Πανηγύρεως ἡμέρα...

ἤ, Τιμώντας τὸν Ἁγιο Παντελεήμονα κι ἐφέτος

Ταπεινὸς ἑόρτιος χαιρετισμὸς στὸν φιλοξενοῦντα με στὴν ἠλεκτρονικὴ σελίδα αὐτή, π. Ἀναστάσιον.

Μοσχοβολάει κι ἐφέτος ἡ φρέσκια μυρτιὰ ποὺ στολίζει τὴν πύλη τοῦ κυρίως ναοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλα του τὰ παράθυρα. Μοσχοβολάει κι ἑννώνεται μὲ τὸ ἄρωμα τοῦ νυχτολούλουδου τῆς διπλανῆς αὐλῆς, ἀλλὰ καὶ τοῦ γιασεμιοῦ.

Πανηγύρεως ἡμέρα κι ἐφέτος... Ἀλήθεια, ποιὰ τὸν ἀριθμό, ἀπὸ τῆς συστάσεως καὶ παρουσίας αὐτοῦ τοῦ ἐνοριακοῦ ναοῦ τοῦ 17^ου αἰ. Κοιτάζεις πίσω καὶ βλέπεις μιὰ χορεία ἀμέτρητων πιστῶν νὰ γονατίζουν στὴν πάνσεπτη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καὶ νὰ Τὸν ἰκετεύουν «...πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἱνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχη ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Αἰῶνες τώρα. Νὰ ἰκετεύουν καὶ ν᾿ ἀφήνουν τὶς δεήσεις τους ν’ ἀνεβαίνουν μαζὶ μὲ τὸ σταχτὶ καπνὸ τοῦ μοσχοθυμίαματος, ποὺ συνοδεύει ὅλες τὶς ἄλλες εὐωδιές. Καὶ κυρίως ἐκεῖνες τῶν ἀγαθῶν ψυχῶν, τὼν ἁπλῶν καὶ ταπεινῶν, ποὺ χαίρονται τὸ πανηγύρι καὶ συγκινοῦνται κατὰ τὴ λιτάνευση τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τοῦ Ἁγίου. Συγκινοῦνται, γιατὶ ξέρουν ὅτι ἀφουγκράζεται αὐτὲς τὶς μυστικές τους δεήσεις, ἐκεῖνα τὰ καρδιακὰ «πρέσβευε...».

Καὶ τοῦ χρόνου.

π. K.N. Kαλλιανός

Μνημοσύνου ἔνεκεν...

(Μνήμη ἱερὰ καὶ πάνσεπτος τοῦ π. Ἠλία Μαστρογιαννοπούλου)

Τὸ θεωρῶ μεγάλη μου τιμή, ἀλλὰ καὶ μέγιστο χρέος νὰ πῶ δυὸ λόγια ταπεινὰ γιὰ ἕναν ὄντως ἄγιο Ἄνθρωπο τῶν καιρῶν μας, ποὺ ἀναχώρησε «διὰ τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου μας» ἐδῶ καὶ λίγους μῆνες, τὴν 1^η Φεβρουαρίου 2020. Καὶ μιλῶ γιὰ τὸν ὁσιακῆς βιοτῆς Γέροντα π. Ἠλία Μαστρογιαννόπουλο. Ἕνα πρόσωπο κορυφαῖο καὶ φωτεινό, τοῦ ὁποίου τὴ διαδρομὴ σφραγίζει τὸ ὑπέροχο βιβλιο τῶν καλλίμορφων ἐκδόσεων «Ἐν πλῷ». Ποὺ φέρει τὸν τίτλο «Ἐδῶ θὰ πᾶς, στὸ στενὸ μονοπάτι...». Βιβλίο, στὸ ὁποῖο ταμιεύονται «αὐτοβιογραφικὲς ἀφηγήσεις» τοῦ π. Ἠλία στὸν κ. Βασίλη Ἀργυριάδη καὶ στὸν π. Βασίλειο Χαβάτζα.

Ἀξίζει κανεὶς νὰ τὸ μελετήσει τὸ ἐν λόγω βιβλίο, γιὰ νὰ δεῖ τὸν ἔνθεο παραδειγματισμὸ, τὸν ὁποῖο μᾶς χαρίζει ὁ π. Ἠλίας. Παραδειγματισμὸ ἱεραποστολικοῦ βίου κὰι διακονίας ἀψευδοῦς μέσα στὴν ἱστορικὴ ἀδελφότητα τῆς «ΖΩΗΣ», τῆς ὁποίας πολλά, πάρα πολλὰ στελέχη της διακόνησαν μὲ ζῆλο καὶ φόβο Θεοῦ τὴν Ἐκκλησία.  Καὶ τὴν τίμησαν -ἄσχετα μὲ τὰ ὅσα λέγονται, γιατὶ δὲν εἶναι εὔκολο λ.χ. νὰ περιθωριοποιήσεις ἕναν ζηλωτὴ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν ἀείμνηστο Ἀλέξανδρο Βάμβα ἤ νὰ διαγραψεις τὸν π. Ἰωάννη Ἀλεξίου, τὸν π. Νικόλαο Ἀρκᾶ κ.ἄ. ἀκόμη.

Συντονισμένος στὴν ἴδια συχνότητα ὁ π. Ἠλίας μὲ ἐκείνη τῶν πνευματικῶν του πατέρων καὶ ἱεροπρεπῶς διακονησάντων τὴν Ἀδελφότητα, κατόρθωσε ν’ ἀφήσει, μέχρι σήμερα τὴ «σφραγίδα δωρεᾶς» του, στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ μέ ἄδολη πίστη καὶ ταπείνωση διακονοῦσε ἕως τὶς ἐσχατιὲς τοῦ ἐπιγείου του βίου. Γιατὶ γιὰ Ἐκεῖνον ἄφησε καριέρες καὶ ἀξιώματα κοσμικά, ὥστε νὰ ἀφιερωθεῖ στὸν ἕνα καὶ μοναδικό του προορισμό: Νὰ διακονήσει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέσω τῆς Ἀδελφότητος. Κι ὄχι μόνο αὐτὸς ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ ὴ ἀδελφή του Σταματία. Πρόκειται γιὰ ἀγιασμένες Μορφὲς τοῦ 20^ου αἰ., ποὺ τὰ πάντα κατέλιπον καὶ ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ.

Ἀλήθεια, πόσο στὶς μέρες μας ὑπολογίζεται αὐτὸς ὁ  ἱεραποστολικὸς ζῆλος, αὐτὴ ἡ θετικὴ ἀπάντηση στό Κυριακό, «ὅστις θέλει ὁπίσω ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν...» (Μαρκ. 8, 34). Πόσο προσμετρᾶται στὴν ἐυφυΐα καὶ καπατσωσύνη  μας ἡ κίνηση νὰ χάνεις τιμές, δόξες ἐπίγειες, αὐτοπροβολὴ καὶ ἔπαρση, καὶ νὰ προσμετρᾶσαι μὲ τὸν ἔσχατο Μοναχό, τὸν ἁπλὸ παπᾶ, μὲ τὸ φτωχὸ διάκονο τοῦ Εὐαγγελίου; Δὲ νομίζω δέ, ὅτι τὰ ὅσα γράφτηκαν καὶ   στὴ συνέχεια παραθέτω, εἶναι κενὸς λόγος. Ἀντίθετα. Εἶναι μιὰ πραγματικότητα, ἡ ὁποία καὶ ὀφείλει νὰ γίνει ὁδηγός μας. Γράφει, λοιπόν ὁ George Gilson, δημοσιογράφος:

«Ὁ μεγαλύτερος φωστήρας τῆς Ἀδελφότητας Θεολόγων ἡ Ζωή  [ὁ π. Ἠλίας δηλαδή], ἔπαιξε κεντρικό ρόλο στὴν προσπάθεια νὰ στραφοῦν οἱ πιστοί στὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου στην δημοτική, κάτι οὐδόλως προφανές στὴν ἐλλαδική Εκκλησία, η οποία ἀντίκειτο σφόδρα στὸν διάλογο μὲ ἄλλες χριστιανικές ὁμολογίες.

Ὁ πατήρ Ἠλίας ἦταν ὑπέρ τοῦ διαλόγου στὸν μακρύ δρόμο πρὸς τὸ Κοινό Ποτήριον.»

Ὁ ὑποφαινόμενος εἶχε τὴν εὐλογία νὰ λάβει τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντα. Τὴν πρώτη φορὰ τὸ 1971, ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Προκοπίου, στὸ Μοναστήρι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Σκοπέλου, ὅπού εἶχε μεταβεῖ μαζὶ μὲ τὸ πνευματικό του ἀνάστημα, τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο, γιὰ νὰ καταθέσουν τὰ εὐχετήρια, γιὰ τὰ ὀνομαστήρια τοῦ Γέροντος Προκοπίου, πού μόναζε ἐκεί.

Τὴ δεύτερη φορὰ ἦταν  στὴν Ἁγία Παρασκευή, στὸν χῶρο τῆς ἀδελφότητος, ἕνα χειμωνιάτικο ἀπόγευμα  τοῦ 1991...

Τὶς κρατῶ καὶ τίς δύο συναντήσεις μέσα μου ὀλόφωτες καὶ πολὺ εὐλαβικὰ φυλαγμένες, γιατὶ ὁ Γέροντας ἦταν βρύση πνευματική, ποὺ ξεδιψοῦσε τὸν κάθε διψασμένο ὁδοιπόρο τοῦ βίου αὐτοῦ.

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε.

π. Κ.Ν. Καλλιανού

Τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου 2020