Πασχαλινές εὐχές

Ἐγκάρδιες, εἰλικρινεῖς καί διαχρονικά ἀθάνατες Πασχαλινές εὐχές

Στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κύριον Μελίτωνα,
ταπεινός Πασχάλιος χαιρετισμός

Μέρες ἐόρτιες πού εἶναι καί, μάλιστα, μέρες ἁγιασμένες τῆς Μνήμης καί τῆς νοσταλγίας μέρες, θεώρησα σωστό νά δανειστῶ κάποιες εὐχές, γιά νά τίς θυμίσω στούς ὅπου γῆς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού μέσα στήν τύρβη τῆς καθημερινότητας καί στήν τρέχουσα πολυπολιτισμική πραγματικότητα λησμόνησαν τό πασχάλιο εὐχετήριο τῶν προγόνων μας: «Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς ὁ Κύριος». Τόν παραθέτω, λοιπόν, ἀπό πηγή γνήσια ἑλληνορθόδοξη, τόν ἀξεπέραστο Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Ἀντιγράφω, λοιπόν, ἀπό ἕνα τῶν Πασχαλινῶν του διηγημάτων.

«Μετά τήν σύντομον καί τυπικήν τοῦ ἱερέως πρόποσιν, ἐγερθείς ὁ μπαρμπα-Μηλιός, κρατῶν τήν τσότραν τήν ἑπταόκαδον, ἤρχισε νά χαιρετίζῃ τούς πάντας καί ἕνα ἕκαστον ὡς ἑξῆς·

- Χριστός Ἀνέστη! ἀληθινός ὁ Κύριος! Ζῇ καί βασιλεύει εἰς πάντας τούς αἰῶνας!

Εἶτα μετά τό προοίμιον, εἰσῆλθεν εἰς τήν οὐσίαν·

- Γειά μας! καλή γειά! διάφορο! καλή καρδιά! Παπά μ᾽, νά χαίρεσαι τό πετραχήλι σ᾽! Παπαδιά, νά χαίρεσαι τόν παπά σ᾽ καί τά παιδάκια σ᾽! Ξάδερφε Θοδωρή! νά ζήσῃς, νά τς χαίρεσαι! Κουμπάρε Παναγιώτη! ὅπως ἔτρεξες μέ τό λάδ᾽ νά τρέξῃς καί μέ τό κλῆμα! Συμπεθέρα Κρατήρα! Νά χαίρεσαι, μ᾽ ἕναν καλόν γαμπρό! Ἀνιψιέ Γιώργη! Τίμια στέφανα! στό γάμο σας νά χαροῦμε. Κουμπάρα Κυπαρισσού! μέ μιά καλή νύφη, νά ζήσῃς, νά χαρῇς! ἐβίβα ὅλοι! Τέ-περ-τε*! Πάντα χαρούμενοι! Στήν ὑγειά σας! Σμπεθέρα Ξαθή! καλή λευθεριά! Στήν ὑγειά σας! Πάντα χαρούμενοι! Πάντα μέ τό καλό!» ( Ἐξοχική Λαμπρή)

Τό ξέρουμε ὅλοι πιά ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ συνάξεις καί μικρές κοινότητες, ὅσο περνάει ὁ καιρός ὅλο καί χάνονται. Καί μαζί τους συνήθειες εὐλογημένες καί θεοστόλιστες, στεφανωμένες ἀπό τήν ἁπλότητα καί τή γνησιότητα: Ἀρετές ἀνθρώπων ἀγράμματων μέν, ἀλλά τόσο φωτισμένων ἀπό τό Θεό, ὥστε ὅλες τους οἱ πράξεις, οἱ ἐνέργειες καί οἱ συμπεριφορές νά ἀποτελοῦν καί νά εἶναι δοξολογία μοναδική.

Ἄς προσέξουμε μέ λεπτομερῆ ἀνάγνωση τά ὄσα ἀνταμείβονται σ᾿ ἐκείνη τήν πασχάλιο τράπεζα. Τράπεζα πού κανένα savoir vivre δέν θά ἐνέκρινε, ἀφοῦ μήτε πιάτα ὑπῆρχαν μήτε ποτήρια,  μήτε πετσέτες, μήτε τίποτε ἀπό τά σημερινά στολίσματα τῶν ἑόρτιων γευμάτων ἤ δείπνων. Μόνο καλή καρδιά, διάθεση γιά πραγματική, ἔνθεο εὐφροσύνη καί, τήν κατά τό δυνατό, ἀλληλοειλικρίνεια. Κάτι πού στίς μέρες μας λείπει τόσο...

Τό γιατί ἄς τό ἀνακαλύψει ὁ καθένας, πού θά ψάξει βαθύτερα τόν ἑαυτό του.

Ὅσο γιά τίς ἐπωνυμίες, κουμπάρος, ξαδέρφη, συμπεθέρα κ.λ.π., πού σήμερα -ὡς παρωχημένες- ὅλο καί λησμονιοῦνται, θά πρέπει νά γνωρίζουμε πώς ὅλ᾿ αὐτά δέν ἦταν ξεπερασμένα καί «συντηρητικά», ἀλλά λέξεις ἱερές, λέξεις μέ νόημα καί προοπτική, ὥστε νά ἔχουν ζωντανή κι ἐγγύτερη σχέση μεταξύ τους οἱ συγγενεῖς καί οἱ γνωστοί.

[Κλείνοντας θά ἤθελα νά καταθέσω κάτι τό δικό μου κι αὐστηρά προσωπικό βίωμα].

Θυμᾶμαι, λοιπόν, τήν ἀγράμματη γιαγιά μου κι ὅλους τούς παλιούς Κληματιανούς, νά χαιρετιοῦνται μεταξύ τους τοῦτες τίς μέρες: «Κ` στός Ἀνέστη. Ἀληθινῶς, οὑ Κύριους...». Τονίζονας, μάλιστα τό «Ἀληθινῶς». Ὅπως ἐκεῖνοι τῆς Σκιάθου οἱ φτωχοί κι ἀγράμματοι ποιμένες]. 

Ἀθάνατε, Παπαδιαμάντη!!!

π. Κ.Ν. Καλλιανός