Φθινοπωρινές εἰκόνες...

Μιά σειρά ἀπό φωτογραφίες τῆς Πατρίδας, πού ἔχει πιά εἰσοδεύσει στό φθινόπωρο ἐμφανίζουμε σήμερα. Γιατί, ὅπως λέει κι ὁ ποιητής «γυρίσαμε πιά στό φθινόπωρο...» ( Γ. Σεφέρης).

 

Τήν ἐποχή πού εὐωδιάζει βρεγμένο χῶμα, ἀνάσα τοῦ δάσους, πού τήν ἑτοιμάζουν τό πλῆθος τῶν ποικίλων θάμνων, δένδρων -ὅπως εἶναι τά πεῦκα- ἀλλά καί μικρῶν ἀσήμαντων λουλουδιῶν. Εὐωδιάζει  λοιπόν τό «ξούρι», ἡ  κόνιζα, ἀλλά καί ἡ φασκομηλιά, τό θυμάρι, τό θρούμπι καί τόσα ἄλλα...

 

Κι ἐκστασιάζεται ὁ καθένας πού, ὅπως τόν παλιό καλό καιρό, βίωνε στό φθινόπωρο στιγμές ποιητικῆς φόρτισης καί νοσταλγίας. Γιατί στὰ «δειλινά τά πένθιμα, τά φθινοπωρινά» (Κ. Οὐράνης) ὅπου ἡ μοναξιά συντροφεύεται ἀπό τό στοχασμό καί τήν ἀναπόληση, οἱ ψυχές γίνονται πιό τρυφερές, προσήνιες, εὔπλαστες. Κάτι πού ἔρχεται νά θυμίσει καί νά προβάλλει ἡ παράθεση τῶν τοπίων ἀπό τή φθινοπωρινη Σκόπελο, πού ξαποσταίνει ὕστερα ἀπό τή θερινή τήν ἔνταση...

 

Μακάριοι ὅσοι ἀποκρυπτογραφοῦν τό Μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ὁποῖος «καιρούς καί χρόνους ἔθετο ἐν τῇ ἐξουσίᾳ».

π. Κων. Ν. Καλλιανός