Παναγία: Η Μητέρα του Θεανθρώπου

…η Μάνα κάθε ανθρώπου

“Ύμνοι, ύμνοι, ύμνοι,

Θεοτόκε, αίνοι

και δοξολογίες σ' Εσένα την

ταπεινή τη καρδία

Μαριάμ, που μας έδωσες Θεόν

ενανθρωπήσαντα

και που, χωρίς Εσένα, θα είχαμε

Χριστό, Σταύρωση, Ανάσταση,

αιώνθα σωτηρία;

Είναι λοιπόν να μη υμνολογούν

τα μεγαλεία Σου

όλα τα κτίσματα και να μη Σε

μακαρίζουν πάσαι αι γενεαί;...”

Σε μια εποχή που η αγάπη των πολλών “ψύχεται” από το υλιστικό φρόνημα, που ο άνθρωπος ξεθαρρεμένος από τα επιτεύγματα της Τεχνικής και της Επιστήμης λησμονεί την παντοδυναμία του Θεού και τη μεσιτεία των Αγίων, είναι οικοδομητικό για τους χριστιανούς να γνωρίζουν ότι πάνω και πέρα απ' όλα αυτά υπάρχει ο Θεός, υπάρχουν οι Άγιοι, υπάρχει η Υπεραγία Θεοτόκος. Η οποία σπεύδει στον πόνο να παρηγορήσει, στην αρρώστια να θεραπεύσει, στα αδιέξοδά μας να δώσει λύση.

Η Θεοτόκος κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας μας. Είναι η “αγία αγίων μείζων”, είναι η “τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ”. Ο Άγιος Κύριλλος, Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, την ονομάζει “το σκήπτρον της Ορθοδοξίας”. Στην ιστορία της Ορθοδοξίας η Παναγία είναι η Υπέρμαχος του χριστονύμου λαού, η Μεσίτρια προς το Σωτήρα, η Οδηγήτρια στους αγώνες, η Σκέπη στις συμφορές. “Άλλην γάρ ου έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν... αεί μεσιτείαν”, ψάλλει η Εκκλησία. Είναι γεγονός πως οι θαυματουργικές της επεμβάσεις στη ζωή του Γένους μας είναι αμέτρητες. Ήταν η μοναδική ελπίδα των προγόνων μας. Ζέσταινε τον πόθο των σκλαβωμένων για ελεύθερη ζωή. Και όταν έφτασε η μεγάλη ώρα του ξεσηκωμού, πάλι η Παναγία ευλόγησε τον Ιερό αγώνα, η εικόνα της έγινε φλάμπουρο και προπορεύτηκε στην πορεία των ηρώων. Σ' αυτήν απευθύνονταν γονατιστοί οι πολέμαρχοι ου Εικοσιένα και την παρακαλούσαν με κραυγή γεμάτη εμπιστοσύνη: “Ψύχωσε, Παναγία μας, τον Ελληνισμό, ανάστησε το Γένος”.

Η Παναγία μάς ενισχύει στις θλίψεις γιατί είναι “των θλιβομένων η χαρά”. Εκείνη γνωρίζει από θλίψεις. Ο πόνος της μάνας για το πάθημα του παιδιού της είναι ο μεγαλύτερος ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος της Μητέρας Παναγίας είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλο μητρικό πόνο. Γνωρίζει από πόνο, γιατί πόνεσε. Έχει τη δύναμη να μετασχηματίζει τον πόνο σε χαρά.

Ο κάλαμος του εμπνευσμένου υμνογράφου και ο χρωστήρας της αγιογραφίας δεν στάθηκαν μέχρι σήμερα ικανοί να εκφράσουν απόλυτα, παρά μόνο να προσεγγίσουν το μυστήριο της Μαρίας.

Το μεγαλείο της Παναγίας είναι ακριβώς στο γεγονός, ότι Αυτή πραγματοποίησε τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Με την αγιότητά της και την απόλυτη υπακοή στην Βουλή του Θεού, φανερώνει καθαρό και ακέραιο τον άνθρωπο, αφού τον προσφέρει, από τα παρθενικά σπλάχνα της, για να ενωθεί με τον Θεό Λόγο. Κατ' αυτόν τον τρόπο η Παναγία είναι το υπερτέλειο πόσωπο όλης της Δημιουργίας του κόσμου. Είναι το ιερό δώρο όλης της ανθρωπότητας στο Θεό. Γι' αυτό ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός τονίζει: “η Παναγία είναι η ευεργέτιδα πάσης της φύσεως και της κτίσεως και προσκυνείται από όλον τον κόσμον και την κτίσιν, ως Βασίλισσα και Κυρία και Δέσποινα και Θεομήτωρ και Θεοτόκος”.

Εκείνη έχει τη δύναμη να μάς παράσχει τη χάρη που της ζητάμε. “Πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου”. Κι ο λόγος: Η Παναγία είναι η μητέρα του Κυρίου μας, Αυτή από την οποία προσέλαβε, με τη θέλησή της, την ανθρώπινη φύση ο Θεός μας, που θα πει ότι δεν μπορεί να γίνει αναφορά στην Παναγία Μητέρα Του, όπως και το αντίθετο. Προσφυγή άρα στην Παναγία σημαίνει ισχυρά προσφυγή και προς το Χριστό.

Η Παναγία μας λοιπόν έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει σε όλα μας τα προβλήματα λόγω της σχέσεώς της με τον Κύριο και Υιό της. Δεν έχουμε παρά να προστρέχουμε συνεχώς σ' Αυτήν -και όχι μόνο με τις παρακλήσεις- με την πεποίθηση ότι η βοήθειά της αποτελεί χαρά αλλά και ανάγκη της.

της Βασιλικής Β. Παππά

Ms, MA Θεολόγου

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

-         π. Γ. Δορμπαράκη, Στα ίχνη “ΕΚΕΙΝΟΥ” (1995).

-         Μια δεκαπενταετής Ποιμαντορική διακονία - Χίος 1979 - 1995 (1995).

-         Νικοδήμου, Μητρ. Ιερισσού Αγίου Όρους και Αρδαμερίου, “Μαρτυρία Ζ΄ και Η΄”.

-         Διονυσίου Κυρατσού, Επισκόπου, Ιστορία και θαύματα Παναγίας Εικοσιφοινίσσης (1998).

-         Θεόκλητου Μοναχού Διονυσιάτου, Η Παναγία Σουμελά (1994).