ελευθερία του Τύπου από τους επαναστάτες και ανέχθηκαν την παντοδυναμία της εξουσίας του Ναπολέοντα, «κάτι που καθιστούσε δυσκολότατο να εμποδιστούν οι σφετερισμοί και οι καταχρήσεις». (Αναστασίου Πολυζωίδη «Κείμενα για τη Δημοκρατία 1824-1825», Εκδόσεις Οκτώ,  Αθήνα, 2011, σελ. 72-73).
 
Ο Πολυζωΐδης διαφωνούσε με την αθεΐα της Γαλλικής Επανάστασης. Στη «Γενική Θεωρία περί των διαφόρων Διοικητικών Συστημάτων και εξαιρέτως περί του Κοινοβουλευτικού...», που έγραψε το 1825 στο Μεσολόγγι,  πρόβαλε την ένθεη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, του 1776, η οποία, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Όλοι οι άνθρωποι εδημιουργήθησαν ίσοι και επροικίσθησαν επίσης από τον Δημιουργόν του παντός με δίκαια αναπαλλοτρίωτα, μεταξύ των οποίων πρώτα είναι η Ζωή, η Ελευθερία και η Ευδαιμονία» (Τύποις και Αναλώμασι Δ. Μεσθενέως, Εν Μεσολογγίω, 1825. Αντιγρ. Εις «Κείμενα για τη Δημοκρατία», σελ. 101).
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Tuesday 27 July 2021

Πύργος φωτός

 
Ένα επιβλητικό γλυπτό, από ανοξείδωτο ατσάλι, που δείχνει με έμφαση την προέλευση του τόπου -όπου έχει τοποθετηθεί- ως σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, βλέπουμε στην όμορφη παραθαλάσσια πόλη του Portishead, λίγο έξω από το Bristol.
 

To εν λόγω γλυπτό ονομάζεται «Πύργος φωτός» ή «Energy Artwork» και φωτίζεται με έμπνευση. Το έγχρωμο φως της αλλαγής απόχρωσης φαίνεται να αναδύεται από κάτω από το έδαφος, ενεργοποιώντας τον πύργο πριν χυθεί προς τα πάνω στον ουρανό από τις κυματοειδείς περικοπές.
 

Η σωληνοειδής μορφή θυμίζει τις παλιές καμινάδες, ενώ το εσωτερικό κινούμενο φως αντανακλά το σταθμό παραγωγής ενέργειας και επισημαίνει το μοτίβο του ανακλώμενου φωτός στο νερό που έχει κοπεί στη φόρμα. Όλο το κομμάτι έρχεται μαζί για να δημιουργήσει μια πύλη ή φάρο στη νέα μαρίνα στο Portishead.
 

Ο καλλιτέχνης που το δημιούργησε, ο Mark Merer, ανέφερε χαρακτηριστικά:
 
"As a sculptor my compulsion is to create landscapes and environment that evoke a balance of spirit and matter.
 
Sculpture and place are the same, and by the way we place an object we can express this simjple desire to produce an awareness of ones surroundings. 
 
The essence of sculpture is the perception of space and as our understanding of space changes so must our sculpture change."

Monday 26 July 2021

«Ἐπί τήν ἡλίου δύσιν…»

 
Σκψεις γρω π τ ζητομενο τς διαδοχς
 
Στν ερ Μνήμη το  π. Μιχαλ Σπ. Καρδαμάκη
 

Κθε βρδυ, ταν κλενεις τ μεγλη τ θρα το ναο, καθς τ κλειδ γυρζει κα σ᾿ φνει πλον ν καταλβεις πς τλειωσε κα γι σμερα ποστολ σου δ, κτι σφγγει τν καρδι κα τς θυμζει ατ πο βινεις κποιες κορυφαες κα μοναδικς στιγμς γνιμης μοναξις κα συχας. Τ τι δηλαδ θαρθε καιρς, που θ γυρσεις γι στερν φορ τ κλειδ στ θρα το ναο, θ᾿ φσεις ν καει τ λαρ τ φς στ καντλια πο ναψες, θ νοισεις τ εὐῶδες θυμαμα ν ννεται μ τ μοσχοβολι το καμμνου λαδιο, τν σβυσμνων κεριν κα κενης τς κλεισμνης ναπνος, γι στερν φορ σ τοτο τ χρο, κι στερα θ περιμνεις τ πτε θ εσοδεσεις στν ληθιν τν κσμο το Θεο.
 
Ξρεις πι τι θρθει στιγμ κενη, που δν θ ξανανταμσεις τς μνμες κα τς σκις πο κάθε βρδυ κλειδνεις μσα στ χρο το ναο. να μτρητο πλθος· ριθμς γνωστος, πο γι αἰῶνες ποταμιεονται, σν τν μοναδικ θησαυρ ατς τς νορας κα ξπαντος σπονδυλώνουν τν στορα ατς τς μικρς, τς σμαντης γι κποιους, στσο πολ σημαντικς γι σνα, κοιντητας.
 
Τ ξρεις λ᾿ ατ κα τ βινεις μρα τ μρα, στιγμ τ στιγμ μ τ βλμμα προσηλωμνο πντοτε στς ερς Εκνες τν γων πο στερενουν τν νορα κα ποτελον τος νστακτους φρους της. Τς κοιτζεις κετευτικ, μσ᾿ ἀπ τήν προοπτικ τς φιλας πο χρνια κα χρνια ναπτξατε· κα ττε, μσ᾿ π᾿ τ σθαμπο τν ματιν σου νεβανουν μπροστ σου ο πανηγρεις Τους, που, καθς τ διαπστωνες, ο Μορφς Τους κτινοβολοσαν λο τ κλλος τς φιλανθρωπας κα τς γιτητς τους. Τς κοιτζεις κα ξρεις πς νογουν κθε μρα τ μεγλη Πλη το Θεο, εσρχονται στν πεπερασμνο χωρχρονο τν θνητν κα τος συντροφεουν: σιωπηλο προσεχτικο στς κεσες πο δχονται κα διακριτικο στ παρλλογα το κσμου πο γεονται, καθς βλπουν, διαπιστνουν κα μ περσκεψη ντικρζουν τν συσωρευμνη νευλβεια κα ποστασα.
 
μως κενο πο συνεχς νεβανει μσα σου σν ρτημα κα παρλληλα ς κετριο ατηση εναι τ ζητομενο τς διαδοχς. Τ ν βρεθε δηλαδ κενος πο θ σταθε στν τπο που βρσκεσαι κε κα τν φυλττεις (πρβλ. Γεροντικ)  κα στ συνχεια θ εναι κενος ποος κα θ συνεχσει ν᾿ νογει καθημεριν τ θρα τς κκλησις κα θ συντροφεει τόύς σκιους τν προκατχων κα τν προγνων του, λλ κα θ συντρχει τος ζντες μ εθνη, φβο Θεο κα πατρικ/ φιλδελφο μριμνα.
 
Κθε φορ πο σκφτεσαι πς κποτε θ᾿ ποχωρσεις π τν χρο ατ νος σου ατματα πηγανει σ ποιν θ παραδσεις τ κλειδ, στε κλενοντας σ γι στερν φορ τ θρα ν τν νοξει κενος γι πρτη φορ, ν᾿ νψει τ καντλια καί τ θυμιατ, ν᾿ νοξει τ βιβλα κα φο χσουν ο καμπνες ν᾿ ναγνωστε σπερινς, στε ν κοιμηθον συχοι ο λγοι νορτες. Γιατ ξρουν πς ταν παπς τους χτυπσει "βρδυ", θ τος λειτουργσει τν παύριο πο ξημερνει Κυριακ γιορτ· θ τος συνξει τς χρονιρες μρες κα τ κυριτερο, θ συνεχσει τν στορα τς πνευματικς οκογνειας πο λγεται νορα, πως τ παιδι συνεχζουν τν στορα τς οκογνεις τους.
 
διαδοχ δν εναι λλαγ τν προσώπων κα το βιορυθμο πο κολουθον. Κυρίως εναι παρά-δοση, προσφορ, διαίσθηση τι τόπος πο κατέχεις, ς πηρέτης, διάκονος κα φυσικ πεπερασμένο ν, δν σο νήκει, λλ προετοιμάζεται γι τν πόμενο. Πο φείλεις ν δεχτες μ περισσή χαρ γιατ πληρώνεται οκος Του, πο συνεχίζεται προσφορ τς ναιμάκτου Θυσίας, πο νοίγονται κάθε χρόνο παράθυρα στν Οραν μέσω τν Γιορτν, μέσα στς ποες ναπαύονται ο πιστο, ποσείουν τν ναγχο καθημερινότητα κι ναβαπτίζονται στν «Ελογημένη Βασιλεία» Του.
 
Διαδοχ εναι φιλάδελφος, στν πόμενο, προσφορ τς Παρακαταθήκης, πο λαβες  π τν πίσκοπο, κα πάσχισες ν τ φυλάττεις μωμη μέσα στς μέρες καί τς νύχτες πο σο ταξε ν Τν διακονήσεις. Μ χι κα λίγη γωνία, πόνο ψυχς κα φυσικ  μ  τ καθημεριν σου βίωμα τι πάντα, «τι ν σο λείπει» γι ν ασθανθες πς εσαι μι μετριότητα, μι σήμαντη μονάδα, πο στόσο ερουργε τ πλέον σημαντικτερο τν Μυστηρίων,  τ νοχ κα βεβαιώσει τς φάτου φιλανθρωπίας Του. Ατ τ βίωμα φείλεις να καταθέσεις στ χέρια το διαδόχου σου μαζ μ τ κλειδ/ σκυτάλη, γι ν συνεχιστε δρόμος…
 
π. Κων. Ν. Καλλιανς