Έξοδος από το «εγώ»

 
Κάποτε ένα βιομήχανος απελπίστηκε τόσο πολύ, όταν είδε να ναυαγεί μια νέα επιχείρησή του, στην οποία είχε υπολογίσει πολύ, που αποφάσισε να αυτοκτονήσει.
 

Πήγε, λοιπόν, σε μια ερημική παραλία, τον σταμάτησε όμως κάτι σαν κλάμα που έφτασε στ’ αυτιά του. Πλησίασε και βρήκε ένα κοριτσάκι να κλαίει με αναφιλητά. Ο πατέρας του είχε πεθάνει πρόσφατα και η μητέρα στο κρεβάτι άρρωστη, χωρίς φάρμακα και χωρίς χρήματα.
 
Ο βιομήχανος τότε πρόσφερε στο κοριτσάκι το γεμάτο πορτοφόλι του - τι του χρειαζόταν πια. Σκέφθηκε όμως να ακολουθήσει τη μικρή, να δει από κοντά την κατάσταση.
 
Ό,τι είδε στάθηκε αρκετό να τον συνεφέρει. Αποφάσισε τότε να αφιερώσει τη ζωή του στη βοήθεια όλων αυτών που υπέφεραν  στη ζωή.
 
Πράγματι, συμβαίνει συχνά να νομίζουμε ότι εμείς πάσχουμε περισσότερο από όλους. Όταν όμως βγούμε από το καβούκι του ατομισμού μας, τότε βλέπουμε πως υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια κάτω από εμάς.