«Ἐπί τήν ἡλίου δύσιν…»

 

Σκέψεις γύρω ἀπό τό ζητούμενο τῆς διαδοχῆς

 

Στὴν ἱερὴ Μνήμη τοῦ  π. Μιχαὴλ Σπ. Καρδαμάκη

 

Κάθε βράδυ, ὄταν κλείνεις τή μεγάλη τή θύρα τοῦ ναοῦ, καθώς τό κλειδί γυρίζει καί σ᾿ ἀφήνει πλέον νά καταλάβεις πώς τέλειωσε καί γιά σήμερα ἡ ἀποστολή σου ἐδῶ, κάτι σφίγγει τήν καρδιά καί τῆς θυμίζει αὐτό πού βιώνεις κάποιες κορυφαῖες καί μοναδικές στιγμές γόνιμης μοναξιᾶς καί ἡσυχίας. Τό ὅτι δηλαδή θαρθεῖ ὁ καιρός, ὅπου θά γυρίσεις γιά στερνή φορά τό κλειδί στή θύρα τοῦ ναοῦ, θ᾿ ἀφήσεις νά καίει τό ἰλαρό τό φῶς στά καντήλια πού ἄναψες, θά νοιώσεις τό εὐῶδες θυμίαμα νά ἐνώνεται μέ τή μοσχοβολιὰ τοῦ καμμένου λαδιοῦ, τῶν σβυσμένων κεριῶν καί ἐκείνης τῆς κλεισμένης ἀναπνοῆς, γιά στερνή φορά σέ τοῦτο τό χῶρο, κι ὕστερα θά περιμένεις τό πότε θά εἰσοδεύσεις στόν ἀληθινό τόν κόσμο τοῦ Θεοῦ.
 
Ξέρεις πιά ὅτι θάρθει ἡ στιγμή ἐκείνη, ὅπου δέν θά ξανανταμώσεις τίς μνῆμες καί τίς σκιές πού κάθε βράδυ κλειδώνεις μέσα στό χῶρο τοῦ ναοῦ. Ἕνα ἀμέτρητο πλῆθος· ἀριθμός ἄγνωστος, πού γιά αἰῶνες ἀποταμιεύονται, ὡσάν τόν μοναδικό θησαυρό αὐτῆς τῆς ἐνορίας καί ἐξάπαντος σπονδυλώνουν τήν ἱστορία αὐτῆς τῆς μικρῆς, τῆς ἀσήμαντης γιά κάποιους, ὠστόσο πολύ σημαντικῆς γιά σένα, κοινότητας.
 
Τά ξέρεις ὅλ᾿ αὐτά καί τά βιώνεις μέρα τή μέρα, στιγμή τή στιγμή μέ τό βλέμμα προσηλωμένο πάντοτε στίς ἱερές Εἰκόνες τῶν Ἁγίων πού στερεώνουν τήν ἐνορία καί ἀποτελοῦν τούς ἀνύστακτους ἐφόρους της. Τίς κοιτάζεις ἰκετευτικά, μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς φιλίας πού χρόνια καί χρόνια ἀναπτύξατε· καί τότε, μέσ᾿ ἀπ᾿ τό σύθαμπο τῶν ματιῶν σου ἀνεβαίνουν μπροστά σου οἱ πανηγύρεις Τους, ὅπου, καθώς τό διαπίστωνες, οἱ Μορφές Τους ἀκτινοβολοῦσαν ὅλο τό κάλλος τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς Ἁγιότητός τους. Τίς κοιτάζεις καί ξέρεις πώς ἀνοίγουν κάθε μέρα τή μεγάλη Πύλη τοῦ Θεοῦ, εἰσέρχονται στόν πεπερασμένο χωρόχρονο τῶν θνητῶν καί τούς συντροφεύουν: σιωπηλοί προσεχτικοί στίς ἰκεσίες πού δέχονται καί διακριτικοί στά παράλλογα τοῦ κόσμου πού γεύονται, καθώς βλέπουν, διαπιστώνουν καί μέ περίσκεψη ἀντικρύζουν τήν συσωρευμένη ἀνευλάβεια καί ἀποστασία.
 
Ὅμως ἐκεῖνο πού συνεχῶς ἀνεβαίνει μέσα σου ὡσάν ἐρώτημα καί παράλληλα ὡς ἰκετήριο αἰτηση εἶναι τό ζητούμενο τῆς διαδοχῆς. Τό νά βρεθεῖ δηλαδή ἐκεῖνος πού θά σταθεῖ στόν τόπο ὅπου βρίσκεσαι ἐκεῖ καί τόν φυλάττεις (πρβλ. Γεροντικό)  καί στή συνέχεια θά εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καί θά συνεχίσει ν᾿ ἀνοίγει καθημερινά τή θύρα τῆς ἐκκλησιᾶς καί θά συντροφεύει τόύς ἴσκιους τῶν προκατόχων καί τῶν προγόνων του, ἀλλά καί θά συντρέχει τούς ζῶντες μέ εὐθύνη, φόβο Θεοῦ καί πατρική / φιλάδελφο μέριμνα.
 
Κάθε φορά πού σκέφτεσαι πώς κάποτε θ᾿ ἀποχωρήσεις ἀπό τόν χῶρο αὐτό ὁ νοῦς σου αὐτόματα πηγαίνει σέ ποιόν θά παραδώσεις τό κλειδί, ὥστε κλείνοντας ἐσύ γιά στερνή φορά τή θύρα νά τήν ἀνοίξει ἐκεῖνος γιά πρώτη φορά, ν᾿ ἀνάψει τά καντήλια καί τό θυμιατό, ν᾿ ἀνοίξει τά βιβλία καί ἀφοῦ ἠχήσουν οἱ καμπάνες ν᾿ ἀναγνωστεῖ ὁ ἑσπερινός, ὥστε νά κοιμηθοῦν ἥσυχοι οἱ λίγοι ἐνορίτες. Γιατί ξέρουν πώς ὅταν ὁ παπᾶς τους χτυπήσει "βράδυ", θά τούς λειτουργήσει τήν ἐπαύριο πού ξημερώνει Κυριακή ἤ γιορτή· θά τούς συνάξει τίς χρονιάρες μέρες καί τό κυριώτερο, θά συνεχίσει τήν ἱστορία τῆς πνευματικῆς οἰκογένειας πού λέγεται ἐνορία, ὅπως τά παιδιά συνεχίζουν τήν ἱστορία τῆς οἰκογένειάς τους.
 
Ἡ διαδοχὴ δὲν εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τῶν προσώπων καὶ τοῦ βιορυθμοῦ ποὺ ἀκολουθοῦν. Κυρίως εἶναι παρά-δοση, προσφορὰ, διαίσθηση ὅτι ὁ τόπος ποὺ κατέχεις, ὡς ὑπηρέτης, διάκονος καὶ φυσικὰ πεπερασμένο ὄν, δὲν σοῦ ἀνήκει, ἀλλὰ προετοιμάζεται γιὰ τὸν ἑπόμενο. Ποὺ ὀφείλεις νὰ δεχτεῖς μὲ περισσή χαρὰ γιατὶ πληρώνεται ὁ οἶκος Του, ποὺ συνεχίζεται ἡ προσφορὰ τῆς Ἀναιμάκτου Θυσίας, ποὺ ἀνοίγονται κάθε χρόνο παράθυρα στὸν Οὐρανὸ μέσω τῶν Γιορτῶν, μέσα στὶς ὁποῖες ἀναπαύονται οἱ πιστοὶ, ἀποσείουν τὴν ἔναγχο καθημερινότητα κι ἀναβαπτίζονται στὴν «Εὐλογημένη Βασιλεία» Του.
 
Διαδοχὴ εἶναι ἡ φιλάδελφος, στὸν ἐπόμενο, προσφορὰ τῆς Παρακαταθήκης, ποὺ ἔλαβες  ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, καὶ πάσχισες νὰ τὴ φυλάττεις ἄμωμη μέσα στὶς μέρες καί τὶς νύχτες ποὺ σοῦ ἔταξε νὰ Τὸν διακονήσεις. Μὲ ὄχι καὶ λίγη ἀγωνία, πόνο ψυχῆς καὶ φυσικὰ  μὲ  τὸ καθημερινὸ σου βίωμα ὅτι πάντα, «ἔτι ἕν σοὶ λείπει» γιὰ νὰ αἰσθανθεῖς πὼς εἶσαι μιὰ μετριότητα, μιὰ ἀσήμαντη μονάδα, ποὺ ὡστόσο ἱερουργεῖ τὸ πλέον σημαντικὸτερο τῶν Μυστηρίων,  τῇ ἀνοχῇ καὶ βεβαιώσει τῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας Του. Αὐτὸ τὸ βίωμα ὀφείλεις να καταθέσεις στὰ χέρια τοῦ διαδόχου σου μαζὶ μὲ τὸ κλειδὶ / σκυτάλη, γιὰ νὰ συνεχιστεῖ ὁ δρόμος…
 

π. Κων. Ν. Καλλιανὸς